Mutsuz olmak için doğmuşum gibi...

freezof .!.:

Kızlar... Nereden başlayacağımı bilmiyorum konudan konuya atlarsam kusuruma bakmayın. 7-8 aylık bir ilişki içerisindeyim. İlişkiden de öte bir şey, evlilik gibi. En başta her şey o kadar harikaydı ki küçük hataları önemsemedim. Hiç kimse mükemmel değildir dedim güldüm geçtim. Çünkü daha öncesinde hiç doğru düzgün bir ilişkim olmadı. Çok sevildim, hiç ağlatılmadım, hep iyilik gördüm ama sevemedim. Sevmeyince de karşı taraf ne yaparsa yapsın. Bunlara dayanarak ilk defa karşımdaki insana değer vererek ondan başkasını gözüm görmeyerek başladım bu ilişkiye. Tamam dedim o sonum olacak. Çok başka biriyken bambaşka biri oldum onun için. Yeri geldi ses tonuna taptım. Yeri geldi bir bardak su istedim onu getirdi diye mutluluktan ağladım. Ama onun işkenceleri hiç bitmedi. Normal biri olmadığını biliyorum. Ama ben bütün hatalarına rağmen ona katlandım. Asla onsuz bir hayat düşünmedim. Hayaller kurdum... O beni tamamen kendine aşık ettikten sonra bambaşka biri oldu. Vurdu bana. Günlerce ağladı özürler diledi... Affettim. Bir şey bir kere olduysa ikinci mutlaka olur düşüncesine sahiptim oysa. Benim düşüncelerim vardı onunla kaybolan... Tek düşüncem o olmuştu. Sonra hakaretleri başladı. Gözlerimin içine baka baka "sen o...pusun, hayatında kaç kişi olmuş ben salak mıyım seni karım yapiyim" gibi hakaretler. Bundan kat kat daha fazlasını duydum. En ufak bir şeyde eşyalarımla beraber kapılara fırlatıldım... Arabalardan atıldım... Her fırsatta dövüldüm... Hep affettim. Düzeleceğine dair ümidim ümidim hiç azalmadı. Hep yanında durdum. Sözler verdi, yeminler etti... İnandım. Aileme küfürler edildi, kişiliğim yoksayıldı sustum. Yapma diyebildim. Bunları yapınca eline ne geçiyor? 2 saat düzeldi, sonra yine aynı. Nişanlanmayı düşünüyorduk. Bilmiyorum neden bu kadar olaya ayrılığı değil de evliliği düşünüyordum. Hamile olduğumu öğrendim. Herkesi boş verip evlenecektik. Bebeğimiz için mücadele edecektik. Nikah için ailesiyle konuştuk derken bebeğimiz bizden ayrıldı. Öyle tuhaf bir psikoloji ki... Bebeğimiz gittiği gün o sancımla dayak yedim annesinin önünde. Suratıma su atarak kendime getirdi. Yine tamam dedim birdaha olmayacak. Bugün özledim dedi konuşurken, ben yine her şeyin düzeldiğine inanırken, şimdi gelmemin anlamı yok 5 dakika anca görüşebiliriz geri dönmem gerekir dedim diye ben yine o....pu oldum. Başkalarıyla konuşuyor oldum. Aklınıza gelmeyecek hakaretler duydum... Üzerime alındığımdan değil de bize bunu nasıl yakıştırıyor onu anlamadım hiçbir zaman. Sonra da yolu gösterdi. Bensiz daha mutlu olacaksın dedi. İki dakika sonra arayıp küfürler... Beni affet diye ağlarken bile hakaretler... Hiç hak etmedim be bunları. İlk defa birini sevdim ben. Mücadele ettim. Sırf beraber olalım diye... Sonu böyle mi olmalıydı? Ne yapacağımı bilmiyorum. Normalde insanlar bana sorar ne yapalım diye ama terzi kendi söküğünü dikemez. Niye yazdım bilmiyorum doldum taştım artık. Kaldıramıyorum. Bana hakaret edip iki dakika sonra sıcak davranmamı bekleyip davranamıyorum diye kavga çıkartıyor. Elimden gelen her şeyi yaptım... Az önce birkaç gün konuşmayalım diyerek yakama yapışmış ellerini çekti. Tükürdü... Nefret bile edemiyorum. Suratına bakmak acı veriyor. Ne yapacağım ben? Hiç mi değişmez? Hiç mi değer vermez bana... Hiç mi kıyamıyorum demez... Kalbimi, canımı acıtmaz... Ağlamaktan çok yoruldum...

Genişletmek için tıkla...

zipzip .!.:

Allah askina kac yasinda bu psikopat?

Genişletmek için tıkla...

freezof .!.:

Kızlar... Nereden başlayacağımı bilmiyorum konudan konuya atlarsam kusuruma bakmayın. 7-8 aylık bir ilişki içerisindeyim. İlişkiden de öte bir şey, evlilik gibi. En başta her şey o kadar harikaydı ki küçük hataları önemsemedim. Hiç kimse mükemmel değildir dedim güldüm geçtim. Çünkü daha öncesinde hiç doğru düzgün bir ilişkim olmadı. Çok sevildim, hiç ağlatılmadım, hep iyilik gördüm ama sevemedim. Sevmeyince de karşı taraf ne yaparsa yapsın. Bunlara dayanarak ilk defa karşımdaki insana değer vererek ondan başkasını gözüm görmeyerek başladım bu ilişkiye. Tamam dedim o sonum olacak. Çok başka biriyken bambaşka biri oldum onun için. Yeri geldi ses tonuna taptım. Yeri geldi bir bardak su istedim onu getirdi diye mutluluktan ağladım. Ama onun işkenceleri hiç bitmedi. Normal biri olmadığını biliyorum. Ama ben bütün hatalarına rağmen ona katlandım. Asla onsuz bir hayat düşünmedim. Hayaller kurdum... O beni tamamen kendine aşık ettikten sonra bambaşka biri oldu. Vurdu bana. Günlerce ağladı özürler diledi... Affettim. Bir şey bir kere olduysa ikinci mutlaka olur düşüncesine sahiptim oysa. Benim düşüncelerim vardı onunla kaybolan... Tek düşüncem o olmuştu. Sonra hakaretleri başladı. Gözlerimin içine baka baka "sen o...pusun, hayatında kaç kişi olmuş ben salak mıyım seni karım yapiyim" gibi hakaretler. Bundan kat kat daha fazlasını duydum. En ufak bir şeyde eşyalarımla beraber kapılara fırlatıldım... Arabalardan atıldım... Her fırsatta dövüldüm... Hep affettim. Düzeleceğine dair ümidim ümidim hiç azalmadı. Hep yanında durdum. Sözler verdi, yeminler etti... İnandım. Aileme küfürler edildi, kişiliğim yoksayıldı sustum. Yapma diyebildim. Bunları yapınca eline ne geçiyor? 2 saat düzeldi, sonra yine aynı. Nişanlanmayı düşünüyorduk. Bilmiyorum neden bu kadar olaya ayrılığı değil de evliliği düşünüyordum. Hamile olduğumu öğrendim. Herkesi boş verip evlenecektik. Bebeğimiz için mücadele edecektik. Nikah için ailesiyle konuştuk derken bebeğimiz bizden ayrıldı. Öyle tuhaf bir psikoloji ki... Bebeğimiz gittiği gün o sancımla dayak yedim annesinin önünde. Suratıma su atarak kendime getirdi. Yine tamam dedim birdaha olmayacak. Bugün özledim dedi konuşurken, ben yine her şeyin düzeldiğine inanırken, şimdi gelmemin anlamı yok 5 dakika anca görüşebiliriz geri dönmem gerekir dedim diye ben yine o....pu oldum. Başkalarıyla konuşuyor oldum. Aklınıza gelmeyecek hakaretler duydum... Üzerime alındığımdan değil de bize bunu nasıl yakıştırıyor onu anlamadım hiçbir zaman. Sonra da yolu gösterdi. Bensiz daha mutlu olacaksın dedi. İki dakika sonra arayıp küfürler... Beni affet diye ağlarken bile hakaretler... Hiç hak etmedim be bunları. İlk defa birini sevdim ben. Mücadele ettim. Sırf beraber olalım diye... Sonu böyle mi olmalıydı? Ne yapacağımı bilmiyorum. Normalde insanlar bana sorar ne yapalım diye ama terzi kendi söküğünü dikemez. Niye yazdım bilmiyorum doldum taştım artık. Kaldıramıyorum. Bana hakaret edip iki dakika sonra sıcak davranmamı bekleyip davranamıyorum diye kavga çıkartıyor. Elimden gelen her şeyi yaptım... Az önce birkaç gün konuşmayalım diyerek yakama yapışmış ellerini çekti. Tükürdü... Nefret bile edemiyorum. Suratına bakmak acı veriyor. Ne yapacağım ben? Hiç mi değişmez? Hiç mi değer vermez bana... Hiç mi kıyamıyorum demez... Kalbimi, canımı acıtmaz... Ağlamaktan çok yoruldum...

Genişletmek için tıkla...

freezof .!.:

Kızlar... Nereden başlayacağımı bilmiyorum konudan konuya atlarsam kusuruma bakmayın. 7-8 aylık bir ilişki içerisindeyim. İlişkiden de öte bir şey, evlilik gibi. En başta her şey o kadar harikaydı ki küçük hataları önemsemedim. Hiç kimse mükemmel değildir dedim güldüm geçtim. Çünkü daha öncesinde hiç doğru düzgün bir ilişkim olmadı. Çok sevildim, hiç ağlatılmadım, hep iyilik gördüm ama sevemedim. Sevmeyince de karşı taraf ne yaparsa yapsın. Bunlara dayanarak ilk defa karşımdaki insana değer vererek ondan başkasını gözüm görmeyerek başladım bu ilişkiye. Tamam dedim o sonum olacak. Çok başka biriyken bambaşka biri oldum onun için. Yeri geldi ses tonuna taptım. Yeri geldi bir bardak su istedim onu getirdi diye mutluluktan ağladım. Ama onun işkenceleri hiç bitmedi. Normal biri olmadığını biliyorum. Ama ben bütün hatalarına rağmen ona katlandım. Asla onsuz bir hayat düşünmedim. Hayaller kurdum... O beni tamamen kendine aşık ettikten sonra bambaşka biri oldu. Vurdu bana. Günlerce ağladı özürler diledi... Affettim. Bir şey bir kere olduysa ikinci mutlaka olur düşüncesine sahiptim oysa. Benim düşüncelerim vardı onunla kaybolan... Tek düşüncem o olmuştu. Sonra hakaretleri başladı. Gözlerimin içine baka baka "sen o...pusun, hayatında kaç kişi olmuş ben salak mıyım seni karım yapiyim" gibi hakaretler. Bundan kat kat daha fazlasını duydum. En ufak bir şeyde eşyalarımla beraber kapılara fırlatıldım... Arabalardan atıldım... Her fırsatta dövüldüm... Hep affettim. Düzeleceğine dair ümidim ümidim hiç azalmadı. Hep yanında durdum. Sözler verdi, yeminler etti... İnandım. Aileme küfürler edildi, kişiliğim yoksayıldı sustum. Yapma diyebildim. Bunları yapınca eline ne geçiyor? 2 saat düzeldi, sonra yine aynı. Nişanlanmayı düşünüyorduk. Bilmiyorum neden bu kadar olaya ayrılığı değil de evliliği düşünüyordum. Hamile olduğumu öğrendim. Herkesi boş verip evlenecektik. Bebeğimiz için mücadele edecektik. Nikah için ailesiyle konuştuk derken bebeğimiz bizden ayrıldı. Öyle tuhaf bir psikoloji ki... Bebeğimiz gittiği gün o sancımla dayak yedim annesinin önünde. Suratıma su atarak kendime getirdi. Yine tamam dedim birdaha olmayacak. Bugün özledim dedi konuşurken, ben yine her şeyin düzeldiğine inanırken, şimdi gelmemin anlamı yok 5 dakika anca görüşebiliriz geri dönmem gerekir dedim diye ben yine o....pu oldum. Başkalarıyla konuşuyor oldum. Aklınıza gelmeyecek hakaretler duydum... Üzerime alındığımdan değil de bize bunu nasıl yakıştırıyor onu anlamadım hiçbir zaman. Sonra da yolu gösterdi. Bensiz daha mutlu olacaksın dedi. İki dakika sonra arayıp küfürler... Beni affet diye ağlarken bile hakaretler... Hiç hak etmedim be bunları. İlk defa birini sevdim ben. Mücadele ettim. Sırf beraber olalım diye... Sonu böyle mi olmalıydı? Ne yapacağımı bilmiyorum. Normalde insanlar bana sorar ne yapalım diye ama terzi kendi söküğünü dikemez. Niye yazdım bilmiyorum doldum taştım artık. Kaldıramıyorum. Bana hakaret edip iki dakika sonra sıcak davranmamı bekleyip davranamıyorum diye kavga çıkartıyor. Elimden gelen her şeyi yaptım... Az önce birkaç gün konuşmayalım diyerek yakama yapışmış ellerini çekti. Tükürdü... Nefret bile edemiyorum. Suratına bakmak acı veriyor. Ne yapacağım ben? Hiç mi değişmez? Hiç mi değer vermez bana... Hiç mi kıyamıyorum demez... Kalbimi, canımı acıtmaz... Ağlamaktan çok yoruldum...

Genişletmek için tıkla...