Sayın zamansız, size kendi hayatımdan bir örnek vermek isterim. erkek arkadaşım geçmişinde yaşadığı çeşitli travmalardan dolayı (abisi hafif zihinsel engelli ve ne yazık ki onunla daha çok ilgilenilmiş, erkek arkadaşım bu duruma hem hak vermiş hem de ebeveynlik yönünden eksik kalmış ve tek başına büyümüş, ebeveynleri ile doğru ve sağlıklı bir bağlanma süreci yaşayamamış, üstüne bir de babasını da erken sayılacak bir yaşta kaybetmiş) biraz obsesif ve panik birisi. Panik atak tanısı alacak kadar yoğun değil belki ama bayağı bi korkuları var. mesela beni aradığında ve ulaşamadığında hemen gerilir, bir şey mi oldu diye korkar, soğuk soğuk terler. Annesi için de aynı durum geçerli. Mesela kadıncağız bir işi için dışarı çıkar, 1 saate gelirim der, eğer 1 saati geçip de gelmezse erkek arkadaşım dışarıda başına bir hal geldi diye (65 yaşında tansiyon hastası bir kadın) korkar, arar, onu camda bekler, haber alamadan pek sakinleşemez. Ben normalde asla birisinin bana hesap sormasına katlanamam. Ailemden ayrı yaşıyorum onlar dahi bana hesap sormaz. Konuşuruz, haber veririm o kadar. Her gün konuşmayız bile bazen. Benim erkek arjadaşımınki normal bir durum değil, ikimiz de farkındayız, ancak kontrolcülük hissi ile davranmıyor, psikolojik sorunları nedeniyle korku hissiyle yapıyor, bunu bildiğim ve düzelmeye çalıştığı için idare ediyorum. Ve o da gün geçtikçe ilerleme kaydediyor. Çünkü terapi alıyor psikiyatra vs gidiyor. Konuyu nereye bağlayacağım? bu kadar uzun uzun anlattığım erkek arkadaşım bile sizin söylediklerinizi yapmıyor. Üstelik henüz doğru düzgün bir ilişki dahi değil, flört. Boyun eymeyin, izin vermeyin, kontrolcü insan cidden çok zor. Merak, ilgi, endişe gibi hislerle değil sırf size hükmetmek, üzerinizde sözü olmak, her şeyden haberdar olmak için yapıyor.
