Merhabalar,hayırlı cumalar.Topiğinizi hepsini okumaya niyetlendim 120 den sonra pes ettim.Minimalizmi kavram olarak tanim olarak bilmesemde bu yaşıma kadar her konuda sade oldum,sade yaşadım.44 yaşındayım ,20 yıllık evliyim 17 yaşında bir oğlum var Allah hepimizin evlatlarını bağışlasın.Annem tam bir istifçidir ,o da babasından öyle görmüş.Hatta dedem yolda afedersiniz dışķı görseniz gazeteyle bişeyle tutup topraga gömünki gübre olsun dermiş.Dolayısiyla 23 yaşında evlenene kadar yığınla eşya olan bir evde büyüdüm.Anneme çok kızardım nefes alınmıyor evde diye..Tabii annem bana milyo milyon tane parçadan oluşan bir çeyiz yapmış sağolsun.Bir kamyon dolusu idi abartmıyorum) Birde kayınvalidem sagolsun diğer gelinlere yaptığı herşeyden bana da yapınca ve ben hayır diyemeyince (desemde kimse dinlemeyince) cinnetlik derecede dolu bir evim olsu.Sonra dedimki nereye kadar başkalarının hatrı gönlü için böyle yaşayıp mutsuz olacağim.Başladım millete hediye götürmeye,kermeslere,camilere,köylere bağış yapmaya..Bir yıl içinde ciddi sadeleştim ama yetmiyordu.Ama kiracı olduğum için tutmak zorunda kaliyordum bazı şeyleri.Evliliğimin 15.yılinda ev aldık Hamdolsun . Tabii bizde kredi ödüyoruz bu nedenle aza kanaat edip alışverişi minimuma indirdik.kendi evime kullanmadığım bir makara iplik dahi getirmedim kızlar.Şimdi 3+1 bir odası çamaşır ütü odası (çamaşırlık ve ütü masası bir tek kişilik baza var hali bile yok) olan sapsade bir evim var çok şükür .Hep elim üstünde hala çıkartırım elden birşekilde birikenleri.Böylesi hem dinimize uygun,hem daha az yorucu,hem görsel olarak daha hoş.."siz işitmiyormusunuz ,sade yaşamak imandandır"buyurmuş sevgili peygamberimiz.Bunu düstur edinip yaşamaya çalışan bir insanım bende.Bir selam vermej istedim sizlere.Hayırlı cumalar
