merhabalar, foruma üyeyim ancak bu tarz bişi paylaşmamıştım daha önce. Duygularımı etrafımdaki insanlarla paylaşan birisi değilimdir, kendi kendime düşünür öle çözüm bulmaya çalışırım ki bu anlatacağım duruma bulamıyorum. 4.5 senedir devam eden bir birlikteliğim var, üniversitede tanıştık,4,5 sene boyunca da çok şükür öle kavgamız,gürültümüz olmadı. Şimdi mezun olduk ve ayrı şehirlerdeyiz. İkimizde kpssye çalışacağız önümüzdeki sene için, ancak şehirler arası mesafe uzak olduğu için görüşme durumumuz çok kısıtlı 2-3 ayda bir olacak sanırım belki de daha fazla. 4.5 seneyi dolu dolu beraber yaşadıktan sonra şimdi bu ayrılığa alışma sürecimde bir takım sorunlar yaşıyorum. Başta ilişkinin biteceği korkusu benim her geçen gün içimi kemiriyor, girmem gereken sınavlar var yds-ales ve kpss ,bunlara hazırlanmam gerek ancak bir takım sorunlar ve düşünceler içimi kemiriyor, odaklanamıyorum. Konuşuyoruz, şu anda o da bende maddi olarak ayaklarımızın üzerinde duramadığı için ailelere muhtaç olduğumuzu, kafamıza göre istedğimizi yapamayacağımızı söylüyor. Uzaktan da götürebildiğimiz yere kadar götürecebilceğimizi ifade ediyor. Ortada iş yok meslek yok, askerlik yok , bu yüzden de ailesine ciddi anlamda bişi söylemiyor. Bende açıkçası anlaşıyorum, seviyorum, 4.5 yıl geçmiş üstünden umut bağlıyorum. Ama korkularım da var, her gün acaba bir gün biter mi, bitiricek diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum:/