- 5 Haziran 2017
- 5.111
- 12.531
- 178
Merhaba,
Kendimi bildim bileli yükseklik korkum var. Ama çok ileri boyutta değil. Öyle olduğunu düşünüyorum yada. Birkaç senedir üst geçit kullanmam gerekmemişti hiç. Bu sene defalarca kullandım. Mide krampları, bacak titremeleri eşliğinde bitirdim yolu.
Sorun şurda patlak verdi; 3 gün önce bir avmye gittik. Kızım önden camekana doğru koştu. Şu aşağıya bakılan, balkon kısma doğru yani. Uzaktan 1 karış kadar boşluk var gibi gözüküyordu cam ile yer arasında. Eşik yapmışlar ama yerden daha aşağıda, uzaktan belli olmuyor. Kızım koştu, tam o kenarda durdu. Ben sadece “dur” diye bi çığlık attım, yanına kadar geldim. Ve çocuğu tutmadım. Yüzümü kapattım öylece. Boşluk olsa orada gerçekten, çocuk aşağı düşecek ve ben çocuğumu tutmaya kalkışmadım bile. Sonra oturdum başladım ağlamaya. Dizilerde anneler araba çarpacağı zaman çocukları iterler kendilerine çarpar ya, o tarz bi anneymişim gibi geliyordu. Meğer baya bencilmişim.
2 gündür rüyamda kızımın gökdelen tarzı bir yerden sarktığını, benim onu kolundan tuttuğumu ama yüksekliği farkettikçe ve elimden kaydıkça kendimi düşürmemek için onu bıraktığımı görüyorum. Baya manyaklaştım yani. Gidip gidip çocuğa sarılıyorum, vicdan azabı duyuyorum.
Bu yenebileceğim bir durum mu? Birde kendimi tartıyorum, acaba sorunların bütün kaynağı kızım mı? Bir tek onunla ilgili konularda böyle sorguluyorum kendimi. Annelik, vicdan yükümü çok arttırdı gibi hissediyorum. Normal mi halim, düşüncem? Fikirleriniz için şimdiden teşekkürler.
Kendimi bildim bileli yükseklik korkum var. Ama çok ileri boyutta değil. Öyle olduğunu düşünüyorum yada. Birkaç senedir üst geçit kullanmam gerekmemişti hiç. Bu sene defalarca kullandım. Mide krampları, bacak titremeleri eşliğinde bitirdim yolu.
Sorun şurda patlak verdi; 3 gün önce bir avmye gittik. Kızım önden camekana doğru koştu. Şu aşağıya bakılan, balkon kısma doğru yani. Uzaktan 1 karış kadar boşluk var gibi gözüküyordu cam ile yer arasında. Eşik yapmışlar ama yerden daha aşağıda, uzaktan belli olmuyor. Kızım koştu, tam o kenarda durdu. Ben sadece “dur” diye bi çığlık attım, yanına kadar geldim. Ve çocuğu tutmadım. Yüzümü kapattım öylece. Boşluk olsa orada gerçekten, çocuk aşağı düşecek ve ben çocuğumu tutmaya kalkışmadım bile. Sonra oturdum başladım ağlamaya. Dizilerde anneler araba çarpacağı zaman çocukları iterler kendilerine çarpar ya, o tarz bi anneymişim gibi geliyordu. Meğer baya bencilmişim.
2 gündür rüyamda kızımın gökdelen tarzı bir yerden sarktığını, benim onu kolundan tuttuğumu ama yüksekliği farkettikçe ve elimden kaydıkça kendimi düşürmemek için onu bıraktığımı görüyorum. Baya manyaklaştım yani. Gidip gidip çocuğa sarılıyorum, vicdan azabı duyuyorum.
Bu yenebileceğim bir durum mu? Birde kendimi tartıyorum, acaba sorunların bütün kaynağı kızım mı? Bir tek onunla ilgili konularda böyle sorguluyorum kendimi. Annelik, vicdan yükümü çok arttırdı gibi hissediyorum. Normal mi halim, düşüncem? Fikirleriniz için şimdiden teşekkürler.
