Bana katılmayanlar olacaktır ancak aile kurumunu veya kan bağını veya ebeveynliği hiçbir zaman kutsal görmedim. İki insan bir araya gelip hayatlarını birlikte geçirmeye karar veriyor. Sevişip çocuk yapıyorlar, ama planlı ama plansız. Bu kadar. Ve bunu (ebeveynliği) yapmayı beceremeyen, yapmaması gerektiği halde yapan çok insan var. Bu denklemde çocuğun hiçbir söz hakkı veya etkisi yok. Etrafta seçme şansı olsa ailesini seçmeyecek bir sürü insan var.
Üst soy alt soydan sorumludur. Herkes dünyaya getirdiği bebekten/çocuktan sorumlu, ona en güzel şekilde bakmaktan/en azından bakmaya çalışmaktan sorumlu. Hem çocuk yap hem hayatını/psikolojisini s*k, sonra o kendini kurtarmak için senden uzak kalmaya çalışınca ama ben senin annenim. Oldu cınım. Toplumdan da aynı baskı “ama o senin annen, o senin baban, onlar senin ailen. Seni dünyaya getirip büyüttülerrr”. Tamam işte bu onların kararı ve sorumluluğuydu, yapması gerekeni yapmışlar. Hatta bu örnekte görüldüğü gibi tam düzgün yapamamış da. Özetle bana iyi gelmeyen insanı hayatımdan çıkarırım aile vs umrumda olmaz. Hissettirmeye çalıştığı vicdan azabı da umrumda olmaz.
Bu arada ailemle aram iyidir (babamla çok anlaşamasam da) onları seviyorum ve beni yetiştirdikleri için müteşekkirim ancak onlardan sorumlu hissetmiyorum. Bir gün çocuğum olursa da ondan da beklentim farklı olmazdı