Kendimi huzursuz hissediyorum

Merhabalar, ben kendimi bildim bileli hep bir mutsuzluk hissi var. Çocukken bile kendimin değersiz oldugunu düsünüyordum. Bunun farkındayım ve cok kişisel gelişim kitabı okuyup düzeltmeye çalıştım ama yine aynıyım sanki. Zaman zaman iyi hissettiğim oldu, hep geçici süreçlerdi. Ve kendimi yalnız da hissediyorum. Arkadas edinme konusunda pek iyi değilim çocukluktan beri yalnız biriydim. Şuan bir sevgilim var ve hep yanımda olsun istiyorum , kendi basıma kalmaya tahammülüm yok. Kendi kendimeyken hep olumsuz senaryolar kuruyorum.Ofiste tek çalışıyorum aksama kadar yalnızım bu yüzden aksamları direkt eve gitmek istemiyorum. Tek kaldığım bazı zamanlar ağlamalarım oluyor. Ne yapcam ben
Bı uzmandan destek alın bence
 
Abuk subuk herseye para harcıyoruz varsın bi kere de ruh saglıgımıza yatırım yapalım. Aslında hep önceden meraktan istiyordum psikologa gitmek simdi ise o kadar ihtiyacım varki boğuluyorum sanki biriyle konusmam lazım ama karmaşık seyler var hayatımda kimseye anlatamıyorum
 
Merhabalar, ben kendimi bildim bileli hep bir mutsuzluk hissi var. Çocukken bile kendimin değersiz oldugunu düsünüyordum. Bunun farkındayım ve cok kişisel gelişim kitabı okuyup düzeltmeye çalıştım ama yine aynıyım sanki. Zaman zaman iyi hissettiğim oldu, hep geçici süreçlerdi. Ve kendimi yalnız da hissediyorum. Arkadas edinme konusunda pek iyi değilim çocukluktan beri yalnız biriydim. Şuan bir sevgilim var ve hep yanımda olsun istiyorum , kendi basıma kalmaya tahammülüm yok. Kendi kendimeyken hep olumsuz senaryolar kuruyorum.Ofiste tek çalışıyorum aksama kadar yalnızım bu yüzden aksamları direkt eve gitmek istemiyorum. Tek kaldığım bazı zamanlar ağlamalarım oluyor. Ne yapcam ben
İşte tam benlik konular çünkü ben de öyleyim 🤷🏻‍♀️ Bu derin bir depresyon gibi değil de daha kronik ama az seviyede bir mutsuzluk hoşnutsuzluk hissi.. dediğiniz gibi çocukluğumdan bu yana böyleyim. Akram sayılan iki ablam var, psikolojik destek aldığım bir dönem sormuştum aynı yokluk ortamında büyüdük ama onlar kendilerini değersiz hissetmiyor benim kadar, neden? Diye.. bazı yaşantıların nende algıda seçicilik oluşturduğunu söyledi, düşünseniz ilkokulul 3 te misal kısacık bir an aşağılanmışım, mıh gibi duruyor aklımda.. temelinde bebeklik döneminde ihtiyaçalrımızın ihmal edilmesi nile olabilir, annem misal beni düşürmek istemiş, bu bile olabilir dedi psikolog. Ama en önemlisi.. erken çocukluk yaşantıları, öğretmen olunca daha çok fark ettim, annem babam bir kez bile takdir etmedi beni. Zeki bir çocuktum, evde okuma öğrendim die 2 den başlattılar, öğretmenlerim takdir ederdğ sürekli ama anne babanın yerini tutar mı? Büyüdüm güzel bir okul kazandım,yl yaptım, kpss den iyi puan aldım atandım… bir kez bile aferin dediklerini duymadım,canları sağ olsun onlar da öyle büyüdü demek.. en büyük nedenin erken çocukluk dönemi yaşantıları olduğunu düşünüyorum yani. Şema terapisi die bir kitao var, biziö gibi yanlış çocukluk şemaları yüzünden mutsuz bireylere hitap ediyoe okuyabilirsiniz. Kendinizi geliştirin, o içinizdeki küçük çocuk muhtemelen hala onay bekliyor, siz onaylayın kabuş edin en azından. Terapi kesinlikle öneririm.
Birde bunu okuyan sevgili anneler, artık bilmeyen yoktur gerçi, bebekleriniziin açlığını susuzluğunu alt temzlini sevgisini ilgisini.. ihmal etmeyin. Bunlar ilerde karşılarına çıkıyor, onları onaylayın her koşulda yanında olduğunuzu bilsinler, sevdiğinizi söyleyin sık sık.. ne bileyim anne olmak nasip olursa böyle bir anne olmaya çalışırım, ukalalık olarak algılamayın lütfen, öyle önemli konular ki🥲
 
İşte tam benlik konular çünkü ben de öyleyim 🤷🏻‍♀️ Bu derin bir depresyon gibi değil de daha kronik ama az seviyede bir mutsuzluk hoşnutsuzluk hissi.. dediğiniz gibi çocukluğumdan bu yana böyleyim. Akram sayılan iki ablam var, psikolojik destek aldığım bir dönem sormuştum aynı yokluk ortamında büyüdük ama onlar kendilerini değersiz hissetmiyor benim kadar, neden? Diye.. bazı yaşantıların nende algıda seçicilik oluşturduğunu söyledi, düşünseniz ilkokulul 3 te misal kısacık bir an aşağılanmışım, mıh gibi duruyor aklımda.. temelinde bebeklik döneminde ihtiyaçalrımızın ihmal edilmesi nile olabilir, annem misal beni düşürmek istemiş, bu bile olabilir dedi psikolog. Ama en önemlisi.. erken çocukluk yaşantıları, öğretmen olunca daha çok fark ettim, annem babam bir kez bile takdir etmedi beni. Zeki bir çocuktum, evde okuma öğrendim die 2 den başlattılar, öğretmenlerim takdir ederdğ sürekli ama anne babanın yerini tutar mı? Büyüdüm güzel bir okul kazandım,yl yaptım, kpss den iyi puan aldım atandım… bir kez bile aferin dediklerini duymadım,canları sağ olsun onlar da öyle büyüdü demek.. en büyük nedenin erken çocukluk dönemi yaşantıları olduğunu düşünüyorum yani. Şema terapisi die bir kitao var, biziö gibi yanlış çocukluk şemaları yüzünden mutsuz bireylere hitap ediyoe okuyabilirsiniz. Kendinizi geliştirin, o içinizdeki küçük çocuk muhtemelen hala onay bekliyor, siz onaylayın kabuş edin en azından. Terapi kesinlikle öneririm.
Birde bunu okuyan sevgili anneler, artık bilmeyen yoktur gerçi, bebekleriniziin açlığını susuzluğunu alt temzlini sevgisini ilgisini.. ihmal etmeyin. Bunlar ilerde karşılarına çıkıyor, onları onaylayın her koşulda yanında olduğunuzu bilsinler, sevdiğinizi söyleyin sık sık.. ne bileyim anne olmak nasip olursa böyle bir anne olmaya çalışırım, ukalalık olarak algılamayın lütfen, öyle önemli konular ki🥲
Cok dogru diyorsun benimde çocuklukta ögretmen olsun okul arkadaşlarım olsun dedikleri yaptıkları bazı şeyler mıh gibi aklımda. Aynı dedigin gibi diger kardeşlerim de aynı ortamda büyüdü ama erkek oldukları icin de farklılık yaratıyor olabilir. Sonucta toplumumuzda erkek cocuklarına cok daha farklı yaklasılıyor
 
Ben hep kendim çözerim heralde dedim fiziksel bisey degil sonucta benim elimde diye düsündüm ama bunun icin de uzman yardımı almak gerekiyormuş. Cok umudum olmasada ihtimal olması acısından denicem
 
Merhabalar, ben kendimi bildim bileli hep bir mutsuzluk hissi var. Çocukken bile kendimin değersiz oldugunu düsünüyordum. Bunun farkındayım ve cok kişisel gelişim kitabı okuyup düzeltmeye çalıştım ama yine aynıyım sanki. Zaman zaman iyi hissettiğim oldu, hep geçici süreçlerdi. Ve kendimi yalnız da hissediyorum. Arkadas edinme konusunda pek iyi değilim çocukluktan beri yalnız biriydim. Şuan bir sevgilim var ve hep yanımda olsun istiyorum , kendi basıma kalmaya tahammülüm yok. Kendi kendimeyken hep olumsuz senaryolar kuruyorum.Ofiste tek çalışıyorum aksama kadar yalnızım bu yüzden aksamları direkt eve gitmek istemiyorum. Tek kaldığım bazı zamanlar ağlamalarım oluyor. Ne yapcam ben
Yalnızlıktan mutlu olan yanında biri olunca kafası şişen ve tek çocuk olarak büyüyen ben yorumları okumaya geldim :D
 
Çok geçmiş olsun.. ifade edersiniz sakin tane tane konuşup anlatın herşeyi 👍🙏
Çok teşekkür ederim. 1 seans aldım bittikten sonra daha iyiydim ama ertesi gün sabahından tekrar huzursuzluk mutsuzluk ile uyandım ve günüm berbat geçti. Yani normali bu mu bilmiyorum. Sadece haftada yada iki haftada bir terapi alınabilir galiba benim ilaç desteğine de ihtiyacım olucak
 
Artık bu mutsuzluk hissi cok rahatsız etmeye başladı. Sürekli içimde kaygılar var. Bana iyi gelmeyen beni anlamayan bir ilişkim var ve ben bitiremiyorum cunku daha kötü olurum.Kendimi anlatacak beni anlayacak hiç kimse yok çevremde. Evdeyken sadece yatakta uzanıyorum bos bos evde o kadar is varken is yapamıyorum. Hiç bir işe odaklanamıyorum ve çok fazla sigara iciyorum. Daha terapi yapalı 1 hafta bile gecmedi, zaman geçmek bilmiyor. İlaç kullanmak istiyorum ama randevu gününe kadar nasıl beklicem bilmiyorum devlette randevular 15 gün sonraya veriliyor. Biri bana akıl versin
 
Çok teşekkür ederim. 1 seans aldım bittikten sonra daha iyiydim ama ertesi gün sabahından tekrar huzursuzluk mutsuzluk ile uyandım ve günüm berbat geçti. Yani normali bu mu bilmiyorum. Sadece haftada yada iki haftada bir terapi alınabilir galiba benim ilaç desteğine de ihtiyacım olucak
Doktorunuz yönlendirir sizi. Sakin olun 🙏
 
Back
X