Kendimi taniyamiyorum mutsuz ailenin cocugu.

SkylineStar .!.:

Kizlar hamileyim 6 aylık ama artık kendimi tedavi etmenin zamanı geldi.Belki size içimi açarak bana yol göstereniniz olur ve bu adımı atmamı kolaylaştırır.6 yıl sonra Bebek yapmaya karar verdik çünkü çocuğumu mutsuz etmek ve kötü bir anne olmak istemedim kendime güvenmedim.Eşim dünya iyisi bir adam çokta iyi bir baba olacak eminim.Şimdi sorunuma gelmek istiyorum annem ve babam ayrı çocukken çok kötü günler geçirdik çocukluğum berbattı.Babam anneme şiddet uygulardı sürekli ve babamın cinsel sapkınlığı vardı annem cahilliğinden başkalarını anlattığında bizde kulaklarımızla şahit olduk.Babam annemi başka erkeklerle görüştürmeye kalkarmış teyzelerime asılırmış bunlar çocukken duyduğumuz şeyler.Annem babamın isteklerini kabullenmek etmeyince babam annemi döverdi.Bize şiddet uygulamadı babam keşke uygulasaydı psikolojik şiddet daha beterdi bizim için.Okula hep uykusuz giderdim babam annemi öldürecek diye sabaha kadar uyumazdım.Babam hakaret ederdi aşşağılardı bizi sizden birşey olmaz diye v.s v.s .Annem babam ayrıldı ben 12 yaşındayken bu arada ben ortanca çoçuğum 3 kız kardeşiz.Annemin hayatına biri girdi oda bizi huzursuz etti mutsuz etti sürekli tartışma halindeydik bu ilişki 3 yıl sürdü.Annemin hayatına 2. Bir erkek daha girdi bu erkek annemin evini elinden aldı borçlara sürükledi çok zor zamanlar geçirdik.Annem sorumsuz biriydi evet iyi bir anneydi ama hiç bir zaman bizi okula götürdüğünü okulum için özel bir beslenme hazırladığını hatırlamam öyle bir anne olmadı hiç.Babam evlendi bir oğlu oldu en sonunda geçen babama mesaj attım çocuğum olacak diye ve bayramını kutladım cevap bile yazmadı.Bunları anlatmamın sebebi çok agresif bir insanın em ufak şey beni sinirlendiriyor patlıyorum kırdıktan sonra karşımdaki kişiyi bu sefer vicdan azabı beni öldürüyor..Ben bunları nasıl aşacağım içimde sanırım çok büyük bir sevgi eksikliği var.Ve bir zaman sonra kendimi insanlardan soyutladım yanlız kalmak istiyorum sürekli çevremde kimseyi istemiyorum.Ve eşimide kırıyorum hak etmediği halde .Psikiyatriste gidemeyeceğim şu an ama var mı bana başka göstereceğiniz bir yol...

Genişletmek için tıkla...

Vicdanazabi .!.:

Ayni olmasanda cok benzer bur hayattan geldigim ve tahmin ediyorum yasca sizden epeyce buyuk oldugum icin kendi twcrubelerimi belirtmek istiyorum. 36 yasindayim, birbirinden nefret eden ama tam anlamiyla nefret eden anne babanin ilk cocuguyum. Birbirlerini sevmekdikleri icin ben kardeslerimi de hic sevemediler. Lise ye kadar dayak ile egitilmeye calisildim. Mesela annem odaya kapatirdi gunlerce. Hatta yemek vermedigi gunlerinhatirliyorum. Dayak zaten rutindi. Dayak yedigim gun okula gidemezdim utanirdim elimdeki yuzmdeki morluklar kizarikliklar gorunurdu bi kac arkadasim farkedip sormuslardi. . Mesela kiyafet alinmazdi hic. Sadece 1 pantolon bir gomlek le 3 dersane yilini gecirdim. Genc kiz oldum makyaj malzemem olmadi hic. Babam diliyle doversi daha cok. Kucumser begenmezdi cok iyi hatirliyorum. Lanet olsun hepinize dersi surekli. Cok sinirli. Cok huysuz bi adamdi. Hem fiziksel hem ruhsal siddete yillar boyu maruz kaldim. Cok pisirik korkak ozguvensiz bir cocukluk genclik hatta yetiskinlik yasadim. Sole ki hayatim biyunca sevildigimi hissedemedim. Kendimi anne ve babami memnun etmeye adamistim uzunca bir muddet. Sanki onlarin onayi olmadan ben varolamayackmisim gibi hissederdim. Evlendim anne babamin yerini esim aldi. Ona bagimli hale geldim. Taa ki etrafimdaki insanlar hatta oz cocuklarim tarafindan bile dolaylida olsa kullanilsigimi anlayana kadar.
Psikolojik yardim aldim. Dusunsel yontemle yani kognitif terapiyle bunu yenmeye calisiyorum. Benim varligim kimsenin varligina bagli degil, insanlari mutlu etmek icin yatailmadim, herseyden once kendimi sevecegim .. bu cumleleri kendime sk sk hatirlatiyorum. Kisacasi yavas yavas kandimi sevmeye basliyorum. Veee en onemlisi bana tavsiye edilen ferahligini ruhumdanhissettigim tek sey”AFFETTIM” cok zor oldu ama cocukluguma gencligime dair bana yapilan her yanlisi affettim. Ruhum rahatladi. Basta annemi sonra babami.. iyiye gidiyorum ruhumdaki kiriklarimonariyorum. Kendike yatirim yaomayinogrendim kendimi simartmayi.. bazen kendime cicek aliyorum mesela. Sevdigim muzikleri dinliyorum.
Bunlri nasil yaptim terapiyle sevgili arkadasim. Uzman insanlar yol gosterdilet ha birde kisisel gelisim
Kitaplari cok isime yaradi. Hatta o kadar sevdim ki bende psikoloji dersleri almaya basladim.
Tavsiiyem su ki kendini yine sen iyilestoreceksin sevgili arkadasim. Ayaga kalakacksin yardim isteyeceksin ve kendini seveceksin.

Genişletmek için tıkla...

SkylineStar .!.:

Kizlar hamileyim 6 aylık ama artık kendimi tedavi etmenin zamanı geldi.Belki size içimi açarak bana yol göstereniniz olur ve bu adımı atmamı kolaylaştırır.6 yıl sonra Bebek yapmaya karar verdik çünkü çocuğumu mutsuz etmek ve kötü bir anne olmak istemedim kendime güvenmedim.Eşim dünya iyisi bir adam çokta iyi bir baba olacak eminim.Şimdi sorunuma gelmek istiyorum annem ve babam ayrı çocukken çok kötü günler geçirdik çocukluğum berbattı.Babam anneme şiddet uygulardı sürekli ve babamın cinsel sapkınlığı vardı annem cahilliğinden başkalarını anlattığında bizde kulaklarımızla şahit olduk.Babam annemi başka erkeklerle görüştürmeye kalkarmış teyzelerime asılırmış bunlar çocukken duyduğumuz şeyler.Annem babamın isteklerini kabullenmek etmeyince babam annemi döverdi.Bize şiddet uygulamadı babam keşke uygulasaydı psikolojik şiddet daha beterdi bizim için.Okula hep uykusuz giderdim babam annemi öldürecek diye sabaha kadar uyumazdım.Babam hakaret ederdi aşşağılardı bizi sizden birşey olmaz diye v.s v.s .Annem babam ayrıldı ben 12 yaşındayken bu arada ben ortanca çoçuğum 3 kız kardeşiz.Annemin hayatına biri girdi oda bizi huzursuz etti mutsuz etti sürekli tartışma halindeydik bu ilişki 3 yıl sürdü.Annemin hayatına 2. Bir erkek daha girdi bu erkek annemin evini elinden aldı borçlara sürükledi çok zor zamanlar geçirdik.Annem sorumsuz biriydi evet iyi bir anneydi ama hiç bir zaman bizi okula götürdüğünü okulum için özel bir beslenme hazırladığını hatırlamam öyle bir anne olmadı hiç.Babam evlendi bir oğlu oldu en sonunda geçen babama mesaj attım çocuğum olacak diye ve bayramını kutladım cevap bile yazmadı.Bunları anlatmamın sebebi çok agresif bir insanın em ufak şey beni sinirlendiriyor patlıyorum kırdıktan sonra karşımdaki kişiyi bu sefer vicdan azabı beni öldürüyor..Ben bunları nasıl aşacağım içimde sanırım çok büyük bir sevgi eksikliği var.Ve bir zaman sonra kendimi insanlardan soyutladım yanlız kalmak istiyorum sürekli çevremde kimseyi istemiyorum.Ve eşimide kırıyorum hak etmediği halde .Psikiyatriste gidemeyeceğim şu an ama var mı bana başka göstereceğiniz bir yol...

Genişletmek için tıkla...

sapkali .!.:

Şurdan ben şaşırdım üzüldüm.Şu an mutlu olmanıza çok sevindim

Genişletmek için tıkla...

kanada .!.:

((herşey gönlünüzce olsun, inşallah bende affedebilirim bir gün

Genişletmek için tıkla...

Vicdanazabi .!.:

Tesekku ederim 30 lu yaslarimi buldu kendimi tanimam. Anlamam. Hala insanlara karsi guven problemim var, arkadas edinemiyorum mesela . Sosyal bi gruba girdigimde heyecanlaniyorum, insanlarin benden hoslanmayacagi korkusu yakami birakmiyor. Kendimi insanlari mutlu etmeye calisirken buluyorum. Eger onlarin istediklerini yaparsam beni kabulleneceklerini dusunuyorum( bunun nedeni annemdir. Hic birseyden memnun olmazdi surekli ama surekli acimaszica elestirirdi, kaslarinincatardi ve beni her gordugu insana sikayet ederdi cok utanirdim hatirliyorum) haliyle buda biraz egreti durmama sebep oluyor. Tuhaf gorunuyorum heyecanlaniyorum mesela hemen. Ama calisiyorum degismeye kararliyim

Genişletmek için tıkla...