Küçükken çok cihaz kirdim bozuldu tabi babam bikmadi galiba hep İstanbul götürüp yaptirdi getirdi defalarca cihazlardan nefret etmiştim çünkü arkadaşlarım alay ediyorlardı kulagindanki ne diye sorarlardi hep. Komşunun kizi bana kulagindaki cikart at demişti bende atmisim.. Kirmisim ağlayarak eve geldiğini hatirliyorum anneme anlatamiyordum annem gitmişti komsuyla kavga etmişti benim için. Bide anneme seni kizini oynatmiycam demisti kizini benim kizimi araya sokmuycam demişti.. Annem aglamisti eve geldiğinde gördüm annemi çok çekti benden fazlasini.. Okulda bile yalnizdim arkadasim da yoktu oynamak istemiyorlardı benle. Bunlari geçmişte kalsada unutamiyorum. 26 yasindayim simdi. Memur oldum Evlendim.. 3 ay öncede bebeğimi de kaybettim. Esim her konuda destekçim saolsun... Ama çok zor günler gecirdim. Acilar benim bin kat olgunlastirdi. Bunlari yazdigimda agliyorum.
