Okuyunca gözlerim doldu boğazım düğümlendi. 9 ay oldu babamı kaybedeli. 55 yaşında kansere yakalandı 5 ay yaşadı bizimle gozumuzun önünde çaresizce acılar içinde kıvranarak eriyip bitti. Hiç bir şey yapamadık. Ağrılarından uyuyamadi duramadi canım babam.
Geçmiyor acısı özlem daha çok artıyor. Yazarken ağlıyorum. Aklıma her geldiğinde ağlıyorum sevdiği yemeği görünce ağlıyorum bir anda geliyor aklıma anılar dalıp gidiyorum özlüyorum hemde çok. Üstelik vefatından iki hafta sonra torununu dünyaya getirdim ilk torunuydu göremedi. Hamileydim vefat etti ağlama dediler çocuğa bişe olur dediler tuttum kendimi. Doğum yaptım ağlama sütun kesilir dediler tuttum kendimi.ama smdi tutamıyorum ağlıyorum gözyaşları akıyor tutamıyorum

acisi geçmiyor sadece ruh gibi dolasiyorsun. Baba dedimi birisi senin kalbin agriyor. Son kez göremedim vedalasamadim son kez bakamadım yüzüne kabullenemedim...
Ama şimdi onun gurur duyacağı bir evlat olmaya çalışıyorum. İşimi yaparken evet baba emeklerini boşa çıkarmadım çalışıyorum kazanıyorum senin arkandan hayır yapıyorum seni orada yalnız bırakmıyorum diyorum
Tek teselli rüyalarda görmek. Rüyamda oturup çay içiyoruz dertlesiyoruz babamla sarılıp kokluyorum ya işte o gün benimicin en güzel gün oluyor.
Anne baba gittimi hayatın yarışı gidiyor anlamsizlasiyor herşey. Sırf bebeğim için yaşamak istiyorum artık yoksa herşey boş ve anlamsız.
Eşim en büyük destekcim her daim yanımdadir.ama kv elti daha bir çok mahlukattan destek gorucegime yüreğime taş gibi oturacak laflar duydum.babamin mezarına gitmek istediğimde öldüde kıymetimi bindi dediler. Benim ona olan sevgimi kendilerince ölçüp biçtiler Allah'ım onlarında acısını göreyim diyorum ben ne yasadiysam yaşasınlar ve beni hatirlasinlar.