İşte tam benlik konular çünkü ben de öyleyim

Bu derin bir depresyon gibi değil de daha kronik ama az seviyede bir mutsuzluk hoşnutsuzluk hissi.. dediğiniz gibi çocukluğumdan bu yana böyleyim. Akram sayılan iki ablam var, psikolojik destek aldığım bir dönem sormuştum aynı yokluk ortamında büyüdük ama onlar kendilerini değersiz hissetmiyor benim kadar, neden? Diye.. bazı yaşantıların nende algıda seçicilik oluşturduğunu söyledi, düşünseniz ilkokulul 3 te misal kısacık bir an aşağılanmışım, mıh gibi duruyor aklımda.. temelinde bebeklik döneminde ihtiyaçalrımızın ihmal edilmesi nile olabilir, annem misal beni düşürmek istemiş, bu bile olabilir dedi psikolog. Ama en önemlisi.. erken çocukluk yaşantıları, öğretmen olunca daha çok fark ettim, annem babam bir kez bile takdir etmedi beni. Zeki bir çocuktum, evde okuma öğrendim die 2 den başlattılar, öğretmenlerim takdir ederdğ sürekli ama anne babanın yerini tutar mı? Büyüdüm güzel bir okul kazandım,yl yaptım, kpss den iyi puan aldım atandım… bir kez bile aferin dediklerini duymadım,canları sağ olsun onlar da öyle büyüdü demek.. en büyük nedenin erken çocukluk dönemi yaşantıları olduğunu düşünüyorum yani. Şema terapisi die bir kitao var, biziö gibi yanlış çocukluk şemaları yüzünden mutsuz bireylere hitap ediyoe okuyabilirsiniz. Kendinizi geliştirin, o içinizdeki küçük çocuk muhtemelen hala onay bekliyor, siz onaylayın kabuş edin en azından. Terapi kesinlikle öneririm.
Birde bunu okuyan sevgili anneler, artık bilmeyen yoktur gerçi, bebekleriniziin açlığını susuzluğunu alt temzlini sevgisini ilgisini.. ihmal etmeyin. Bunlar ilerde karşılarına çıkıyor, onları onaylayın her koşulda yanında olduğunuzu bilsinler, sevdiğinizi söyleyin sık sık.. ne bileyim anne olmak nasip olursa böyle bir anne olmaya çalışırım, ukalalık olarak algılamayın lütfen, öyle önemli konular ki