nasıl yazacağımı nasıl anlatacağımı bilemiyorum.. bende hamileyim sayfasında bu sayfaya geçmek o kadar zor geliyor ki. 2011 ocak hamileleri topiğinde yazdıklarımı sevincimi ilk öğrendiğim anı ilk kalp atışlarını duyduğumda paylaştığım sevincimi okuyunca içim acıyorr...bebeğimin karnımda büyüdüğünü 20 ocak ta öğrendim kaybettiğimide 20 şubat ta .. meleğim bizi tam 8 haftalıkken bırakıp gitti.onun varlığını öğrrendiğimizden beri hem ilaç içiyordum hemde iğne vuruluyordum. ama bu kadar çabaya olmadı olmadı ben onu içimde tutmak yaşatmak için çok çabaladım ama malesef başaramadım. o benim ilkimdi hayatım boyunca hiç sevinemeyeceğim kadar sevindiğim gün onun varlığını öğrendiğim gündü ben eşim ve ikimizin aileside onu çok istedikk.şimdi ise sadece hayallerim kaldı elimdee birde onu kurtarmak için içyiğim ilaç ve iğnelerimm..onları bugün kaldırıp çöpe attım acım hafifler sandım ama olmadı..gerçekten o minicik bebeğime o kadar çok sahiplenip sevmişim kii yerini hiç bir şey dolduramıyor..ama bu sayfalarda okuduğum yazılar birazcık acımı hafifletti. allahıma şükrettim. benden daha kötü durumda olanlar var çünkü. bebeğini daha büyütmüşken kaybedenler doğum sırasında ve doğum sonrasında evlatlarını toprağa verenler hepsinin yazısını okurken içim onlar için daha çok yandı. allahım kimseye ve bana böyle acılar yaşatmasın bir daha. en yakın tarihte hayırlısıyla sağlıklı evlatlara kavuşmamızı sağlasın yüce rabbim.acım gün gittikçe hafifleyeceğine artıyor ya hiç dinmezse ya bu boşluk hiç dolmazsa ya bu sızı gün geçtikçe hafiflemezse diye korkuyorumm.hiç bişeyi gözüm görmüyor aklım hep meleğimde ne olur benim acımada derman olun ne olur ... sanki bir daha bebeğim hiç olmaz ya da olursada beni yine bırakıp gider diye korkuyorummm. cumartesi kontrolüm var ama ben o hastaneye tekrar gitmeye bebeğim içimde olmadan o kapıdan girmeye dayanamıyorum ben hep onun için gitmiştim o dr. şimdi ne için neden gitmeliyim diye düşünüyorum o yokki artık ..ben onsuz nasıl devam edicem bilemiyorummm..