Hayır canım içini rahatlatmak isterim tabii ama onun için söylemiyorum, bak birebir seninle aynı durumdayız; bir hafta sonra kısmetse kızımı kucağıma alacağım. 3 yaşında bir oğlum var. 11-12 yıllık iş hayatının ardından, bir anda evde olunca çok sıkıntılar yasadım. Esimle yeni evliydik, üstelik oğluma balayında hamile kaldım yani evliliğimizi hiç yaşayamadık. İlk zamanlar benim için çok zor geçmişti.
Yeni evli olmama rağmen; aniden kilo aldım, vücudum değişti, bir süre sonra emzirme-sağma vs sorunlarla uğraşmaya başladım, işe gitmediğim için tabii eski 24 saat bakımlı günlerimden eser kalmadı. Bir süre sonra "bebek kaç cc içti, kaç kere tuvalet yaptı, kaç saat uyudu" dan başka sohbet edecek konu kalmadığını farkettim aramızda, ve tabii bu onun için hiç te eğlenceli değildi... Hayatımın en mutlu olmam gereken ama zor zamanlarındandı.
Böyle durumlarda iki taraftan en azından birinin kendi içinde huzur bulması, durumun geçici oldugunu kabul edip sabır göstermesi çok önemli kanımca. Eşlerimiz de, tüm gün çok yorulup sıkılıp eve geldiklerinde güleryüz ve ilgi görmek istiyorlar. Onlara göre, babalar dış dünyada resmen savaşıyorlar, anneler evde çocuklarıyla huzur ve sakinlik içinde yaşıyorlar. Bizim de sosyal ihtiyaçlarımız olduğunu, uykusuzluk, yorgunluk, bıkkınlık yasayabileceğimizi düşünmüyorlar. Sadece dertleşmek için bu konuları açsak bile, bizim onları suçladığımızı düşünüp ben daha ne yapabilirim moduna giriyorlar, oysa bizim tek istediğimiz tüm gün koşturduktan sonra yetişkin biriyle iki kelime sohbet edebilmek...
