Kızım 4.5 yaşında ve bebekliğinden beri bu morarana kadar ağlama durumu bizdede vardı. Bebekken eve yabancı birileri gelince saatlerce ağladığını ,morarana kadar hatta ağladığını bilirim,evde misafir bırakıp çıktığım günler oldu arabada sakinleşip sustu.
Daha büyüdüğünde bu ağlama krizleri zaman zaman devam etti. Bir gün migrosun içinde bir tuttu krizi ki sebebini asla bilmiyorum,eve gidene kadar bas bas bağırarak ağladı bir yeri acıyormuş gibi,insanlar acıdı halime gelen giden soruyor nesi var diye ,güldürmeye susturmaya çalışıyorlar yok.
Bir gün yine oyun parkında güzel güzel oynarken kendinden küçük bir çocuk boğazını sıktı,o günüde hiç unutamam zira sadece ağladı,çocuğu itmedi,yani kendini savunmadı sadece ağladı. Ben müdahale ettim.
Bunun gibi birçok aglama krizi yaşadık ki bu anlattıklarım asla unutamadıklarım,daha fazlası var. Ve aynen sizin anlattığınız gibi ağlamadığında çok keyifli bir çocuk,tatlı dilli,sevimli,uyumlu ama ağlamayagörsün durumu bizdede vardı.
Şu son anlattığım olay benim dönüm noktam oldu. O gün öyle üzüldüm ki size anlatamam,minicik bebekten kendini savunamadı,sadece ağladı diye. Sonra kendime baktım,kendi davranışımda aradım hatayı zira onunla 7/24 beraber olan bendim,ben onun aynasıydım. Muhakkak bende yanlış birşey vardı. Özleleştirimi de şu yönde yaptım kendime,kızım çok hareketli bir çocuk olduğu için,genelde bir mücadele halindeydik,yapma kızım,dur kızım koşma düsersin,dikkat et kafanı çarparsın vs kelimeleri parkta dilime pelesenk olmuştu. Bunu düzeltmekle işe başladım. Mümkün olan en az müdahale ile günü kapattım. Tabiki yine peşinde dolandım uzaklaşmadım yanından ama çenemi tuttum. Zira hep ben müdahale ettiğim için kendi savunmasıni geliştiremedi diye düşündüm.
Sonra anaokuluna başladı 2.5 yaşında yarım gün çünkü sokakta,markette gördüğü çocukları kovalar hale gelmişti "kardeş gel oynayalım"diye,birde çevremde tek bir çocuk dahi yoktu oynayabileceği. Ağlamaları nispeten azalmıştı bu süreçte ve erken konuşmaya başlamıştı,2.5 yaşındayken konuşup kendini güzelce ifade edebiliyordu buda bir etkendi,konuşamasa ertelerdim. Tabiki benimde korkularım vardı,hatta 1 ay sürdü bizim alısma sürecimiz. Ben 1 ay okula yakın yerlerde oldum hep,1 saat durdu beni istedi hemen gittim,çoğu zaman birlikte girdik içeri ve ben oyuna dalinca,gidip konuşup çıktım,ve öğretmeniyle anlaştık her istediğinde beni 5 dakikaya orada oldum. Tam 1 ayda alıştı çünkü benden hiç ayrı kalmamıstı daha önce 1 saat anneme bile bırakmamıştım. Öğretmeni kaygılarımı biliyordu,ağlayınca oyalanamayan,susmayan bir çocuk olduğunu anlattım ona ilk,hatta okul yönetimide biliyordu bunu,ve inanın o ağlayıp bana hayatı zindan eden çocuk,okulda 1 kez dahi o krizi yaşamadı.
Tabiki mızıldandı etti ama bana yaşattığı tarzda birşey olmadı. O ilk hafta kafasını bile çarpmış ve beni çağırdilar kafasini çarptı haberiniz olsun diye,kayıtlara baktım onda bile canı acıdığı için makul şekilde ağlamış,öyle okulu yıkmamış. Büyümeye başladığını anladım o gün ve onu büyüteyenin ben olduğunu bir kez daha anladım. Benim yanımda olsaydı o olay,eminim çok farkli bir ağlama yaşayacaktık. Bende kendimi değiştirdim ,ağlamaya mı başladı,eğildim hizasına "annecim sorun ne dedim,cevap verdi,yada vermedi,istersen sakinleşince konuşalım,sen ağlarken anlayamıyorum ne söylediğini dedim ve öptüm,yanından ayrıldım. Sakinleşince konuştuk ,agladığinda üzülduğümü fakat elimden birşey gelmeyeceğini çünkü anlayamadığımı söyledim. İlgilenmemeye gayret ettim zamanla evdede azaldı ve bitti.
Çok uzun yazdım farkındayım ama yaşadım bende benzerlerini. Hastanelik olmadik evet ama ağlaya ağlaya sızıp halsiz kalıp içini çeke çeke uyuduğunu bilirim kızımın. Şu an 4.5 yaşında sadece acken huysuz olur bilirim,aç bırakmam,saatini geçirmem,yemeğini yer ve sakinleşir ki bu bence genetik zira babasıda aynı karakterde açlığa dayanamıyor. Onun dışında gayet uyumlu sakin bir çocuk. Ağlamıyor mu,tabiki ağlıyor ama makul şekilde,bende canı yanmıyorsa yine sakinleşip gel konuşalım,diyorum ve üzerine düşmüyorum. Zaten eski ağlamanın yanından geçmez şimdiki ağlamaları inanın.
Sizde okul için görüşunce bu durumu anlatın,böyle bir kriz durumunda nasıl müdahale ettiklerini sorun muhakkak. Size aman siz dert etmeyin hepsi ağlar kapıda,siz bırakın kapıdan içerde susar diyen okullardan uzak durun. İnanın onlar sizi anlamaktan çok uzaklar,size ve çocuğa zaman tanıyacak bir kurum seçin derim. Belki sandığınızdan cok daha kolay adapte olur.
Sağlıkla büyütün çocuklarınızı.