Lafı "Beni akrabalarımdan kopardın"a getirdi.

CeYz .!.:

Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.

Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...

Genişletmek için tıkla...

CeYz .!.:

Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.

Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...

Genişletmek için tıkla...

CeYz .!.:

Merhaba kızlar,direk konuya gireceğim. Bizim samimi olduğumuz bir arkadaş grubumuzdan 7-8 senelik evli bir çift boşanıyor, üzerimize düşen görevi yaptığımızı düşünüyorum,ne kadar barıştırmaya çalışsak da durum çok ciddi. Hepimiz çok üzülüyoruz ama yapacak bir şey yok. Eşimle bununla alakalı dün ufak bir tartışmamız oldu.

Bu çiftten boşanmak isteyen taraf kadın. Benim okul arkadaşım; boşanmak istemeyen,barışmaya uğraşan ama sonunda kabullenen eşi de eşimin akrabası. Ve bu sülalenin ne kadar kalabalık olduğunu,içli dışlı olduklarını,çok zorlandığımı filan konularımda belki 100 kere yazmışımdır. Dün eşimle baya dertleşmişler, karısının yüzünden akrabalardan koptuğunu,kapısına gelen gidenin giderek azaldığını,görüştüğü kişilerin kısıtlandığını filan söylemiş.
Eşim bana bunları anlattı ve biz tartıştık. Çünkü bizim durum da aynen böyleymiş! İçimden "Sana ne kadar aşık olsam da ailenle ilgili kavga ettiğimizde ben de boşanmayı istiyorum. Kadın haklı"demek geldi ama demedim. Benim ne suçum var acaba diye konunun üzerine gittim,çalışıyorum ona rağmen ara sıra da olsa gelen akrabalar oluyor biz gidiyoruz.Arkadaşlarımızla görüşüyoruz,biz ailece çıkıyoruz vb. Bayramda ev anababa günüydü,özel durumlar olunca mevlüte kaç tane akrabası geliyor,yani nedir bu akrabadan koparmak?Ben mi bize gelmeyin diyorum? Bunun daha fazlası nasıl olabilir ki,köyde yaşamıyoruz oradaki gibi samimiyet olsun,herkes haftada bir kaç kez birbirinin evine girip çıksın arasın sorsun.Siz böyle misiniz mesela kızlar? Eşimi ilk evlendiğimiz zamanlar hergün ama hergün arayıp çağırıyorlardı, bana göre gereğinden fazla sosyal. Bir arkadaşı arar,bir yere çağırır; bir abisi annesi çağırır. Bir kuzeni çağırır. Yemin ederim telefonu 900lü hatlar gibiydi,gene öyle ama eskisi kadar değil. Yani bu iyi bir şey mi de çevresinde bu kadar akraba istiyor? Sizce ben bundan sonra ne yapmalıyım, ne istiyorsan onu yap dedim ama...

Genişletmek için tıkla...