Merhabalar,
Bütün yazılanlara cevap vermek istiyorum;
Öncelikle Ayşe Armanın yazısını daha önce okumus ve orada kendimi bulmuştum. İnsanın kendi kendine böyle şeyler demesinden hoslanmam ama eşimle hayatlarımızı özetleyecek olursak. Her ikimizde alanlarında en iyi olan okullardan mezunuz. İkimizde çok iyi işlerde çalışıyoruz. Kendi evimiz, her ikimizinde arabaları, çok faal sosyal hayatlarımız var. Yazlarımızı ve kışlarımızı hiç aksatmadan süper tatiller yaparız, ortak ilgi alanlarımız var, kayak yaparız, dalarız. Dışarıdan bakan insanlar bizi nükemmel çift olarak görüyorlar.
Yürürken el ele tutusuruz, işe giderken, eve gelince, yatarken ..... öpüşmeden asla ayrılmayız...
Hayatımızda tek eksiğimiz bu...
Bu arada 16 aydır yapmıyoruz bunun 8 ayında hamileydim diye kendimi avutuyorum sanki hamileyken yapılmaması normal bir durummus gibi
((
Bu arada son 16 aydır degil ama öncesinde eşimle bu konuyu konustum, "tamam" dedi, "düzelecek" dedi üstüne 1 er kez yaptık sonra yine aynı tas aynı hamam.
Bu arada evlenene kadar öyle evlendikten sonra böyle mantığıda bana ters geliyor çünkü zaten biz evlenmeden öncede birlikte oluyorduk...
Ve işin en kötü tarafı artık bende onunla birlikte olmak istemiyorum. Yani cok ihtiyac hissediyorum ama artık eşim beni hiç çekmiyor, çünkü o kadar ugrastım didindimki kendimi bu konuda bir bataklığa düşüp orada çırpınıp duran bir insan gibi hissediyorum ve artık çırpınmıyorum, o kadar yorgunumki neredeyse yardım ekibi gelse kolumu kaldırıp ipi tutacak halim yok.
Çok mutsuz ve umutsuzum. Bir tek bu sebeple yuva yıkılırmı bunu düşünüyorum, eşimi seviyorum. Ama bir yandanda hormonlarım düzenli olarak çalışıyor, kafamdan bu düşünceyi atsam bile bedenimden atamıyorum(
Bütün yazılanlara cevap vermek istiyorum;
Öncelikle Ayşe Armanın yazısını daha önce okumus ve orada kendimi bulmuştum. İnsanın kendi kendine böyle şeyler demesinden hoslanmam ama eşimle hayatlarımızı özetleyecek olursak. Her ikimizde alanlarında en iyi olan okullardan mezunuz. İkimizde çok iyi işlerde çalışıyoruz. Kendi evimiz, her ikimizinde arabaları, çok faal sosyal hayatlarımız var. Yazlarımızı ve kışlarımızı hiç aksatmadan süper tatiller yaparız, ortak ilgi alanlarımız var, kayak yaparız, dalarız. Dışarıdan bakan insanlar bizi nükemmel çift olarak görüyorlar.
Yürürken el ele tutusuruz, işe giderken, eve gelince, yatarken ..... öpüşmeden asla ayrılmayız...
Hayatımızda tek eksiğimiz bu...
Bu arada 16 aydır yapmıyoruz bunun 8 ayında hamileydim diye kendimi avutuyorum sanki hamileyken yapılmaması normal bir durummus gibi
((Bu arada son 16 aydır degil ama öncesinde eşimle bu konuyu konustum, "tamam" dedi, "düzelecek" dedi üstüne 1 er kez yaptık sonra yine aynı tas aynı hamam.
Bu arada evlenene kadar öyle evlendikten sonra böyle mantığıda bana ters geliyor çünkü zaten biz evlenmeden öncede birlikte oluyorduk...
Ve işin en kötü tarafı artık bende onunla birlikte olmak istemiyorum. Yani cok ihtiyac hissediyorum ama artık eşim beni hiç çekmiyor, çünkü o kadar ugrastım didindimki kendimi bu konuda bir bataklığa düşüp orada çırpınıp duran bir insan gibi hissediyorum ve artık çırpınmıyorum, o kadar yorgunumki neredeyse yardım ekibi gelse kolumu kaldırıp ipi tutacak halim yok.
Çok mutsuz ve umutsuzum. Bir tek bu sebeple yuva yıkılırmı bunu düşünüyorum, eşimi seviyorum. Ama bir yandanda hormonlarım düzenli olarak çalışıyor, kafamdan bu düşünceyi atsam bile bedenimden atamıyorum
(
o 4 ayın acısını fena çıakrdı
