Valla sıkıntı stres içinde geçti. 1,5 ayda bile kanser olabilir insan bunu düşündüm. Önceden ben de bu evde yaşadım ama çocukla bu kadar zor olacağını bilemedim, uzuuun yıllar gelmek istemiyorum. Oysa herkes özler doğup büyüdüğü evi, arada bir gidip rahat bi nefes almak, güzel vakit geçirmek ister. Ama annem öyle bi şans vermiyor bize . Şimdi biraz toparlandı benim zorumla ama eminim bi kaç aya eski haline döner
İlgilendi sağolsun yine de hakkını ödeyemem. Ama yarım yamalak ilgilendi yine de. Her fırsatta bıraktı gitti hurda toplamaya. 1.5 aydır burdayım,gitmediği gün sayısı 2 veya 3tür evi dağınık halde bıraktı gitti bazen çocuk durmadı yemek için saatlerce annemi beklemek zorunda kaldım
30 yaşındayım. Allah kimseye taşıyabileceğinden fazlasını vermez biliyorum ama nedendir bana bu hayatımdaki olan biten çok ağır geliyor. Yakın çevremdeki insanlardan memnun değilim, onlar benim sınavım biliyorum ama geçemiyorum, isyana düşüyorum. Bence babanı tanımamış olmak benim durumumdan kat kat daha iyi, en azından sinir sistemin baban yüzünden bozulmadı, babanla ilgili çok fazla kötü duygu, düşünce, anı biriktirmedin. Çok güzel yazmışsın herşeyi çok teşekkür ediyorum
Annenizin psikolojik sorunları var gibi görünüyor; ihtiyacı olmadığı halde hurda toplamak vs bana normal gelmedi hele ki evde ona ihtiyacı olan kızı ve yeni doğmuş torunu varken.
Nerdeyse her gün söyledim. Hayret ediyorum hele de hamileyken çok sancım vardı yine de bıraktı gitti saatlerce gelmedi geceye kadar. Ağladım da, kızdım da, küstüm gidip onla yemek yemedim yine de vaz geçmiyor huyundan. Ben polislik sınavına hazırlanmıştım bundan seneler önce, annem o zaman da ev işine gidiyordu. Anne bırak son 2 ay hazırlaniyim iş kabul etme açlıktan ölmezsin dedim. O asla dinlemedi her gün gitti nerdeyse ve beni de sürekli çağırdı çünkü o zaman hamileydi ben gitmesem vicdan azabı duyuyordum annem yapmıyordu ben yapıyordum gidip bi kaç saat gittiğimiz evde uyuduğunu bilirim. Ben öğrenci evine gittim o dönem evde çalışamadığım için. Ordan bile sürekli çıkıp çıkıp annemle temizliğe gitmek zorunda hissetmiştim
Az kaldı gitmeme, bana kalsa çoktaaan giderdim, gerçekten mecbur kaldım kardeşim bekle İstanbul a gitcem dedi seni de arabayla götüriyim otobüsle sıkıntı çekme dedi. Eşime de dedim gel beni al diye zor olur kardeşini bekle dedi bu cumartesi dönüyorum
Kabul etmiyor yani sorunu olduğunu. Bu davranışlar bence normal psikolojide bi anne davranışı değil
Tam aksi olmalıydı herşey. Bilmiyorum belki çok sert olacak ama size zarar veren anneniz dahi Ben de bi daha kolay kolay gelmeyi düşünmüyorum. Allah kimseye muhtaç etmesin anneme bile, bu zor zamanda bunu anladım. Sezeryan olmak zorunda kaldım, illa ki desteğe ihtiyacım vardı bir kaç gün ama bir daha asla çocuk sahibi olmak istemiyorum çünkü kimsem yok dedim anneme deKabul etmiyor yani sorunu olduğunu. Bu davranışlar bence normal psikolojide bi anne davranışı değil
olsa uzak durun derim.
30 yaşındayım. Allah kimseye taşıyabileceğinden fazlasını vermez biliyorum ama nedendir bana bu hayatımdaki olan biten çok ağır geliyor. Yakın çevremdeki insanlardan memnun değilim, onlar benim sınavım biliyorum ama geçemiyorum, isyana düşüyorum. Bence babanı tanımamış olmak benim durumumdan kat kat daha iyi, en azından sinir sistemin baban yüzünden bozulmadı, babanla ilgili çok fazla kötü duygu, düşünce, anı biriktirmedin. Çok güzel yazmışsın herşeyi çok teşekkür ediyorum
Sizin adınıza üzüldüm ve umarım bu durum sizi hayata karşı çok daha güçlü kılar ve çok güzel bi anne olursunuz:)
Bu zaten mantığın tası tarağı toplayıp başka diyarlara gittiği bir durum. Daha birkaç gün önce bir arkadaşım aynı durumdan yakınıyordu. Mesela bu arkadaşımın eşi evlenmeden önce haftalarca aramazmış annesini ve bekarken ayrı evde kalmış. Ama ama evlendikten sonra başka bir şehirde yaşıyor olmalarına rağmen sürekli birlikte yaşıyorlar ya annesini alıp evine götürüyor yada karısını alıp annesine getiriyor.
Geldi doğum izninde durdu, gitti. Onla dönmeyi düşündüm ama 3 veya 4. Gündü dikişlerim çok acıyordu yolculuğu göze alamadım
