Merhaba Hanımlar
Uzun zamandır buraları takip ediyorum ve ben de bir konuda görüşlerinizi almak istiyorum.
Kendimi bildim bileli çok kırılganım en ufak bir şeye hemen alınıyorum ve bu durum beni çok üzüyor günümüzde insanları tanıyorsunuz ağzı olan herkes konuşuyor. Ben genelde kırıcı olmamaya çalışıyorum çünkü kırılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Alttan almaya çalışıyorum, kibar davranmaya ve iyi olmaya çalışıyorum ama büyüdükçe kendimden nefret ettiğimi ve kendimi hiç tanımadığımı hissediyorum sanki kaybolmuşum gibi Sanki bu dünyada hiç kimsem yokmuş ve hiç kimse beni sevmiyormuş gibi geliyor ve çok daha fazla üzülüyorum
Sanırım ben kendimi sevmiyorum. Normalde bir insan neden bir başka insanın seni sevip sevmemesine bu kadar takar. Mesela 2 yaşındaki birisinin bile seni sevmiyorum demesi beni ağlatabiliyor. Biliyorum çok can sıkıcı, birilerini anlatmak istiyorum ama en yakınımla bile konuşurken gözlerim doluyor, dayanamıyorum. Okulda bile kimse benimle konuşmazdı hep dışlanırdım kimse benimle oynamak istemezdi. Herkesin birbirini iyi davranmasını istiyorum ama malesef bu mümkün olmuyor. Sanırım ben çok sıkıcıyım ya da itici gösteren bir şeyler var ne olduğunu bilemiyorum ama insanlar işleri düşünce ne de güzel yanıma geliyor ( o zaman itici gelmiyor muyum?) İnanın bu konuyu çok düşündüm ekstra iyi olayım dedim yine en kötü ben oldum Aslında en çok kendime üzülüyorum keşke biraz boşverebilsem beni bir saniye bile düşünmeyen insanları düşünüyorum habire, neden böyle dedi diye. En anlamsızı da sosyal medya bir arkadaşım beni silince de çok üzülüyorum oysa ben onu seviyordum diyorum
En azından değer verdiğim, üzerlerinde ufacıkta olsa bir iyiliğim olan insanların beni unutmasına çok üzülüyorum
- Beni şımarık bir çocuk gibi algılamayın Ülkemizde dünyada ne sorunlar ne hastalıklar var görüyorum bunlara da çok üzülüyorum keşke elimden bir şey gelse -
Yani diyorum ki üzüntü hastalığına mı yakalandım. Kendimi neden değersiz hissediyorum (ama insanlar öyle davranıyor) Nasıl kendimi sevebilirim. En çok kendimi sevmeyi, kendimle barışık olmak istiyorum. Neleri yanlış düşünüyorum Lütfen bir yol gösterin nefes almak istiyorum mutlu olmak istiyorum herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama ben mutsuzum neden dışlanıyorum bir sürü soru... ama arkadaşımda hiç yok. Öğrenilmiş çaresizlik oldu kimseyle arkadaşta olmak istemiyorum biliyorum dışlanacağımı. Özgüvenim hele hiç yok
Teşekkür ederim...
Uzun zamandır buraları takip ediyorum ve ben de bir konuda görüşlerinizi almak istiyorum.
Kendimi bildim bileli çok kırılganım en ufak bir şeye hemen alınıyorum ve bu durum beni çok üzüyor günümüzde insanları tanıyorsunuz ağzı olan herkes konuşuyor. Ben genelde kırıcı olmamaya çalışıyorum çünkü kırılmanın ne demek olduğunu çok iyi biliyorum. Alttan almaya çalışıyorum, kibar davranmaya ve iyi olmaya çalışıyorum ama büyüdükçe kendimden nefret ettiğimi ve kendimi hiç tanımadığımı hissediyorum sanki kaybolmuşum gibi Sanki bu dünyada hiç kimsem yokmuş ve hiç kimse beni sevmiyormuş gibi geliyor ve çok daha fazla üzülüyorum
Sanırım ben kendimi sevmiyorum. Normalde bir insan neden bir başka insanın seni sevip sevmemesine bu kadar takar. Mesela 2 yaşındaki birisinin bile seni sevmiyorum demesi beni ağlatabiliyor. Biliyorum çok can sıkıcı, birilerini anlatmak istiyorum ama en yakınımla bile konuşurken gözlerim doluyor, dayanamıyorum. Okulda bile kimse benimle konuşmazdı hep dışlanırdım kimse benimle oynamak istemezdi. Herkesin birbirini iyi davranmasını istiyorum ama malesef bu mümkün olmuyor. Sanırım ben çok sıkıcıyım ya da itici gösteren bir şeyler var ne olduğunu bilemiyorum ama insanlar işleri düşünce ne de güzel yanıma geliyor ( o zaman itici gelmiyor muyum?) İnanın bu konuyu çok düşündüm ekstra iyi olayım dedim yine en kötü ben oldum Aslında en çok kendime üzülüyorum keşke biraz boşverebilsem beni bir saniye bile düşünmeyen insanları düşünüyorum habire, neden böyle dedi diye. En anlamsızı da sosyal medya bir arkadaşım beni silince de çok üzülüyorum oysa ben onu seviyordum diyorum
En azından değer verdiğim, üzerlerinde ufacıkta olsa bir iyiliğim olan insanların beni unutmasına çok üzülüyorum
- Beni şımarık bir çocuk gibi algılamayın Ülkemizde dünyada ne sorunlar ne hastalıklar var görüyorum bunlara da çok üzülüyorum keşke elimden bir şey gelse -
Yani diyorum ki üzüntü hastalığına mı yakalandım. Kendimi neden değersiz hissediyorum (ama insanlar öyle davranıyor) Nasıl kendimi sevebilirim. En çok kendimi sevmeyi, kendimle barışık olmak istiyorum. Neleri yanlış düşünüyorum Lütfen bir yol gösterin nefes almak istiyorum mutlu olmak istiyorum herkesi mutlu etmeye çalışıyorum ama ben mutsuzum neden dışlanıyorum bir sürü soru... ama arkadaşımda hiç yok. Öğrenilmiş çaresizlik oldu kimseyle arkadaşta olmak istemiyorum biliyorum dışlanacağımı. Özgüvenim hele hiç yok
Teşekkür ederim...