Evet, koskocaman bir boşluk duygusu ve acı.
Biraz önce bu platformda boşanan üyelerin konularını okudum. İnsan nasıl da benziyor birbirine. Acı hep aynı acı. Herkesin aşkı özel, herkesin sevgisi çok büyük, haliyle herkesin acısı ve boşluğu da benimki gibi.
Benimki de bir boşanma konusu. Hikâye yaşayan pek çoğunuzunkiyle aynı. Birkaç gün önce bir fotoğraf konusu açmıştım.
(Allahım neden bu kadar arabesk seyler hissediyorum ?) O fotografi gördüğüm günden beri iflah olmuyorum sanki. Acı çekiyorum. Acıyor yani. El, kol, bel, baş ağrısı gibi. İçimde bir boşluk, o boşluk acıyor mu, acıtıyor mu? Tarif de edemiyorum ki.
Zaman diyeceksiniz, biliyorum zaman ama anlıyorsunuz değil mi ? Belli bir zaman sonra geçecek olması, ne su an beni teselli ediyor, ne de hafifletiyor. Konuşmak, yazmak istiyorum işte böyle.
Neden diye sürekli dönüyor kafamın içinde. Neden boyle bir insanı sevdim. Severken vallahi boyle değildi. En azından hakkaniyetine sonsuz guvenirdim. Nasıl, neden bu kadar çok çok çok, her anlamda yanıldım ?
Huh ! Daha ne kadar sürecek ? Niye tüm rezilliklere rağmen sever gibiyim? Sevmek nedir ya ? İnsan sevdiğine utanıyor. Şuraya seviyorum demeye, yazmaya utanıyorum. Öyle bir adam.
Gecen gün açtığım bir konuda, bir üye çok güzel yazmıştı, "sevilme hissini de israf etmemeli insan." diye. Niye sevgim böyle israf edildi? Benim canım, güzel sevgim.
Çok üzgünüm. Nereden nereye ? Çok çok üzgünüm.
kadar mutlu olayımkı mutluluktan hiçbir sey hatırlamayayım istıyorum.Ben kemdı basıma atlatmak ıcın her yolu denedım.Ellerımde stresten kızarıklık ,Kalp carpıntısı en sonda bı folu vesvese kapladı ıcımı.Tedavıye başladım.Doktor çok yıpranmışsın ama gevecek dedi.Eger kotu olursanız beklemeyın.Kotu olsak oh ıyı oldu sucluydu allah cezasını verdı yada zaten hastaydı dicekler.
