- 24 Mayıs 2019
- 2.382
- 7.486
- 158
- 28
- Konu Sahibi Black Wine
-
- #1
Hanımlar merhaba, eski konumu bilenler vardır bundan yaklaşık 7-8 ay önce sevgilimle evlilik konusu yüzünden ayrılma noktasına geldik. 3 buçuk yıldır beraber yaşıyoruz. Yaklaşık 4-5 gün süren bı süreçti ayrılmayalım, ama yok yapamayız ayrılalım, hayır ayrılmayalım diye gözyaşlarıyla geçen kabus gibi bı 4-5 gündü. En son tamamen bitirmeye karar vermiştik, gecesinde uyandırmadan son kez öpeyim diye yanına gitmiştim, o uyanınca barismistik. O geceden beri de eskisi gibi, gayet güzel süren bı iliskimiz var. Koronadan dolayı evden calisiyo, sürekli dipdibeyiz, gülüyoruz, eğleniyoruz, şu hayatta onunla güldüğüm kadar kimseyle gülmedim zaten. Bu kısmı iliskimizin yapısı anlaşılsın diye anlatıyorum, kendisi çok anlayışlı bı insandır, komiktir, sevgi doludur, evine, bana bağlı bı adamdır. Bilgisayar oyunu oynarken bile yanında oturmami ister, ayrı duramayiz yani.
Ama buna rağmen 8 aydır beynim sanki mutlu olmami istemiyormuş gibi, sürekli flashbacklerle 8 ay öncesini tekrar tekrar yaşıyorum sanki. Gulup eğlenirken, dizi izlerken, yemek yerken birden mideme yumruk yemiş gibi oluyorum, herşey tekrar tekrar gözümün önüne geliyo sanki o anları tekrar yaşıyorum ve ağlamaya başlıyorum. Az önce tekrar böyle bişey yaşadım. Şuan bile gözlerim dolu dolu. Böyle zamanlarda hep sevgilimin yanına giderim, aklıma kötü şeyler geldi diye, o da anlar durumu bana sarılır, yatıştırır, güldürür elinden ne geliyorsa yapar ama ben artık bu durumdan çok yoruldum. Hayatımda somut anlamda ters giden hiçbisey yok, ama bu flashbackler yüzünden kafayı yiyeceğim. Koronadan sonra paraya kıyıp psikolojik destek almaya karar verdim. Ama o zamana kadar böyle nolucak bilmiyorum. Hem kendimi hem sevgilimi üzüyorum.
Ama buna rağmen 8 aydır beynim sanki mutlu olmami istemiyormuş gibi, sürekli flashbacklerle 8 ay öncesini tekrar tekrar yaşıyorum sanki. Gulup eğlenirken, dizi izlerken, yemek yerken birden mideme yumruk yemiş gibi oluyorum, herşey tekrar tekrar gözümün önüne geliyo sanki o anları tekrar yaşıyorum ve ağlamaya başlıyorum. Az önce tekrar böyle bişey yaşadım. Şuan bile gözlerim dolu dolu. Böyle zamanlarda hep sevgilimin yanına giderim, aklıma kötü şeyler geldi diye, o da anlar durumu bana sarılır, yatıştırır, güldürür elinden ne geliyorsa yapar ama ben artık bu durumdan çok yoruldum. Hayatımda somut anlamda ters giden hiçbisey yok, ama bu flashbackler yüzünden kafayı yiyeceğim. Koronadan sonra paraya kıyıp psikolojik destek almaya karar verdim. Ama o zamana kadar böyle nolucak bilmiyorum. Hem kendimi hem sevgilimi üzüyorum.