Eşim çocukluk arkadaşım, belki birkaç yazımda denk geldiniz bu bilgiye.
Babalarımız okul arkadaşı, bekarkenden arkadaşlar ve evlendikten sonra da görüşmüşler.
Eşimin annesine senelerce x teyze dedim. Çocukluğumdan beri, eşim de benim anneme.
Diyeceksiniz ki "Eee sizin anne demeniz daha kolay olmuştur" hayır değil.
Ağzımız senelerce teyzeye alışmış kolay mı?
Ayrıca bir de utanıyoruz ufaktan; çünkü "Biz evlenme kararı aldık" dediğimizde iki taraf da baygınlık geçiriyordu şaşkınlıktan, sanki onları arkadan bıçaklamış gibi olduk onların gözünde. Beklemiyorlardı, yan gözle bakmaz bu çocuklar birbirlerine diyorlardı :)
Neyse bizim isteme, söz oldu. Sözümüz kesilirken nişan telaffuzu çıktı ağızdan, sözümüz nişanımız oluverdi.
O akşam, el öpüyoruz akrabaların, evde bir organizasyon yapmıştık. Ortam samimi, annemin samimi olduğu bir komşusu vardı ben de bayılırım çok değişik bir kadındır; el öpüyoruz işte, sonra eşimin annesi bir şey dedi duyamadım ilkinde "Efendim x teyze" dedim. O komşumuz o an bir girdi araya: "Aaaa ne teyzesi anne diyeceksin, şimdi dedin dedin, demezsen ömrü billah diyemezsin, hadi hepimiz duyacağız" dedi. Gel de deme evde 50-60 kişilik ağır akraba - yakın çevre ordusu var
Anne dedim ama kulaklarımın arkası yanıyor, kıpkırmızı. Utangaçlık...
Ben anne demeye başladım, eşim zaten dünden hevesli gibi anne anne diye başladı hemen anneme :) Ne günlerdi ya.
O kadar sorun edilecek, inada bindirilecek, saçmalık addedilecek bir şey değil bu. Bir çeşit kabul, "Ailemdensin" deme biçimi.
Annenizin yeri elbette ayrı, mukayese edilemez ama eşinizi ve annesini hoş tutmak adına öyle hitap ettiğinizde de incileriniz dökülmüyor
