aynen öyle, ağladığımı gördüklerinde amaaan sokak kedi dolu, başka bi tanesini al eve dediler...
Bir can gitmiş, üstelikte 2 ay bile yaşayamamış bir can...
Gerçekten bazen insan olmaktan utanıyorum. Hele Tutkal, kardeşi şoka girerken (henüz gözleri kaymamıştı, biz anlamamıştık) onu yalamaya başladı ya, o sahne gözlerimin önünden gitmiyor ve insan olduğum için daha da utanıyorum...
ya bunca zaman oldu tutkal evde, ama hala ilerleyemedik. Eşim de diyor, canım kavga gürültü birlikte yaşamanın bir yolunu bulacaklar diye... Korkuyorum da minik kötü etkilenir mi acaba diye ama o da az değil hani :) artık kendine güveni de geldi, fırsatını buldukça pati kaldırıyor köpüke...
hani az daha büyüse, roller değişecek sanki...
Köpükü kısırlaştırmadık biz. aslında isteğimiz, onun yavruları olsun, kocama bir kedi ailesi olsun evimizde ama öyle agresif ki, kendi yavrularına da müsamma göstereceğinden emin olamadık, üstelik açıkçası sokakta bunca evsiz kedi varken yeni yavrular bencillik bir bakıma. Zaten bu düşüncelerden dolayı vazgeçtik ve yakın zamanda kısırlaştıracağız, belki o zaman işler daha kolaylaşır? ne dersin ?