Kesinlikle katılıyorum, yine sevmezler.. İnsanların bir bütün olarak mutlu, kendine yeter ve çalışkan olmaları istenmez. Dediğiniz gibi mağdur/ezik edebiyatı yapıp iş ve insan ilişkilerini yürütenler sevilir, değer görür, gruplara hemen kabul edilir. Bu sanırım toplum olarak korku kültüründe yetiştirilmiş olmamızdan kaynaklı. Kompleksli, özgüvensiz ve korku içgüdüsüyle düşünmeye programlı çoğu kişi; işin kötüsü kişiler bunun farkında bile değil. Bi şekilde orta yolu bulmaya çalışıp, yaşamaya çalışıyoruz; ama acı da çekiyoruz..