merhaba hepinize huzurlu sağlıklı günler
artık son zamanlarda daha da şiddetlenen ,bu dünyaya ait değilmişim hissi ,aynı zamanda hayata karşı fazla naif kalmanın beni yıprattığı olayları anlatacağım biraz uzun olabilir
öncelikle Güler yüzlü ,çok fazla empati yapan ve ona göre yaşayan ,insanlara fazla nazik ve düşünceli ,asla aklından kötülük geçmeyen ,laf sokmayan , hatalarını yüzüne vurmayıp tolere eden , her yaptığım davranışta kendi adalet çizgisini koruyan ,içimde hep Allah korkusunun ağır bastığı biriyim .. kimseye surat asamam ,sanki birine surat asarsam suçlu gibi hissederim , sinirlensem bile kendi içimde aşmaya çalışırım ,gördüğüm insanlara sürekli tebessüm etme zorunluluğum var gibi hissederim
beni sevmeyen kv bile ,benim için “çok içten kalbinde hiç kötülük yok “diye bahseder içim dışım birdir
ha diyeceksiniz ki kendi övmeye mi yazdın ASLAAA DEĞİL çünkü kendimden nefret ediyorum böyle olduğum için ,
her şeyi çok ince düşünüyorum insanlara da bu şekilde davrandığım için yoruluyorum
ilk defa sohbet ettiğim samimi yaklaştığım biri bile sohbet arasında laf sokuyor o an anlamıyorum ,sonra düşününce idrak ediyorum , içime oturuyor ,İşte böyle hesaplarım yok benim ,laf sokma kaygılarım yok , kurnazlık yok ,içten pazarlık yok dümdüz açık bi insanım
bugün mesela çalışan (benden alt pozisyonda )
iş yerinde ,işçilerin sadece benim için beklediğini sandığı için “ çabuk ol biraz atik davran “ diye herkesin içinde uyardı (beklemesinin sebebi ben değildim ) orada onu terslemek yerine hala Güler yüzle kendimi anlatmaya çalışıyorum
aval aval hala Gülümseyerek bakıyorum ,sonra da lafı ağzına yıkayıp sustursana ne konuşturuyorsun diye kendimi yiyorum
asla salak bi insan değilim ama kimseyi tersleyip kıramıyorum
Görümcemle uzun zamandır küstük mesela ,
kv evinde karşılaştık , burnu havada tavırlı tavırlı davrandı kendi ,ben öyle yapamadım , daha çok ben iletişim kurdum ben yaklaştım aynı ortamda olduğum için .. ortamı yumuşatmak ,toparlamak , görevim sanki , bunu yapmak zorunda hissediyorum ,sanki ayıp bişey yapmış gibi ,
artık yıldım,insanlara gerektiğinde tavır koymak ,terslemek ,dişlerimi göstermek istiyorum ama yapım da yok ki
bi davranış yada bi söz söylediğimde bile yanlış anlaşılmamak için hemen kendimi açıklıyorum “bu niyetle söyledim yanlış anlama “ diye ..
ama en azından hakedene hakettiği gibi davranayım
Daha önce iş hayatında kuyumu kazan ,o iş yerinde defalarca ekmeğimle oynayan aynı birimde çalıştığım biri vardı ,yıldırma için üzerime oynadı ,defalarca şikayet etti müdürlere ,hatta üst müdürlere kadar ,arkamdan hakaret bile ettiğini duydum , onu işten attıracak donelere sahip olmama rağmen yapmadım ,rahatsız olduğum konuları söyledim müdüre , elimde kozum vardı ,anlatsaydım , direkt atarlardı ama ben kendime yakıştırmadım ,bana o kadar huzursuzluk vermesine rağmen ekmeğine ben sebep olmak istemedim
hani derler Ya her şeyin fazlası zarar diye ,işte ben de bu iyi niyetim yüzünden kendimi parçalayasım geliyo
mesela biri iş yerinde iş öğretmemek için yalan söylüyor ,ben de yalanını yakaladım o konu hakkında ,onu yüzüne vurmak yerine ,tolere ediyorum çünkü birinin yüzüne vurmak ayıp gibi geliyo ,onun yerine ben utanıyorum sanki ,bana karşı mahcup olacak kötü hissedecek şimdi diyorum ,ya ne bileyim hep karşındakine odaklıyım, aptal gibi davranıyorum böyle olmaktan nasıl yorgunum , bilemezsiniz ..
..
bazen oturup hüngür hüngür ağlıyorum ben bu dünya için fazla hassasım tutunamıyorum ,keşke böyle yırtık çirkef biri olsaydım da kendimi böyle ezmeseydim diyorum
böyle olunca da insanların gözünde ezik gibi görünüyorum bence , yada belki kolay lokma basit biri gibi ama mesela hak hukuk konularında da susmam mesela ev Sahibi ile ilgili bi durum oluyor eşim söyleyemez ama ben susmam konuşurum.
neyse uzatmayayım
kendimi keşke yıkıp yeniden inşaa edebilsem ,saf salak bi insan mıyım asla değilim ,aksine farkındalığı yüksek biriyim ama yine de bu davranışlarımı aşamıyorum , kendimi nasıl değiştirilebilirim ?
