Herkese selamlar
Ben 15 gün önce doğum yapmış yeni bir anneyim. Doğumum zamanından önce bebeğimin gelişiminin durmasından dolayı acil sezaryene alınarak gerçekleşti. Bu zamana kadar sorunsuz bir gebelik geçirdiğim için hiç hazırlıklı değildim ani doğuma, kendimi de normal doğuma hazırlamıştım. Aniden ameliyata alınınca bu durum psikolojimi çok etkiledi ilk günlerde. Doğum yaptığım gün annem yanıma gelemedi yakın mesafede olmadığımız için ertesi gün geldi. Hastanede sezaryenli halimle tüm gece kendim baktım bebeğime. Annem yanıma geldikten 4-5 gün sonra babam rahatsızlandı annem apar topar geri döndü yeniden gelirim veya sen gelirsin diyerek, ama maalesef ertesi gün babamın covid testi pozitif çıktı ve hepsi karantinaya girdiler. Şuan babam halen rahatsız evde ama biraz ağır geçiriyor maalesef.
Annem gelince biraz toparlamıştım iyiydim ama gittiğinden beri kendimi iyi hissetmiyorum. Yalnızım, uykusuzum, yorgunum aklımın içi benim değil sanki. Babamı da öğrendikten sonra hepten dağıldım. Anneme kardeşlerime de bulaşır mı onlara bişey olur mu korkusu da sardı içimi. Sütüm güzel gelirken ağlamaktan azaldı. Herşeyi abartı ve hiç geçmeyecek gibi hissediyorum bunun da farkındayım ama elimden bişey de gelmiyor. Eşimin de pandemiden dolayı doğum izinlerini iptal ettiler o da sürekli yanımda kalamıyor ve de vardiyalı çalışıyor bazen bazı günler geceleri de evde değil.
Aslında bu konuyu neden açtığımı tam olarak bende bilmiyorum ama konuşmak dertleşmek iyi gelir belki biraz diye düşündüm. Geçecek mi bu günler gerçekten, bu ruh halinden kurtulabilecek miyim? Bu yaşadığım basit bir ruh hali değişimi mi yoksa lohusalık depresyonuna mı girdim? Neden bu yalnızlık hissi hiç geçmeyecekmiş gibi geliyor anlamıyorum
