Benim tüm sevgililerim hep uzun oldu. Bir tanecik 1.72 vardı, bir tane de 1.80. Ben 1.68'im, topukluyla 1.78 oluyorum, kendimce kriterim hep topuklu ayakkabı giysem de benden uzun olacak bir erkek bulmaktı

. Sonraki görüştüklerim hep 1.92-1.96 aralığındaydı. Uzun bir süre aynı boyda ya da benden kısa olanlara hiç şans vermedim. Hatta şimdiki erkek arkadaşımla ilk görüşeceğimiz zamanlar bilerek topuklu giymiştim yanında, yanımda kısa görünsün de biraz egosu incinsin diye düşündüm.
En son 1.92 boyundaki sevgilimle tartıştıktan sonra onu öpmeye çalışmıştım. O da çenesini havaya kaldırmıştı. Ben de uzanıp onu öpmeye çalışırken kendimi ağaca tırmanmaya çalışan lemur gibi hissettim. Ve o anda -meğer gelecekten gelen bir habermiş- "senden sonra bu kadar uzun biriyle görüşmeyeceğim" dedim. O da kızmıştı bu dediğime

. Sonra biz onunla ayrıldık falan ve ben bir süre sonra şimdiki, benimle aynı boyda olan sevgilimle görüşmeye başladım, 5 yıldır birlikteyiz. Seviyorum aynı boyda olmamızı. Birbirimizin kıyafetlerini ve ayakkabılarını giyebiliyoruz. Ellerimiz ve ayaklarımız aynı boyda, ayaklarımız aynı numara. Uyumlu hissediyorum yanındayken. Tek kötü yanı, benim uzanamadığım yere o da uzanamaz, perdeleri ona taktıramam falan.
Başta öpüşürken ya da sarılırken parmak ucuna yükselemeyeceğim diye bile üzüldüm. Gerçi şimdi de istediğimde yapabiliyorum hâlâ bunu. Bir ara taktım kafaya, sonra dedim ki "sen mal mısın, öncekiler uzundu da ne oldu, başın göğe mi erdi?" Mutsuz eden tiplerden sonra kısa boylu ama romantik, düşünceli, olgun bir erkek çok iyi geldi bana açıkçası. Hem uzun boylu hem böyle karakterli olan yok mu derseniz, elbette vardır ama bana hiç denk gelmedi

. Belki de küçük yaştan bu boy takıntımı yenseydim, insanlara koluma takacağım aksesuar gibi yaklaşmasaydım bu kadar aşk acısı, kalp kırıklığı yaşamayacaktım.
Bence tipi itici gelmediği sürece bu gibi fiziksel özellikler çok da önemli değil.