Belki bu da dert mi diyeceksiniz ama 15 yaşından beri tuttuğum günlükleri bu hafta sonu baştan bir okuyayım dedim ve ruh halim o kadar değişti ki o depresif kıza dönüştüm bir anda. Evdekiler ne oldu neyin var demeye başladı, ben kendimi her zamanki gibiyim sanıyordum, dışıma yansıtmamaya çalışıyordum.
Her şey agirima gidiyor bir kaç gündür.
Günlüklerim hep ağlama duvarım olmuş. İçime atıp atıp deftere dökmüşüm. Özellikle annem babamla anlaşmazlıklarımı ve onun getirdiği sosyal yaşamımdaki zorlukları o kadar dert etmişim ki.
Şimdiki yolunda gitmeyen çoğu şeyin de, o zamanlardan dert edip aşamadığım için hayatıma yansıyan şeyler olduğunu düşünüyorum.
Ağlaya ağlaya okudum bazı yerleri. Ve yine aynı şeyleri hissetmeye başladım. Farkettim ki ben tüm o durumları aşmamışım, sadece üstünü kapatmışım. Bunu sadece bir defteri okuyarak anladım ama daha 10 defter var. Hepsini okuyup kendimle, geçmişimle yüzleşmeli miyim yoksa tamamen yok edip kurtulmalı mıyım? Ya da son kez okuyup, okudukça yirtmali mıyım?
Bir yandan ayrılamıyorum, herkes yapamazdı bunu ben yıllardır kendi hayatımı belgeledim diyorum, diğer yandan da okudukça içimdeki çaresiz kız çocuğu canlanıyor yeniden. Kopamıyorum günlüklerimden, pişman olursam diye yıllardır bir karar veremiyorum. Bir kaç yıl önce karar verip yırtmaya başladım ama bir kaç yaprak yirttiktan sonra yorulup bıraktım. Şimdi tekrar okuyunca o sayfalarda ne yazıyordu acaba diye merak ediyorum mesela. Az az yok edince olmuyor sanki ama toptan hepsini kaldirabilirsem daha mı iyi olur acaba?
Sizce ne yapmalıyım, siz ne yaptınız?
ergenliktekileri zaten ciddiye almamak lazim, kendi icinde kaos yasadigin bir gecis donemi o. Kizdigim 1 ogretmeni bile kafaya takip ciddiye alirdim. 
