umutsuz günler geceler aylar hatta yıllar.....
çok sayıda tüp denemesi kaybedilen umutlar yıkılan hayaller
evlatlık almak için yapılan araştırmalar, donasyon için sorulan sorular...
kısaca ÇARESİZLİK, ÖZLEM, BASTIRILAMAYAN BİR ANNE OLMA İÇ GÜDÜSÜ VE ARDINDAN DÖKÜLEN GÖZ YAŞLARI
eşimin son bir kez daha deneyelim demesiyle çıkılan, umuda giden uzun bir yol ve kızımmm ALARA'MMM
ve doğum hikayemiz...
Garip bir sakinlik, yeni bir yaşama yolculuk, bir doğum hikayesi…
Hayır hayır aslında seni doğurmamın, benim yeniden doğuşumun hikayesi bu Alaram….
Ne garip ben aylarca o kadar heyecanla beklerken bu büyük buluşmayı o denli nasıl sakin olabildim doğum sabahı hala anlayamıyorum..
Aylarca hazırlanan eşyalar ütülenen kıyafetler yapılan valizlerin yerlerini bulması içlerini doldurulması gerekiyordu artık. Sabah 5 te başlayan günün nasıl sonuçlanacağını merak ediyordum açıkçası.duşumu aldım, saçlarıma fön çektirdim, makyajımı yaptım vee büyük buluşmaya, umudumu kucağıma almaya hazırlandım. Evde herkes telaş içerisinde koşuştururken ben oturmuş bir kenera izlemekteydim olup biteni sanki doğuracak ben değilmişim gibi. Eşimin hayatım anlıyorum çok sakinsin ama ben seni burada doğurtamam hastaneye gitmemiz gerekiyor sözleriyle yerimden kalktım son bir defa kapıdan evime baktım 2 kişi çıktığımız bu evden 3 kişi olarak gireceğimizi hayal ederek yola çıktık. Saat 9 da benden önce gelen sanki doğuma onlar girecekmiş gibi hazırlanan aile eşrafımızın karşılamasıyla sanki bir heyecan kapladı içimi. Sonrasında yanıma gelen hemşireler, anestezi uzmanı ve doktorlarımın konuşmasıyla nasıl yani ben şimdi yani biraz sonra, azıcık sonra kucağıma alacak mıydım kızımı acaba? Sonradan anladım ki ben aslında sakin değil korkuyordum hem de çok ama öyle nazlı kadınlar gibi doğumdan değil di korkum kızıma kavuşamamaktan korkuyordum hala... ee dile kolay 5 deneme 3 gebelik kaybı, 3 ay düşük tehlikesi, 3 ay erken doğum tehlikesinden sonra şimdi her şeyin yolunda olması ürkütüyordu sanırım beni…
Saat 11.30 ; odada bir koşuşturmaca gelenler , ikram edilenler fotoğrafçımızın talimatlarıyla verdiğimiz pozlar ve hemşirenin artık giyinme vakti gidiyoruz sesiyle irkilen ben. Ama çok korkuyorum müfit abi lütfen oktayda girsin doğuma ben bunu tek başıma yapamayacağım diye ağzımdan akıveren cümleler , Olmaz pınar heyecanlanır aksi bir durum yaşanır buna izin veremem ama sana söz verdiğim gibi elinden tutacağım sözleri, kapıda bıraktığım annemin bana gözü yaşlı bakışı, eşimin alnımdan öpüşü ve umuduma kızıma şuan da göz yaşları içerisinde gözlerine baktığım kıymetlime gidişim……..
Suratsız anestezi hekiminin sırtıma sürdüğü soğuk şeyin hissiyle geldim kendime ve sıktığım doktorumun elinin acığığının vardım farkına ve uzandığım sedyede isimlerini yazdığım arkadaşlarımın isimlerini okurken onlarında bebek sahibi olması için dua ederken buldum kendimi. Ellerim yanlardan bağlandı, uyuşuk ayaklarımla dilimden düşmeyen dualarımla eşim baş ucumda belirdi.müfit abinin bana yaptığı sürpriz
Ama ben her şeyi hissediyorum çekiştirip durmayın karnımı kızım uyuyodur rahatsız olur sözleriyle, şakalaşmayla anlamadan saat 12 de başlayan bir doğum 12:06 da kızımın çığlıklarıyla son buldu..baş ucumda duran eşim birden ortalıktan kayboldu beni unuttu
Sadece bir ara sesi duyuldu 3 kilo 270 gr sonrasında eşimi yukarı çıkana kadar görmedim çünkü o yeni sevgilisinin yanından hiç ayrılmadı benim kızımızı çalarlar yada karışır sakın yalnız bırakma sözlerimden sonra
Sımsıcak bir şey hissediyorum yanaklarımda, kocaman gözleriyle bana bakan bembeyaz suratlı bir melek ve Alaram yanaklarıma kocaman bir öpücük bırakıyor.
Bütün özlemlerim bitiyor ama bir damla göz yaşı akmıyor gözlerimden.. nasıl yani oysa çok ağlamalıydım haykırmalıydım ama yapamıyorum dilim lal oluyor, göz yaşlarım içime akıyor bildiğim tek şey dualarımın kabul olduğu, kızımın bana verilen en büyük armağan olduğu
Dikiş işleim bitiyor sorduğum tek şey durmadan kızım sağlıklı mı, her seferinde başka birisi cevaplıyor sorumu ama ben tekrar tekrar soruyorum kızım sağlıklı mı her şey yolunda mı? O kadar korkuyorum ki aslında bişeylerin ters gitmesinden..
Aldığım her cevapta biraz daha rahatlıyorum ,uzaklaşıyorum korkularımdan aslında. en son erkek bir görevlenin gözlerimin içine bakıp merak etmeyin kızınız çok sağlıklı eşininzin kollarında sözleriyle bırakıyorum göz yaşlarımı ameliyathanenin sedyesine dakikalarca..
Önlem olarak kaldığım 20 dk yoğun bakım meceramdan sonra odama çıkartıyorlar beni..herkes toplanmış beşiğin başına annem bekliyor kapıda göz yaşları ile beni pınarım kızım çok şükür ikinizde sağlıklısınız diyor öpüyo en son eşim fark ediyor geldiğimi . bak hayatım sen gelene kadar çok iyi baktım kızımıza diyor bana
Yatağıma alıyorlar beni ve işte o büyük buluşma.doğum sırasındakinde korkudan pek bişey anlayamıyorum çünkü…
Kızımn badem gözleriyle kocaman kocaman bakıyor bana.yüzüne dökülen göz yaşlarımsa mutluluğumun en büyük kanıtı.RABBİME ŞÜKÜRLER OLSUN MUCİZEM ALARAM KOLLARIMDA.eşime bakıp söylediğim ilk şey ama hiç bana benzemiyor.
kızımınsa o an yapmak istediği tek şey gözlerime bakmak değil memelerime saldırmak:))
Ve doğuruyorum Alaramı, doğuyorum yeniden, yaşama kızımla kocaman bir merhaba diyoruz
herkese umut olması dileği ile.....