aslında düzgün komşululuk ilişkileri güzeldir. ama bunu yakalayabilmek için sanırım hayat tarzlarının da uyması lazım. mesela bizim apartmanda yok. ha ev sahipleri, kat malikleri kapıda vs karşılaşınca sohbet muhabbet ederler ama gelme gitme yok yani, hiç şahit olmadım. biz zaten sevmeyiz, gerek de duymayız, hayat tarzımız da uymaz. üst katımda baba oğul var zaten, baba uzun zamandır yok sanırım oğlan da işe gidip geliyor koca evde durmuyor bile belki, hiç ses yok. onun yanında geniş aile var, bebek falan var insanların gecesi gündüzü birbirine girmiş sanırım bir kez bile görmedim, emin değilim.
alt katımda yaşlı bir çift var kim bilir hangi yazlığa gittiler, 1 aydır falan yoklar. yaz sonuna kadar gelmezler herhalde.
onun bi altında sadece arada bir dede görüyorum, kimdir bilmem her daire aidat verirken o vermiyormuş bilendim kendi kendime.
onun yanındaki zaten aile, anneyi gördüm bir iki kez selamlaştık onun dışında kadının derdi başından aşkındır çocuklarla uğraşmak zor.
e biz deseniz zaten kardeşim sınava hazırlandı, ben evden çalıştım, annem çalışır akşam 10larda gelir kendi işi.
ne bileyim biz de komşu çocuklarıyla oynardık, çoluğum çocuğum olsa, karşı komşum da bana benzese görüşürdüm sanırım.
kısa bir süre 1+1'de oturdum, karşı komşumla izmir depremi sırasında sohbet edebildim sadece
kafa dengi birine benziyordu, tek yaşayan bir kızcağızdı. ama ilk tanışmamız da normal olmamıştı, tam çöp atmaya çıkacaktık çöpü kendi kapımın önüne koydum, ayakkabı giyiyordum. bu geldi, merhaba falan dedi, çöpü ordan alır mısınız başka yere koyun dedi, dedim şimdi atmak için çıkardım zaten. hani dk bir gol bir
depremden sonraki sohbetimizde evine kahveye falan çağırdı, müsait olunca içeriz tabii dedim geçiştirdim sonra taşındım mesela.
onun icin kafamiz rahat. Bence sizde istediginizden fazla katilmayin
