Aslinda çoğumuzun hissettiği bebek ozlemj değil, herkesin var benim yok, benden hep cocuk soruyorlar gibi dusuncelerden bikmiş olmamiz. Ben daha bir kaç aylik evliyken hamile kalamiyorum diye ağlamaya başlardim. Yani ne zaman aileye alişdimki bebek ozlemi de duydum di mi? O yuzden kafanda netleşdir hislerini. Ilk hamileligim 20 ay sonra oldu. Onlari da 4 ayimda kaybettim. Şimdi yine bebek dusunuyorum. Farkettimki hamilelikden onceki ve şuanki duygularim farkli. Oncekinde gerçektende bebek ozlemi degilde artik etrafla başa çikmamaya başladiğim için her ay inada bindirmişdim. Ama şimdi o tadi aldimya çok ozlem çekiyorum. Bunu şimdi anliyorum. Bizler asla kendi hayatimizi başkalarinin hayatiyla kiyaslamamaliyiz. Asla baskalarinin mutluluğuna uzulen insanlardan olmamaliyiz. Aklimizi her zaman sağlam tutmaliyiz. Çunki dunyaya yeni bir canin katilmasi haberine nefretle karşilamamliyiz. Bu sağlikli bir dusunce değil. Ben dusuk yaptikdan sonra 3 ay içinde 3 dogum 3 hamilelik haberi aldim. Onlar adina sevindim ama kendi adima uzuldum. Çunki şu an kucağimda olacaklardi ikizlerim. Ama hep dua ettim benim yaşadiğimi başkalari yaşamasim, evlat hasreti çekenleri mujdele diye. Ve asla kiskanmadim. Ilk once kendini toparla. Hayat bu 1 sene ne ki karalar bağlamak için? Dogru tedaviyle hamilr kalirsin. Olamzsa aşilama, tup bebek var. Bu umutsuzluk, bu üzüntuler neden? Bebek oldukdan sonra hayatinin en zorlu donemine gireceksin? Buna hazir olmak gerekir. Bunun için ilk once dusuncelerini kiskançlik, başkalarinin mutluluğuna uzulmek gibi sorumlu dusuncelerden arindir. Biz insanlara yakişmaz. Ha senin hislerini anlamiyormuyum? Çok iyi anliyorum. Ama kendimizi frenlemeliyiz. Uzuntulere sabretmek yakişir bizlere
