merhabalar, foruma üyeyim ancak bu tarz bişi paylaşmamıştım daha önce. Duygularımı etrafımdaki insanlarla paylaşan birisi değilimdir, kendi kendime düşünür öle çözüm bulmaya çalışırım ki bu anlatacağım duruma bulamıyorum. 4.5 senedir devam eden bir birlikteliğim var, üniversitede tanıştık,4,5 sene boyunca da çok şükür öle kavgamız,gürültümüz olmadı. Şimdi mezun olduk ve ayrı şehirlerdeyiz. İkimizde kpssye çalışacağız önümüzdeki sene için, ancak şehirler arası mesafe uzak olduğu için görüşme durumumuz çok kısıtlı 2-3 ayda bir olacak sanırım belki de daha fazla. 4.5 seneyi dolu dolu beraber yaşadıktan sonra şimdi bu ayrılığa alışma sürecimde bir takım sorunlar yaşıyorum. Başta ilişkinin biteceği korkusu benim her geçen gün içimi kemiriyor, girmem gereken sınavlar var yds-ales ve kpss ,bunlara hazırlanmam gerek ancak bir takım sorunlar ve düşünceler içimi kemiriyor, odaklanamıyorum. Konuşuyoruz, şu anda o da bende maddi olarak ayaklarımızın üzerinde duramadığı için ailelere muhtaç olduğumuzu, kafamıza göre istedğimizi yapamayacağımızı söylüyor. Uzaktan da götürebildiğimiz yere kadar götürecebilceğimizi ifade ediyor. Ortada iş yok meslek yok, askerlik yok , bu yüzden de ailesine ciddi anlamda bişi söylemiyor. Bende açıkçası anlaşıyorum, seviyorum, 4.5 yıl geçmiş üstünden umut bağlıyorum. Ama korkularım da var, her gün acaba bir gün biter mi, bitiricek diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyorum:/
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
kuruntu mu yoksa...
- Konu Sahibi lajour
- Başlangıç Tarihi
valla bilmiyorum biraz hayallerle yaşayan birisiyimdir, sonuçta insanlar umut oldukça yaşar. böyle bazen bişiler söylüyorum, aslında mantıklı cevaplar veriyor, yarının ne getireceğini Allahtan başka kimse bilemez, söz veririm yapamam daha da kötü olur benim içinde senin içinde diyor. bende o anda beklediğim yanıtı alamadığım için daha da üzülüyorum kırılıyorum şüpheleniyorum falan....
tabikide bazı şeyler için sabır gerekli arkadaşlar ama 23 yaşımdayım sonuçta insan hayatındaki kişiye göre hareket ediyor, adımını onu düşünerek atıyor. ne bilim 4,5 yıllık geçmiş bir balonun patlaması gibi poss diye patlıyıp sönüvericekmiş gibi geliyor.mesafeler tabi engel değil ancak biz mesafelere alışık değiliz, işte o kısmı çok düşündürüyor beni
bak canım;korkularını anlıyorum fakat her kul kaderini yaşar.sen elinden geleni yapacaksın gerisini allah a havale edeceksin süpesiz o her şeyin en iyisini bilir.kendin içinde hayırlısını iste bu ramazan ayında.unutma en büyük korkumuz şeytanın en büyük silahı olur.bitse bile hangi acı sonsuza kadar sürmüş ki .en sevdiğimiz kişi öldüğünde onu bile unutup hayata devam ediyoruz.bu arada sınavlarını ihmal etme bu senin geleceğin.onlara ağırlık ver.ayrılık korkusu ile yaşamayı bırak.
teşekkür ediyorum yardımcı olduğunuz için, bende herşeyin farkındayım ancak korkum azalmıyor ve düşünmekten alıkoyamıyorum. tabikide bazı şeyler kader kısmet, artık birazda kendimi geleceğimi düşünmem gerektiğinin bilincine varmam gerekiyor, aslında bilincindeyim farkındayım ama bişi yapmıyorum
