Merhaba kızlar ;
Aslında pek dert sayılmaz ama beni yoruyor bu durum. Yakında doğum günüm var, hayatımdaki travmatik olaylar hep doğum günüme denk gelmiştir. Bir de her şey benim kontrolüm dışında gerçekleşiyor çok ilginç bir biçimde. Üstüne eşimin katıksız odun olması da eklenince, ben doğum günlerimden nefret ettim. Bildiğiniz fiziksel olarak nefesim daralıyor, midem bulanıyor düşününce bile. Arkadaşlarıma bunu anlatamıyorum, aslında beni mutlu etmeye çalışıyorlar biliyorum fakat mutlu olmuyorum. Geçen sene özellikle söyledim istemediğimi, yine kutladılar ve yine berbat ötesi bir gün oldu. Galiba içten içe istediğimi düşünüyorlar. Kendime de kızıyorum neyi abartıyorsun bu kadar diye ama yine bana nefes darlığı geldi resmen. Eskiden çok severdim çok heves ederdim ama hem her seferinde istisnasız ekstrem ve travmatik bir şey yaşamak, hem de sürekli hevesimin kursağımda bırakılması beni bu hale getirdi sanırım. Şu an köydeyiz, dolayısıyla kaçacak pek bir yerim yok hani kızımı alıp bir yerlere gideyim desem her yer çok uzak çocuğu yollarda sürüklemek istemiyorum. Onları kırmadan, üzmeden gerçek manada mutlu olmadığımı nasıl anlatabilirim daha ? Cevaplarınız için çok teşekkür ediyorum şimdiden