Iste ben o dediginiz son noktadayım ve yine dediginiz gibi artık mutsuzluktan negatif enerji yayıp kimseye katlanamayıp etrafınızdakilere bir bir kaybediyorsunuz. Yeni bir ortama giriyorum bu sefer böyle davranmayacağım mutsuz durmayacağım diyorum ama engel olamıyorum ne kadar düzeltmek istesem de işin içinden çıkamıyorum. Normalde çok neşeli güler yüzlü bir insanken şimdi o kadar içime kapandım ki ne yapacağım bilmiyorumAcınızı yaşayın elbette, ama hayatınızdan vazgeçmeyin. Mecburen yaşıyoruz ve çok çok ağır dertler var hayatta.
Baba kaybını biliyorum öyle kafadan sallamıyorum yani. Üstelik cenazeden 1 hafta sonra başka şehirdeki okuluma dönüp ( sınav haftasıydı tam) raporumu bildirip giremediğim derslerin sınavına girmiştim.
Mecburen yani. Yapılabilecek başka birşey yokki.
Daha acılarını da yaşadım.
Kendini kaybetmene izin verirsen psikolojisi bozuk melankolik etrafa negatif enerji yayan biri olur çıkarsınız.
Bunu da İnan herkes bir yere kadar çekiyor. Yine kendinle başbaşa kalıyorsun.
Ne sevgili ne başkası, hayatının baş rolü sensin ve tek çare sende.