- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Lohusa depresyonu mu? Bebeğime karşı hislerim
- Konu Sahibi sevgitek
- Başlangıç Tarihi
Öncelıkle psikilogs gittik ben maalesf ılacla atlatabıldım emzırıken kullanılan ilaçlar var
- 8 Ekim 2019
- 3.067
- 1.413
- 133
Ben ilk ay tektim. Yurt dışında yaşadığım için annemlerin vizesinde sıkıntı çıktı. Benim de ilk ayım inanılmaz zordu zaten. Özellikle İlk 2 hafta ağlama krizlerim falan oluyordu. Sonra o halim geçti tabi. Bebeğimin 1 ayı dolmasına 2 gün kala annemler geldi. Onlar gelince bayağı rahatladım. Sürekli babam uyutuyordu bebeğimi. 1.5 ay sonra döndü onlar da. Eşim çalışmıyor. O evdeydi. O yardımcı oldu. Ama benim bebeğime bakma isteğim yok değildi. Yani onunla ilgilenme konusunda sıkıntı yaşamıyordum. Ama işte sanki farklı bir bebeğe bakıyormuşum gibi hissettiriyordu. Hala daha bazen sanki ben doğurmamışım gibi geliyor. Sık sık gebelik ya da ilk doğan resimlerime videolarıma bakıyorum o süreci unutmamak için. Ama bebek büyüdükçe daha da bütün olduğunuzu anlıyorsunuz. Şu an bizimki tam bana yapışma sürecinde. O kadar insanın içinde gözleri dönüp seni bulunca çok güzel hissediyorsunEvet sürekli benimle.3 gün ayrı kaldık fakat bebek ile yalnız kalmaya hazır değilim çabuk sıkılıyorum.Henüz hiçbirşey tutup oynayamadıgı ve herhangi birşeyle oyalanamadıgı için sürekli ilgi bekliyor ve bende o enerji yok çabuk sıkılıyorum bu yüzden kendimi hazır hissedene kadar kalmasını rica ettim.Aynı evde olmamıza rağmen çocuğa yine ben bakıyorum sadece duş-wc gibi ihtiyaçlarımda veya misafir geldiğinde benim yerime 1 2 saat idare ediyor o kadar.Yanlış bir cümle kurmadınız estağfurullah ben de ilk defa duymadım zatenSiz nasıl atlattınız süreç nasıl ilerledi acaba ?
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
Bana beni tanıması ve beni isteyecek olması bile korkunç geliyor,sanırım şuan yaşadığım süreçten dolayı..Çok zor Allah hepimize yardım etsin..Ben ilk ay tektim. Yurt dışında yaşadığım için annemlerin vizesinde sıkıntı çıktı. Benim de ilk ayım inanılmaz zordu zaten. Özellikle İlk 2 hafta ağlama krizlerim falan oluyordu. Sonra o halim geçti tabi. Bebeğimin 1 ayı dolmasına 2 gün kala annemler geldi. Onlar gelince bayağı rahatladım. Sürekli babam uyutuyordu bebeğimi. 1.5 ay sonra döndü onlar da. Eşim çalışmıyor. O evdeydi. O yardımcı oldu. Ama benim bebeğime bakma isteğim yok değildi. Yani onunla ilgilenme konusunda sıkıntı yaşamıyordum. Ama işte sanki farklı bir bebeğe bakıyormuşum gibi hissettiriyordu. Hala daha bazen sanki ben doğurmamışım gibi geliyor. Sık sık gebelik ya da ilk doğan resimlerime videolarıma bakıyorum o süreci unutmamak için. Ama bebek büyüdükçe daha da bütün olduğunuzu anlıyorsunuz. Şu an bizimki tam bana yapışma sürecinde. O kadar insanın içinde gözleri dönüp seni bulunca çok güzel hissediyorsun
Yani ılac beyındekı düşük seratonın yani mutluluk hormonu var onu düzeltiyor bu hormon dogum yaptıktan sonra düştugu için onu düzeltıyor
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
Evet kesinlikle
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
Evet ama hemen gecmıyor tabıkı benım 6 ay sürdü mesela
- 8 Ekim 2019
- 3.067
- 1.413
- 133
Amin inşallah. Psikolog bi
Çözüm bulur inşallah
- 5 Ekim 2024
- 9
- 1
- 1
- 25
- 17 Mart 2021
- 298
- 328
- 53
Merhaba geçti mi hisleriniz ne zaman geçti nasılsınızBeklemekten başka yapacak bseyimin olmaması çok kötü
İnanın bazen fotoğraf video bile çekmek içimden gelmiyor. Doğumdan önce bir sürü hayalim vardı yeni doğan çekimleri için. Hiç içimden gelmiyor nedense. Yine de kendimi zorlayıp çekeceğim eşimle. Pişman olurum yoksa. Biliyorum
Öncelikle anne değilim, sadece dışarıdan bir göz olarak yorum yapıyorum.
Belki de bebeğinizin olma süreci çok zorlu geçtiği için gözünüzde çok büyüttünüz, çok hayal kurdunuz en çok istediğiniz şey gibi geldi çünkü insanoğlu böyledir.. ulaşamadıkça gözünde büyütür ama kavuşunca sıradanlaştı ve olmasını istediğiniz coşkuyu yaşamadığınız için vicdan azabı çekiyor olabilirsiniz ama hamilelik, doğum kadınlar için zorlu süreçler. Bir süre sonra duygulariniz ve düşünceleriniz dengeyle oturacaktır. Hisleriniz için kendini suçlamayın.
- 8 Ekim 2019
- 3.067
- 1.413
- 133
Merhaba. Mesajınızı daha yeni gördüm. Yani o depresif halim geçti tabi ki. Ara ara geliyor bazen. Adete yakın dönemlerde mesela. Ama hala annelik dünyanın en güzel şeyi gibi hissedemiyorum. 1000 parçalık bi puzzle ın bi parçası eksikmiş gibi hissediyorum hala. Hala sanki biri doğurup vermiş gibi hissediyorum. Bilmiyorum belki de normal bi hissettiklerim ama yine de destek alıyorum bununla ilgili
- 8 Ekim 2019
- 3.067
- 1.413
- 133
Hiç bu tarafıyla bakmamıştım. Haklı olabilirsiniz gerçekten. Ama hem çok isteyip de hem de olunca aşırı mutlu , sevgi yumağı insanlar görüyorum etrafımda. Biri şey demişti mesela. Hamileyken elim asla karnımdan inmiyordu, sürekli etrafa gülücükler saçıyordum falan diye. Bunu hissedemedim mesela ben.
Bi de şu kısmını düşünüyorum. 27 yaşında hamile kaldım ama sanki böyle anne olmak için çok çok erken bi yaşmış ve başkaları tarafından ayıplanacakmış gibi hissediyordum. Yani böyle aşırı bebek istememin insanlar tarafından garipseneceğini düşünüyordum. O yüzden de biraz bastırıyordum içimdeki o duyguyu. Mesela düşünüyorum da bebeğim olacağı için hiç çok çok mutlu olduğumu ve bunu dışa vurduğumu hatırlamıyorum. Bebeğim yeni doğduğunda bile çektiğim videoda oğlum demeye çekindim de oğluş dedim. Utandım çünkü. Bilmiyorum böyle bir sebebi de olabilir
Ama sizin dediğiniz de mantıklı
Lütfen hislerinizi batırmayın, onlardan utanmayın ve suçluluk duymayın. Bir tanıdığım açıkça ‘anne olunca hiçte bir anda o sevgi yüklenmedi, zamanla bağ kurdukça gelişti’ demişti.
Yani çevrede gördüğünüz aşırı coşkulu kişiler belki de ayıplanmaktan korktuğu, tıpkı sizin gibi hissettiği için bunu kapatmak için farklı davranıyor:)) bilemeyiz.
Kendinizi kimseyle kıyaslamayın, herkesin iç dünyası biricik, duyguları kendine has.
Şimdi nasilsiniz biraz rahatladınız mı?
- 8 Ekim 2019
- 3.067
- 1.413
- 133
Bence benim o gördüğüm kişiler gerçekten de öyle hissedenler. Güzel bir psikolojiyle doğum yaptılar belki de. Bu yüzden mutlular. Ben mutlu değildim ama sadece. Değişen hiç bsey yoktu hayatımda ve bu hissizliğim beni çok suçlu hissettirdi. Bugün ilk kez oğlumu babaannesine gönderdim bir kaç saatliğine ve aslında ne kadar da hayatımın tamamını kapladığını hissettim. Biraz kendimi dinlemeye ihtiyacım var belki de. Beni bu konuda destekleyen bir eşim olsaydı eminim her şey bambaşka olurdu
Bilmiyorum. Duygularımı bastırdığım kısmı bir sonraki psikolog randevumda söyleyeceğim. Onun dışında böyle hala puzzle ın bir parçası eksik gibi. Belki de değil. İnanın ben de tam emin değilim
az önce de dediğim gibi. Biraz kendimi dinlemeye ihtiyacım var bence. Gurbette bir başıma büyüttüğüm için kendime ayırabildiğim bir zamanım yok maalesefBenzer Konular
