Kimseyle Yakın Arkadaş Olamamak

1111010001

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
tek ayak cezası
Kayıtlı Üye
22 Eylül 2018
1.117
885
123
Selam tatlı kızlar Benim için çok da dert değil samimi arkadaşımın olmaması ama benim gibi olan var mı merak ediyorum. Ben mi anormalim, çok takıntılıyım bilmek istiyorum.

Herkesle iletişimim iyidir, bir ortama girdiğimde güler yüzlü oluşumla, sıcak kanlılığımla dikkat çekerim. normal arkadaşlarım var ama özel hayatıma dahil etmiyorum. Hep sınır koyuyorum. İnsanlara güvenemiyorum bu nedenle de dostum deyip derdimi, sırrımı paylaşıp evimi özelimi açacağım kimse yok. Enerjimin tuttuğu, ortak zevklerimizin olduğu birini bile biraz uzağımda tutabiliyorum. sınır koyabiliyorum. ve sonradan o kişinin hoşuma gitmeyen huylarını görmeye başlıyorum samimi oldukça. Bana soğuma geliyor. Samimi oldukça hep gerçek düşüncelerine tanık olmaya başlıyorum, karakterini biraz daha tanımış oluyorum. Böyle böyle derken ben elemeye başlıyorum, soğuyorum.Dost demek, yakın arkadaş demek güvenebileceğin biri demek benim için. Derdimi paylaşıp yanında kendim gibi olduğumda beni yadırgamayacağından, arkamdan konuşmayacağından ya da bana karşı kullanmayacağından emin olmam demek. Benim durumum anormal mi sizce?
 
Üniversite ve sonrasında yakın arkadaş talihsizliklerini fazlasıyla yaşamış biri olarak artık yakın arkadaş olayına karşıyım ben. Bir süre sonra sevgili triplerine bağlanıyor çünkü böyle arkadaşlıklar. Elbetteki gerçekten çok iyi anlaşan insanlar vardır ama bana denk gelmedi. Aramın iyi olduğu denk geldikçe oturup kahve içtiğim çok arkadaşım var ama öyle bütün hayatımı anlatacak sürekli mıç mıç yazışıp konuştuğum kimse yok. İnanki böyle daha huzurlu. Kimsenin karakterini de sorgulamak zorunda kalmıyorsun iki hoş sohbet bitti gitti :) iş yerinde de fazla sıkı fıkı olmuyorum mesafem hep vardır.
 
belli bir yaştan sonra gerçek dostluk yok bence. istisnalar olabilir. o istisnalar da anca iki insan kendini çok iyi tanıyan, sınırlarını bilen, saygılı, görgülü insanlarsa oluyor. ki bu bahsettiğim özellikler çok az kişide var. çok şanslıysanız lise, üniversiteden gerçek dostlarınızı ileriki yıllara taşıyabiliyorsunuz. belli bir yaştan sonraki iş arkadaşıymış, komşuymuş vs gerçek dost çıkması çok çok zor.
 
Arkadaş bence şans işi karşına nasıl insanlar çıkacağını bilemiyorsun. Bende arkadaş konusunda şanssızım. Karşıma hep ikiyüzlü, çıkarcı insanlar çıkıyor o yüzden kimseyle arkadaş olmamaya karar verdim. Kullanılmaktansa yalnız olmayı tercih ederim.
 
çokta önemli değil arkadaşlık olayları belli bi yaştan sonra
hele ki çalışan işi gücü olan zaten iş dışında kendisine kısıtlı zamanı kalanlar için
evli ve çocuklular için hele asla gerekli görmüyorum
arada bi çay kahve içmek için belli mesafede birileri olabilir
ama ille de çok yakın olmaya, tüm sırları paylaşmaya gerek yok
ben bekarım, çalışıyorum, 30lü yaşlarımın başındayım
geçenlerde bir arkadaşımın doğum günü kutlaması vardı bi mekanda
ortama bi girdim, nerden baksanız 20 kişiyi çağırmış daha doğrusu 15 tanesi kendi arkadaşı
kalan 5 tanesi de arkadaşların sevgilileri gibi düşünün
dönen muhabbet beni benden aldı sanki üniversite öğrencilerinin olduğu bi ortama girmişim gibi hissettim
ergen ergen tavırlar, bi tanesi diyor ki yok onun en iyi arkadaşı benim
öbürü başka bişi söylüyor falan
sadece tanıdığım 3 kişiyle falan sohbet ettim diğerlerini gülerek dinledim pek katılmadım
saçma geldi yani böyle muhabbetler olacağına hiç olmasın daha iyi diye düşündüm ahaha
 
Maalesef ben hayatımda şunu anladım. İnsana kendinden başkası el. Elden de yar olmuyor. Bir kişi varsa sizi anlayan, yeter. Ötesi baş ağrısı, angarya.
 
Aslinda kendiniz zaten sebebi soylemissiniz. Muhtemelen gecmiste olumsuz tecrubeler yasamissiniz ki, insanlara ihtiyatli yaklasiyorsunuz. Kendim de oyle oldugum icin yadirgamadim. Sütten agzi yanan yogurdu ufkeyerek yermiş. Ama yine de haklisiniz zaman zaman ben de sizin gibi anormalim miyim diye dusunmeden edemiyorum. Bir insani iyice tanimadan ozel hayatinizi dokmeyi cok dogru bulmuyorum. Etrafta yiginla kendini bilmez, dedikoducu, laf tasiyan insan var, bir digeri de herkes acaba sizi anlayabilecek olgunlukta mi o da var. O sebeple insanlari once gozlemliyorum. Sonra samimiyetine ikna olursam, ufak tefek seyleri anlatmakta sakınca yok bence. Ki bazi seyler karsilikli oluyor. Yine de guvendigim birkac arkadasim var, okul doneminden, isyerinden vs. Onlarla da cok sık gorusemiyorum malum iş guc vs. Zaman kalmiyor ki. Baska insanlara bakiyorum o kadar kolay ve cabuk samimi oluyorlar ki ve hergun dipdipeler. Bunu vakit cokluguna, işlerinin olmayislarina, cok secici olmamalarina bagliyorum. Siz zaten soylediniz secicisiniz. Dolayisiyla bu normal. Diger taraftan insanlardan cabuk sogumakla ilgili, yine kendimde boylelim, bunun duygusal dayaniklilik ve sinirlarla ilgili oldugunu dinlemiştim bir yerlerde. İnsanlar mukemmel degil, herkrsin kusurlari var, hata yaptiklarinda uyararak, sinirlarimizi koruyarak ilişkilerimizi devam ettirebilmeliyiz. Ama bana da en kolayi birkac hatasini gorunce o insani hayatimdan cikarmak geliyor. Cok keskin evet. O sebeple zaten cevrenizde cok az insan kalir zamanla. Oysa herkes birbirine ne yanlislar yapiyor, ertesi gun hicbitsey yokmus gibi devam edebiliyor. Herhalde sorunumuz ortak :)
 
Benimde çevremde hiç yakın arkadaşım yok. Hep uzakta arkadaşlarım üniversiteden kalma 2 arkadaşım var kardeşim gibiler çok özlüyorum onları. Ama nedense komşularımla falan bir sorunum yok ama yakında olamıyorum yeni taşındım beni dışlıyor gibi hissediyorum hepsini gerçi yaşıtta değiliz ben 29 um onlar 36 50 falan belki bu yüzden anlaşamıyoruz
 
bazı insnalar vardır,etrafı doludur,ya da öyle görünür,siz öyle sanırsınız
ama yüzde doksanında ,arkadaşlıkları sahtedir, bir insanın o kadar gerçek dostu olma ihtimali sıfır zaten
az öz her zaman yeter
gerçek olsun bi tane olsun
herkese de herşey anlatılmaz, 20 kişi olsa nolcak, hepsi derdinizi dinleyip anlayabilecek mi,mümkün değil.
çok takılma yani:)
benim çalışma hayatı,ev,çocuklar,koca derken herkesle selam sabahım vardır ama dstum diyebileceğim kişi sayısı 5i geçmez,aramıyorum da eksikliğini ,arada kahve içip laklak yapmak bile yetiyor .
 
ben de aynı senin gibiyim, hiç de anormal olduğunu düşünmüyorum. birçok insan samimiyetin hududunu aşınca kendini bilmez birine dönüşüyor, isteği, arsızlığı bitmiyor. çok denedim ama illa sinirimi bozacak bir şeyler oldu ya sürekli sabah akşam arayıp her şeye dahil olmak isteyip bunaltıyorlar ya da başka abuksubuk hadsizce şeyler işte. bir de ben çok kolay bunalıyorum insanlardan biraz ben üstüne düşeyim ilgileneyim arayayım istiyorum ama maşallah biriyle arayı sıcak tut hemen yapışıyor. en azından benim yaşadığım bu. ben de samimi arkadaşımla paylaşacaklarımı akrabalarımla paylaşıyorum yani benden biraz büyük bir teyzem var mesela onla ya da kuzenimle. arkadaşlığı sadece dışarı çıkıp gezme, hava alma, zaman geçirme, fikir alışverişi aracı olarak kullanıyorum yetiyor da zaten artık öyle bir zaman ki insanlar çok daha güvenilmez.
 
Sanki benden bahsediyosun Yengeç burcu musun?
 
Muhtemelen hayatınızda yakın arkadaş yerine yakın bir aile bireyi belirlemişsinizdir :)
 
Gayet normalsiniz ben de bi tık uzağımda tutuyorum hatta bi tık yaklaşmaya çalışanlara sinir oluyorum.
 
Ben arkadaş edinmeye gerek yok diyenlere katılmıyorum. Çevrem kalabalık ve çok hoşuma gidiyor açıkçası. Yaşla da ilgili olabilir belki ilerde düşüncelerim değişebilir bilemiyorum. İnsanlarla frekansınızın tutması da önemli gerçek dost edinebilmek için. Arkadaşlarımda kusur yok mu var ama ufak tefek şeyler eminim bende de vardır kusur. İnsan ilişkileri biraz da böyle tolere ederek ilerler zaten :)
 
Bende boyleyim
 
Ben hiç böyle değilim arkadaşlarım olmadan yapamam ne bilim böyle tek başına olmak sıkıcı yani .
Yıllardır biriktirdiginiz dostlarınız yok mu .
Arkadaşlıklarım uzun yıllara dayanır.
Yeni hayatıma kattığım çok güzel arkadaşlarım var .
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…