- 6 Nisan 2016
- 1.992
- 6.152
Herkese merhaba yine ben. Farkındayım şu forumda bulunduğum hafta başına iki konum var. Biliyorum hepinizi darladım. Ama mazur görün lütfen. Söz veriyorum iki hafta başka konu açmayacağım (swh)
Kendimi bildim bileli hep bir depresyon modundayım ben. Belli başlı birçok antidepresanı kullandım, senelerce terapi aldım. Kendim de çok çabalıyorum ama olmuyor arkadaşlar. Hep eksiğim hep mutsuzum ben.
Lise yıllarımda intihar girişimim oldu hastaneye kaldırıldım. O kadar uç bir noktaya geldim yani. Dayanamıyorum bazen. Beni bu hayata bağlayan hiçbir şey bulamıyorum.
Kendimi asla sevemiyorum. Sürekli suçlu hissediyorum. Ben napsam yanlışım sanki. Hep bir aşağılık kompleksi. Sanki nefes alma eylemini bile yanlış yapıyorum ben. Her hareketim hatalı sanki. İnsan sürekli kendini suçlu hissedebilir mi ya hissediyorum işte. Mesela 54
Bir türlü kendimi gerçekleştiremiyorum. Her konuda başarısız hissediyorum. Gayet iyi bir işim var aslında ve yaptığım işi de iyi yaparım. Yine de tatmin olmuyorum. Bana göre benim iyi yaptığım bir şey varsa ya herkes onu iyi yapıyordur ya o iş çok kolaydır. Böyle olunca da şu dünyaya hiç yararım yok gibi hissediyorum.
Çok arkadaşım var beni gerçekten seven ama ben yapayalnız hissediyorum. İçimde hiç dolduramadığım bir boşluk var. Öyle yani. Bu halimi sevmiyorum, bundan memnun değilim beni tüketiyor. Ne yapsam değiştiremiyorum da. Siz bu konuyu nasıl yorumlarsınız? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Kırılma noktanız ne oldu? Fikirlerinizi almak istiyorum.
Kendimi bildim bileli hep bir depresyon modundayım ben. Belli başlı birçok antidepresanı kullandım, senelerce terapi aldım. Kendim de çok çabalıyorum ama olmuyor arkadaşlar. Hep eksiğim hep mutsuzum ben.
Lise yıllarımda intihar girişimim oldu hastaneye kaldırıldım. O kadar uç bir noktaya geldim yani. Dayanamıyorum bazen. Beni bu hayata bağlayan hiçbir şey bulamıyorum.
Kendimi asla sevemiyorum. Sürekli suçlu hissediyorum. Ben napsam yanlışım sanki. Hep bir aşağılık kompleksi. Sanki nefes alma eylemini bile yanlış yapıyorum ben. Her hareketim hatalı sanki. İnsan sürekli kendini suçlu hissedebilir mi ya hissediyorum işte. Mesela 54
Bir türlü kendimi gerçekleştiremiyorum. Her konuda başarısız hissediyorum. Gayet iyi bir işim var aslında ve yaptığım işi de iyi yaparım. Yine de tatmin olmuyorum. Bana göre benim iyi yaptığım bir şey varsa ya herkes onu iyi yapıyordur ya o iş çok kolaydır. Böyle olunca da şu dünyaya hiç yararım yok gibi hissediyorum.
Çok arkadaşım var beni gerçekten seven ama ben yapayalnız hissediyorum. İçimde hiç dolduramadığım bir boşluk var. Öyle yani. Bu halimi sevmiyorum, bundan memnun değilim beni tüketiyor. Ne yapsam değiştiremiyorum da. Siz bu konuyu nasıl yorumlarsınız? Siz de benzer süreçlerden geçtiniz mi? Kırılma noktanız ne oldu? Fikirlerinizi almak istiyorum.
