günaydın kk'nın güzeller güzeli hanımları :)
benim garip bir derdim var. aslında dert sayılır mı onu da bimiyorum siz karar verin bakalım dert mi değil mi.
ben ailemden kimseyi telefonla arayamıyorum. aramıyorum ya da. mesela sadece annem ve kardeşimle yaşıyorum. onlarla samimiyetim had safhada tabii. eskiden anneannem ve dayımla yaşardık, biraz geniş bir aileydik. senelerce öyle yaşadık 10 seneyi geçmiştir. sonra aile içinde bazı sorunlar oldu ve biz ayrı eve taşındık. huzurumuz yerinde binlerce kez şükür. örneğin ben anneannemle çok samimi, muhabbeti çok iyi olan biriydim aynı evin içindeyken. kavga bile etsek ben asla uzatmaz, birkaç saat sonra yanına gider sohbet etmeye başlayınca gönlünü alırdım ve eskisi gibi olurduk. taşındığımızdan beri mesela onu özel olarak aramıyorum. o da bizi aramıyor. ayda alemde bir akşamları annem ararsa sesini duyuyoruz onda da telefonda sanki biraz tutuk gibi konuşuyor. annem şey diyor hatta bana, bizimle konuşmak istemiyor sanırım diyor. açıkçası hal böyle olunca zaten aramaya meyilli olmayan bir insan olarak ben de aramıyorum. geçen kandil diye annem aradığında bize sitem etmiş aramıyorlar diye. annem de sen de aramıyorsun demiş, onlar küçük onların araması lazım falan demiş anneannem de. aslında aramak istiyorum onu bazen ama aramıyorum. bilmiyorum neden. öyle saçma, anlamsız bişey var bende. sadece ona karşı da değil.
mesela öz babamı falan da aramam pek. çok nadirdir o da yakınıyor bu durumdan ama onu da arayamıyorum. aramıyorum.
diğer yakın akraba teyze hala vs onlara da aynıyım. aramıyorum.
telefonla konuşmayı pek sevmiyorum. yasaklar sebebiyle zaten saat kısıtlaması pandemi vs derken ev ziyareti hiç yapmıyorum zaten, kimseye gitmiyorum. aramadığım için vicdan azabı çekmeme rağmen aramıyorum. arkadaşlarıma, flörtlerime karşı falan bu durumu yaşamadım şimdiye kadar. sadece aileden olanlara böyle. sonra adım vefasıza çıkıyor. anneannem hep aklımda ama niçin aramıyorum ben de bilmiyorum.
şehir dışında okudum, millet annesiyle her gün konuşurdu telefonda ben 3-4 günde bir o ararsa falan konuşurdum annemle bile. bazen ben arardım.
bu tarz bir durum yaşayan veya etrafında böyle olan var mı? bu arada ben zaten onları aramadığım için onlar niye aramıyor beklentisinde değilim. belki yaşanan kötü şeylerin etkisi vardır üzerimde, aramıyor olmamın altında yatan sebep budur da farkında değilimdir. yorum yapmadan geçmeyin lütfen, zaman ayırdığınız için teşekkürler :) (merak eden olursa burcum kova
)
benim garip bir derdim var. aslında dert sayılır mı onu da bimiyorum siz karar verin bakalım dert mi değil mi.
ben ailemden kimseyi telefonla arayamıyorum. aramıyorum ya da. mesela sadece annem ve kardeşimle yaşıyorum. onlarla samimiyetim had safhada tabii. eskiden anneannem ve dayımla yaşardık, biraz geniş bir aileydik. senelerce öyle yaşadık 10 seneyi geçmiştir. sonra aile içinde bazı sorunlar oldu ve biz ayrı eve taşındık. huzurumuz yerinde binlerce kez şükür. örneğin ben anneannemle çok samimi, muhabbeti çok iyi olan biriydim aynı evin içindeyken. kavga bile etsek ben asla uzatmaz, birkaç saat sonra yanına gider sohbet etmeye başlayınca gönlünü alırdım ve eskisi gibi olurduk. taşındığımızdan beri mesela onu özel olarak aramıyorum. o da bizi aramıyor. ayda alemde bir akşamları annem ararsa sesini duyuyoruz onda da telefonda sanki biraz tutuk gibi konuşuyor. annem şey diyor hatta bana, bizimle konuşmak istemiyor sanırım diyor. açıkçası hal böyle olunca zaten aramaya meyilli olmayan bir insan olarak ben de aramıyorum. geçen kandil diye annem aradığında bize sitem etmiş aramıyorlar diye. annem de sen de aramıyorsun demiş, onlar küçük onların araması lazım falan demiş anneannem de. aslında aramak istiyorum onu bazen ama aramıyorum. bilmiyorum neden. öyle saçma, anlamsız bişey var bende. sadece ona karşı da değil.
mesela öz babamı falan da aramam pek. çok nadirdir o da yakınıyor bu durumdan ama onu da arayamıyorum. aramıyorum.
diğer yakın akraba teyze hala vs onlara da aynıyım. aramıyorum.
telefonla konuşmayı pek sevmiyorum. yasaklar sebebiyle zaten saat kısıtlaması pandemi vs derken ev ziyareti hiç yapmıyorum zaten, kimseye gitmiyorum. aramadığım için vicdan azabı çekmeme rağmen aramıyorum. arkadaşlarıma, flörtlerime karşı falan bu durumu yaşamadım şimdiye kadar. sadece aileden olanlara böyle. sonra adım vefasıza çıkıyor. anneannem hep aklımda ama niçin aramıyorum ben de bilmiyorum.
şehir dışında okudum, millet annesiyle her gün konuşurdu telefonda ben 3-4 günde bir o ararsa falan konuşurdum annemle bile. bazen ben arardım.
bu tarz bir durum yaşayan veya etrafında böyle olan var mı? bu arada ben zaten onları aramadığım için onlar niye aramıyor beklentisinde değilim. belki yaşanan kötü şeylerin etkisi vardır üzerimde, aramıyor olmamın altında yatan sebep budur da farkında değilimdir. yorum yapmadan geçmeyin lütfen, zaman ayırdığınız için teşekkürler :) (merak eden olursa burcum kova
)
bende aynı senin gibiyim annemle ablamla konuşurum ama babamı bile 2 yılda toplasan 2 kez aramamışımdır yengem falan arar geçen yine aradı 5 6 oldu aradığı çekindim hatta ama ne bileyim öyle arama huyum yok çok ta takmıyorum napayım yapım böyle 
3 gunluk dunya ise size yasattiklarini yasatirlarken onlar dusundu mu bu 3 gunluk dunyayi? Bu hayat boyle iste bizim gibi vicdanli insanlar bunu dusunuyor ama sonra insani oyle bir raddeye getiriyorlar ki tek cozum uzaklasmak oluyor. Sizi bu durumu getirenler onlar, o yuzden vicdan falan yapmayin.
Telefonla konuşmaktan nefret ediyorum
telefonla düzenli konuştuğum tek kişi eşim, onunla da ekmek al süt bitmiş muhabbeti 
annemi babamı bile görev gb haftada ya da on günde bir arıyorum. Kvgil desen benden ümidi kesti artık aramıyorsun muhabbeti dönmüyor çok şükür 
