Korkularla kapli hayat. Yardim edebilirmisiniz?

Smeeygle2 .!.:

Daha iç sesinizi bulamamışsınız vakti zamani geldiğinde su akar yolunu bulur

Genişletmek için tıkla...

minnoscan .!.:

En kötüleri dusunuyosun ya hani öyle düşünmeye devam et hatta kağıda yaz böyle olcak dalga geçecek rezil olcam berbat biriyim hepsini yaz.. sonra en son de ki eee? Böyle olsa ne olur ki? İnsanlar zaten geçmiş yaşadıklarını biliyor sana karşı anlayışlı olacaktır. Sacmalasan bile herkes zaman zaman saçmalar. Bu yaptığın aşırı genelleme, zihin okuma, falcılık gibi çarpıtmalar. Ben bunları David burns İyi Hissetmek adlı kitaptan öğrendim buraya yazamayacagim kadar çok yöntemi var ve sorunun temeline iniyor terapiste ek olarak okursan çok iyi olur. Kendi kendinin psikologu olcaksin kim gelirse gelsin yıkamicak seni. Haydi bakalım güzel haberlerini bekliyoruz.

Genişletmek için tıkla...

Sadece-Ben .!.:

O kitabi okudum ama sanirim özümseme ve uygulama sifir. Diger konularda yol katetmis olsamda iliskiler konusu cok fena. Yasadiklarim dan kaynakli hepsi. Flört falan göz temasi hicbirini yapamiyorum. Kötü damgasi yiyecekmisim gibi korkuyorum. Sacma oldugunun farkindayim. Karsimdakini mutlu edemem korkusu bir yandanda ömür boyu yalnizlik korkusu.

Genişletmek için tıkla...

Sadece-Ben .!.:

Ic sesimi bulamamisim derken tam olarak neyi kaatesiyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

Sadece-Ben .!.:

Merhaba arkadaslar,

Benim bir derdim var. 33 yasindayim bundan yaklasik 2,5 yil önce bosandim. Evliligimde cok kötü seyler yasadim. 3 yildir terapi görüyorum. Simdi cok daha iyiyim. Eskiden beri tanidigim biri benimle tanismak istiyor. Ailesi benim ailem birbirimizi cok iyi taniriz. Lakin ben korkumdan hayir dedim. Simdi icim icimi yiyor. Her kim geldiyse hayir dedim kendimi geri cektim. Müthis bir korku ayni seyleri yasayacagima dair. Özgüvenim bu konuda hala sifir sanki. Sürekli ne konusacagim, dalga gececek, beni begenmiyecek. Ailesi istemiyecek gibi tuhaf düsüncelere kapiliyorum. Ben yetersizim, salak gibi durucam yaninda falan gibi tuhaf hislere kapiliyorum. Hatta bu durumu bildigimden bu yana yanlarinda müthis derecede sacmaliyorum. Nefret eder hale geldim kendimden. Birisi olsun ailem yuvam cocuklarim olsun istiyorum ama yapamiyorum. O 40 yasinda oda artik oturakli aile sahibi olmak istiyor. Kafami artik topaelayamiyorum. Annem artik kizmaya basladi hicbirine sans vermeyip direk kestirip attigim icin. Bende rahatsizim bu durumdan.gittikce zorlasiyor hersey benim icin.

Mutlu olmak isterken hayati zindan ediyorum kendime. Sevilmeye layik olmadigim hissi o kadar oturmus ki beynime. Korku hep icimde.

Genişletmek için tıkla...

Victoria99 .!.:

An da kalmaliymisiz her zaman okudugum her kisisel gelisi kitabi bunu soyluyor. Sizi rahatsiz eden kararlardan uzak durun en ufak bir suphe bile varsa yapmayin diyor. Zaten hayatinizin aşkiysa suphe kalmazmis . Gelecegi dusunmeyi sadece saglam adim atarken kullanmaliyiz galiba mutlaka sonucu dusunmekte fayda var. An da kalmak guzel tavsiye ederim. Su olabilir bu olablr diye beyninizi oyalamayin olumlama zart zurt bilmiyorum olmuyor ya . Sinav dunyasi zaten ne olacaksa oluyor dua ile kazayi degistirebiliriz. Zor gunlrr yasadiysaniz su an ki durumunuza kurtuldugunuza sukretmelisiniz. Sukur ve tevekkul herseyin anahtari . Hayati Bir karar vermek zorunda olmadikca an da kalin . Karsinizdaki kisiyle vakit gecirirken tek bir soru isareti yaratmiyorsa ve kalbiniz onayliyorsa devam edin. Gerek arkadas gerek sevgili. Zaten anlarsiniz icinizdeki huzuru ya da huzursuzlugu. Hersey gonlunuzce olsun..

Genişletmek için tıkla...

Sadece-Ben .!.:

Problem o raddeye gelememem. Görüsmeye dahi yanasamiyorum. Tanimak önemli ama bunu bile yapamiyorum. Eskiden tanidiklarimiz ama yinede. Bilmiyorum sanirim ne istedigimi sürek icimde bir utanc duygusu...

Genişletmek için tıkla...

Sadece-Ben .!.:

Merhaba arkadaslar,

Benim bir derdim var. 33 yasindayim bundan yaklasik 2,5 yil önce bosandim. Evliligimde cok kötü seyler yasadim. 3 yildir terapi görüyorum. Simdi cok daha iyiyim. Eskiden beri tanidigim biri benimle tanismak istiyor. Ailesi benim ailem birbirimizi cok iyi taniriz. Lakin ben korkumdan hayir dedim. Simdi icim icimi yiyor. Her kim geldiyse hayir dedim kendimi geri cektim. Müthis bir korku ayni seyleri yasayacagima dair. Özgüvenim bu konuda hala sifir sanki. Sürekli ne konusacagim, dalga gececek, beni begenmiyecek. Ailesi istemiyecek gibi tuhaf düsüncelere kapiliyorum. Ben yetersizim, salak gibi durucam yaninda falan gibi tuhaf hislere kapiliyorum. Hatta bu durumu bildigimden bu yana yanlarinda müthis derecede sacmaliyorum. Nefret eder hale geldim kendimden. Birisi olsun ailem yuvam cocuklarim olsun istiyorum ama yapamiyorum. O 40 yasinda oda artik oturakli aile sahibi olmak istiyor. Kafami artik topaelayamiyorum. Annem artik kizmaya basladi hicbirine sans vermeyip direk kestirip attigim icin. Bende rahatsizim bu durumdan.gittikce zorlasiyor hersey benim icin.

Mutlu olmak isterken hayati zindan ediyorum kendime. Sevilmeye layik olmadigim hissi o kadar oturmus ki beynime. Korku hep icimde.

Genişletmek için tıkla...