Arkadaşlar neden buraya yazıyorum bilmiyorum ama benim durumunda olan birileri var mi varsa da nasıl hayata karşı motivasyonlarini artırıyor merak ediyorum?
Kafamda deli sorular:
Insanın hayatında neler önemlidir? Iş yeri, ev hayatı ve özel hayatı değil mi? Ben bunların yoluna gitmediğini ve istediğim gibi zoraki olduğunu biliyorum ama degistiremiyirum. Diyorum ya kendiliğinden akıp giden hep başa döndüğüm kısır bi döngü..
Is hayatim: devlet memuruyum çok yorucu değil şükür isim ama kafam yoruluyor insanlardan yoruldum, parti olaylarıyla torpille bu yerlere gelmiş insanlar ve gelmeye çalışan bunun için yalakaliklar yapan oda arkadaşların gereksiz hırslar, benim kafamda biri yok dost olacağım böyle üzerine buhran çökmüş gibi gidip geliyorum sadece..
Ev hayati: 8 kişiyiz Ablam boşanmak üzere bizde sürekli dağılan bi ev herkes başına buyruk mutsuz bi anne köşede sıkışan bi an önce evlensem diye düşünen ben..
Özel hayat: 10 yıl önce evlenip ayrıldım bu kac ay sürdü evliliğim kendini sınavlara adadım şükür ki karşılığını aldım memur oldum ve bu yıl muhendisligi kazandim bu aralar vizelvizeler var onlara çalışmam lazım ama çalışmıyorum. Tam tamına 30 yaşındayım.
Sanki bütün modu düşük bütün ruh sağlığı yerinde olmayan insanlar beni buluyor çok yorgun hissediyorum kendimi.. bu kısır döngü içinde elimde kitap defter oyalaniyorum gibi geliyor uçurum kenarında aşağı atlamama ramak kalmış gibi çaresiz hissediyorum çoğu zaman. Ya şansına tükureyim hiç mi böyle can yoldaşı sağlam bi dost ya da iyi evleneceğim bana uygun biri denk gelmez mi diye serzeniserim oluyor.. yani yanlızim, yani istediğim gibi bi hayat yasayamiyirum yani geleceğe dair umutlarımi git gide kaybediyorum. Yanlız şunu atlamayayim tırnaklarımla kazidigim bu durumuma hep şükrediyorum o ayrı inancim da saglamdir ama mutsuzum ışte bu döngüden nasıl çıkacağım çok şey denedim ama olmadı. Çevre çok önemli ama hep böyle enerjimi çeken insanlar denk geldi ve oyle de geliyor. Hiç bir şeye yetişemiyorum artık. ne sınavlara ne evdeki sorumluluk lara ne de diger yolunda gitmeyen seylere nede geleceğimi şekillendirmeye.. bu ruh hali belki geçecek çok mutlu olacağım belki ama umudum azalıyor..
Var mi böyle şeyler yaşayan ve böyle bu döngüden çıkmayı başarabilen bana umut olacak birileri..