Merhabalar.Bu aralar sorunum şu; başka insanların acılarını kendi acımmış gibi sahipleniyorum.. Başkalarına haksızlık yapılmış gibi mutlu,huzurlu olmaktan utanıyorum.Bu kadar acı varken mutlu olmayı kendime yakıştıramıyorum.
Az önce katarsis adlı programı izledim.Abisş tarafından defalarca tecavüze uğramış bir kadın, kocası tarafından işkence görmüş ve uzuvlarını kaybetmiş bir kadını dinledim..Ve binlercesi var dünyada..Sonra neden sen değilsin de onlar diyorum..Onlara mı haksızlık yapıldı ,sana mı torpil geçildi diyorum.Halime şükrediyorum..Ama sonra onların acılarıyla o kadar bütünleşiyorum ki gülünce bile utanır oluyorum...Bu kısır döngüden nasıl çıkarım?
Az önce katarsis adlı programı izledim.Abisş tarafından defalarca tecavüze uğramış bir kadın, kocası tarafından işkence görmüş ve uzuvlarını kaybetmiş bir kadını dinledim..Ve binlercesi var dünyada..Sonra neden sen değilsin de onlar diyorum..Onlara mı haksızlık yapıldı ,sana mı torpil geçildi diyorum.Halime şükrediyorum..Ama sonra onların acılarıyla o kadar bütünleşiyorum ki gülünce bile utanır oluyorum...Bu kısır döngüden nasıl çıkarım?