biliyorum canım benim nişanlım da böyle, çok zor bir şey inan cinsiyetimi unuttum. kendimi bazen erkek sanıyorum. öncelikle insanın özgüveni gidiyor, iletişim yok, tatlı 2 güzel cümle yok, gönül alma yok, yok yok... başlarda huyu bu onu öyle seviyorum diyordum ama olmuyor, insan uzaklaşıyor gitgide, bazen ayrılmayı düşünüyorum sırf bu yüzden ve bir allah ın kulu bile anlamaz anlatsam deli misin sen derler. dövmemesi sövmemesi artı özellikler değil zaten olmaması gereken şeyler, ama bizim bazı ihtiyaçlarımızı eşlerimiz dışında kimse karşılayamaz, ve eşimiz orada "eş" sıfatıyla duruyorsa bunları yapmak zorunda. çok anlattım çok kavga ettim, küstüm, alttan aldım, üstüne gitmedim, bir lafına kıyametler kopardım yeri geldi ağır konuştum, yalnızım, duygusal olarak tatmin olmuyorum dedim ama yok değişmedi ve değişmiyor. insanın aptal olması lazım anlamamak için.
o yüzden sana bir şey diyemiyorum, sadece ne hissettiğini ne yaşadığını çok iyi anlıyorum. herkes parfüm olayına takılmış çok haklısınız orada kırılmakla. bunlar bir birikimin sonucudur. yaşamayan bunu anlayamaz.