kendimi kuyunun dibinde yapayalnız kalmış gibi hissediyorum bu konuyu yakınlarımla yani kendime yakın hissettiklerimle konuşmaya çalıştım ancak kimseden yardım alamadım. biraz uzun oldu ama ... okuyun lütfen
ben çalışan bir bayanım. ben bir evin tek çocuğuyum. üniversite yıllarında tanıştığım ve aileminde tanıdığı biriyle evlenmeye karar verdim.ailem çok beğeniyordu kendisini bu seni asla üzmez. mutlu olursun diyorlardı. bende çevremde yapılan evliliklere bakınca mutlu olacağımı düşünüyorudum.ancak ailelerimizin problem yaşayacağını düşündüğümden istemedim. çünkü bana göre sorunlar hiç bitmiyecek ve bizi de etkileyecekdi. o bana bu konuda çok dil döktü ikna etmek için çok uğraştı. bütün zorlukları beraber aşacağız hiç bi zaman beni yalnız bırakmıyacak ailesiyle beni karşı karşıya bırakmayacak falan fıstık.ben ikna oldum. aramızda aileler olmadan bir söz yapptık. o dönemde çalışmadığı için ve birikimi de olmadığından bişi yapamadık. sonra bu Türkiye de iyi bir iş bulmasına rağmen yurtdışı sevdasıyla gitmeye karar verdi benim istememe rağmen. ve gitti. tabi bu arada beni başka isteyenler oldu. bu ilk fırsatta geldi hemen nikah istediler. ailem ikiletmedi. çünkü tanıyorlar ve seviyrlar ya.vize işlemleri tamamlanınca da düğün olup bende amerikaya gideceğim. neyse 1 hafta içinde nişan olmadan nikah oldu. ve ertesi gün. ertesi gün değişti herşey. bende stresli olmasına bağladım. zaten 1 gün sonra da geri gitti. ama gidince her konuda daha maddiyatcı oldu. her konuda 2 -3 liranın hesabını yapar oldu. mutfak masraflarını bir ortaklaşmalıyız falan gibisinden. daha duyrasız oldu. haftalarca araşıp hiç bişi konuşamaz olduk. ve ben her geçen gün soğumaya başladım. daha çok kırdı incitti. hataları hiç bitmek bilmedi.ama hiç birinin ardından da özür dilemedi yada telafi etmedi bile. bende yaklaşık 6 ay öncesinde ayrılmayı düşündüğümü bu şekilde olamayacağını düşündüm. sonra düşündüm ki yaklaşık 5 yıldır tanıyorum 1 yıldır da nişanlı+evli gibiyiz. bi çırpıda kestirip atmayayım dedim. sonuda tekrar karşıma çıkacak kişi daha mı iyi olacak. oda farkına varınca kendini düzeltir dedim. ama nerdeeee hataları bitmedi. en sonunda bana sinir krizi geçirtti. benim zaten içim çok soğudu endisine. birde şunun da etkisi var. çevremdeki evli çiftlere baktığımda ben bayanlardan daha güzel daha alımlıyım. ve elimde işim var varbişiler. ama o hatunların eşlerinin davranışlarını görünce daha da üzülyorum ister istemez kıyaslamaya gidiyorum ve ondan daha çok soğuyorum. bu kadar duyarsız olaylara kayıtsız nasıl olabilir die düşünmeden edemeiyorum. tabi bu anlattıklarım içerisinde onun ailesinin beni istemediğini çok sonra öğrendim. ağzından kaçırdı. bende şimdi dahada soğudum. bu evliliğin mutluluk getireceğine artık inancımı yitirdim.ama nişanlım+eşim hala aynı vaatlerde bulunup hiç bişi olmamış gibi devam etmemizi istiyor.ailemse konuyu büyüttüüğümü boşanmış olmanın daha zor olduğunu söylüyor.herkes yaşıyor bunları ne var ki şeklinde yaklaşımları.
bense mutlu olmak istemiştim sadece.
lütfen bana yardımcı olun ben napıcam?
ben çalışan bir bayanım. ben bir evin tek çocuğuyum. üniversite yıllarında tanıştığım ve aileminde tanıdığı biriyle evlenmeye karar verdim.ailem çok beğeniyordu kendisini bu seni asla üzmez. mutlu olursun diyorlardı. bende çevremde yapılan evliliklere bakınca mutlu olacağımı düşünüyorudum.ancak ailelerimizin problem yaşayacağını düşündüğümden istemedim. çünkü bana göre sorunlar hiç bitmiyecek ve bizi de etkileyecekdi. o bana bu konuda çok dil döktü ikna etmek için çok uğraştı. bütün zorlukları beraber aşacağız hiç bi zaman beni yalnız bırakmıyacak ailesiyle beni karşı karşıya bırakmayacak falan fıstık.ben ikna oldum. aramızda aileler olmadan bir söz yapptık. o dönemde çalışmadığı için ve birikimi de olmadığından bişi yapamadık. sonra bu Türkiye de iyi bir iş bulmasına rağmen yurtdışı sevdasıyla gitmeye karar verdi benim istememe rağmen. ve gitti. tabi bu arada beni başka isteyenler oldu. bu ilk fırsatta geldi hemen nikah istediler. ailem ikiletmedi. çünkü tanıyorlar ve seviyrlar ya.vize işlemleri tamamlanınca da düğün olup bende amerikaya gideceğim. neyse 1 hafta içinde nişan olmadan nikah oldu. ve ertesi gün. ertesi gün değişti herşey. bende stresli olmasına bağladım. zaten 1 gün sonra da geri gitti. ama gidince her konuda daha maddiyatcı oldu. her konuda 2 -3 liranın hesabını yapar oldu. mutfak masraflarını bir ortaklaşmalıyız falan gibisinden. daha duyrasız oldu. haftalarca araşıp hiç bişi konuşamaz olduk. ve ben her geçen gün soğumaya başladım. daha çok kırdı incitti. hataları hiç bitmek bilmedi.ama hiç birinin ardından da özür dilemedi yada telafi etmedi bile. bende yaklaşık 6 ay öncesinde ayrılmayı düşündüğümü bu şekilde olamayacağını düşündüm. sonra düşündüm ki yaklaşık 5 yıldır tanıyorum 1 yıldır da nişanlı+evli gibiyiz. bi çırpıda kestirip atmayayım dedim. sonuda tekrar karşıma çıkacak kişi daha mı iyi olacak. oda farkına varınca kendini düzeltir dedim. ama nerdeeee hataları bitmedi. en sonunda bana sinir krizi geçirtti. benim zaten içim çok soğudu endisine. birde şunun da etkisi var. çevremdeki evli çiftlere baktığımda ben bayanlardan daha güzel daha alımlıyım. ve elimde işim var varbişiler. ama o hatunların eşlerinin davranışlarını görünce daha da üzülyorum ister istemez kıyaslamaya gidiyorum ve ondan daha çok soğuyorum. bu kadar duyarsız olaylara kayıtsız nasıl olabilir die düşünmeden edemeiyorum. tabi bu anlattıklarım içerisinde onun ailesinin beni istemediğini çok sonra öğrendim. ağzından kaçırdı. bende şimdi dahada soğudum. bu evliliğin mutluluk getireceğine artık inancımı yitirdim.ama nişanlım+eşim hala aynı vaatlerde bulunup hiç bişi olmamış gibi devam etmemizi istiyor.ailemse konuyu büyüttüüğümü boşanmış olmanın daha zor olduğunu söylüyor.herkes yaşıyor bunları ne var ki şeklinde yaklaşımları.
bense mutlu olmak istemiştim sadece.
lütfen bana yardımcı olun ben napıcam?
