Mutsuz

mugehatun .!.:

Gerçekten beraberken mutsuzdum, hele son yıllar. Sürekli kendi hayatında bir adam, yapayalnız ben. Ama seviyordum bu yüzden o yalnızlığıma rağmen onunlaydım. Hep ümit içerisinde bekliyordum normal bir kocaya dönmesini. Çok sevdim, en başından beri peşinde deliler gibi koştum. Aşık oldum, aşık olduğum için kolay vazgeçemedim. Hep daha çok seven tarafın ben olduğumun farkındaydım ama ziyanı yok diyordum kendime. Seviyorsam bu benlik bir şey hem o da öyle ya da böyle seviyor. Kalbim kırıldı kısacası. Kısa bir zaman değil ki... Yıllardan bahsediyorum. Hep kötü şeylerde yaşamadım hem. O kadarda gurursuz ya da sülük gibi yapışan tiplerden değildim yani. Bende sevildiğimi hissettim. Sürprizleri, sevildiğimi hissettirdiği anlar, romantik bir balayı, vs vs.. oldu yani, yanında kalmam için nedenler. Sonrasında kötüleşse de onlara tutundum. Şimdi kalbim çok kırık, en çok bu acıtıyor canımı.Keşke nefret duygum bu kadar kısa sürmeseydi içim öfkeyle dolu olsaydı. O kadar çok isterdim ki. Böylece her şeyi daha kolay unuturdum. Şimdi öyle değil. Bundan sonra sevemeyecek, güvenemeyecek, mutlu olamayacağım. En kötüsü de ne unutabilicem, ne affedebilicem. Her şey bitti ve geriye sadece benim yürek enkazım kaldı.



Canımsın*



Valla öyle, dert bende, acıların kadınına döndüm iyce :)

Genişletmek için tıkla...

pinoli .!.:

İşte bunun için ailen de olsa herkesle belli bir mesafe olmalı fikrini savunurum hep.
Annem babam da olsa benim aldığım karara saygı du-ya-cak-lar arkadaş.
Bu kadar net.
Kırılırlar diye sakın susmayın.
Sessiz de kalmayın.
Size saygı duymayana da siz de duymayın.

Genişletmek için tıkla...

vivelamour .!.:

Aynen katılıyorum ben bu kuramadığım mesafenin acısını hala çekiyorum.

Genişletmek için tıkla...

LaReina .!.:

Ben yazmisim gibi hissettim. Allah yardimciniz olsun

Genişletmek için tıkla...