Herkese selamlar...
Ben daha 4 yasindayken babam vefat etti. Hayalle gerçek arasi hatirlarim hep o acıyı.
Annem evlenmedi. Beraber büyüdük sayılır. Akrabalarimiz sagolsun öküz öldü ortaklık bozuldu muamelesi yaptilar. Ben sehir disinda universite okudum. Döndüğümde calismaya basladim. Annemde calisiyordu. Simdi emekli cok şükür o da.
Bense cok sevip sevildigimi sanarak bir evlilik yaptim.
Gormedigim eziyet isitmedigim laf kalmadi. Calisiyordum ama evde hic huzur bereket yoktu. Adam evlendijten sonra tam bir ruh hastasi cikti annesi deseniz bu durumda ogluna nasihat etmesi yuvana sahip cik demesi gerekirken ben sana daha iyisini alirim bosa bunu napican derdi yuzume baka baka... yinede sabrettim sonradan pisman olurum belki diye. Her turlu fedakarligi yaptim sustum derdimi kimseye anlatamadim. Ama ne asagilamasi bitti ne dayagi ne hakareti.
Bir gün isten geldim o siralar birde cok yogundu isler gece 10 falandı eve girdim vallahi billahi bardak neden salondaki sehpanin üstünde kalmis diye beni bayiltana kadar dövdü. Agzim burnum kan icinde kaldi. Ve karsima gecip yerdeki kanlari gostererek hadi simdi sil bunlari dedi...
O zamana kadar kurtaririm dedigim yuvamdan sadece ozel esyalarimi alip ciktim ve bir daha sadece mahkemede gördüm yüzünü... zaten hemende evlendi baskasiyla annesi dedigini yapti...
O kadar buyuk bir depresyon yasadimki anlatamam bosanma sonrasinda. Bir yandan kurtuldum diye seviniyordum bir yandan verdigim maddi manevi emeklere aciyordum...
sonrasinda biriyle tanistim... bana cok iyi geliyordu insan muamelesi gördüğüm icin cok kiymetliydi benim gozumde.. ama onunlada olmadi... Çünkü ben duldum.... ailesi kabul etmedi bende bir daha kaynana problemi yasamak istemedigim icin hemen ayrildim.
Ama kendimi cok degersiz istenmeyen biri gibi hissetmeye basladim ister istemez...
Ama su his icimden bir an bile cikmadi... bir gün herşey cok guzel olacak. Hep kendimi telkin ettim. Çünkü burda yazamiyorum oyle seyler yasadim ki vallahi can dayanmaz........
Ve kötü gunler bir gun bitti.
Esimle tanistirildik uzun arastirmalar ve tanisma sonrasi evlenmeye karar verdik.
Simdi ikinci evliliğim kocam belki cogu kisinin tercih etmeyecegi biri ama benim icin dunyanin en iyi insani...
Benim gibi kotu evlilik sonrasi insanlarin kriterleri azaliyor.
Evine bakiyor bana deger veriyor asla bilerek uzmuyor ve bunlar bana ziyadesiyle yetiyor... o benim ilk basta
yol arkadasim...
Simdi bir kızım var cok şükür rabbim herkese nasip etsin isteyen... calismiyorum kizima kendim bakmak icin.
Ama sorun su ki bazen gecmiste yasadiklarim aklima geliyor ve icimi kanatan o soru :
Acaba yine kötü seyler olur mu ben simdi mutluyum ama yine o acı dolu gunlere geri doner miyim. Bana birşey olursa kızıma kim bakar. (Kardesim yok keske olsaydı)
Yani bu sorular aklima gelince deliye dönüyorum. Cok sıradan sade ama huzurlu bir hayatim var cok şükür. İnanın tadını cikaramiyorum cogu zaman.
Icimdeki bu korkulari atmaya yardimci olmaniz icin tavsiyelerinizi bekliyorum arkadaslar..