- 2 Ağustos 2025
- 18
- 10
- 3
- 27
Selam,
Herkese narsist demeyin diye kızdığınızı biliyorum ama benimki teşhisli. Son terk ettiğimde terapiye gidiyordu ve ben gitmeyeyim diye zaten narsistik ve sosyopatik eğilimlerim üzerinde çalışıyoruz, düzeleceğim vs. diyordu. Neyse, olay şu.
Biz beş yıl, inişli çıkışlı beraberdik. İlk tanıştığımızda kendimi ilk kez görülmüş hissettim, sanki ilk kez biri de benim halimden anlıyordu falan filan. öncesinde sevgilim, arkadaşlarım vardı ama herkes kendi hayatının tasasında tabii ki ve sanırım ihmal edilmişlik eskiden içime sinmiş bir şey ve ben bunu aşamamışım. 21 yaşındaydım ve onun bana verdiği bakım emeği çok hoşuma gitti.
Daha sonra beni yaşadığım şehirde ziyarete gelmeye başladı. Ve benim davranışlarımda bazı sorunlar olduğunu, bunları eleştirerek düzelteceğini söyledi. O türkiyenin en iyi devlet okuluna giden, çok başarılı biriydi ve benim bilmediğim pek çok kavramla arası çok iyiydi. Ona saygı duyuyordum hatta bana gelince de çalışmaya devam etsin diye yemeği, temizliği ben yapıyordum. Elini paraya vurmaktan hoşlanmadığı için yemek, kahve, market alışverişini ben ödüyordum. zaten param vardı, o yokken biriktiriyordum. O ise başından itibaren ona çok bağlanmamam gerektiğini, yüksek lisans için yurtdışına gideceğini söylemişti. dolayısıyla her buluşmamız son gbiydi, acı veriyordu, her şeyi yapmak istiyordum. Tabii eleştirileri çok ağırdı, benim neden çok arkadaşım olmadığı, ailemle aramın yeterince iyi olmaması, neden şöyle olmam neden böyle olmam vs., neden hayatta başarısız olmam gibi konularda çok konuşuldu. O konuşmalardan sonra halsiz düşüp erken uyurdum ve geç kalkardım. Hep ağlardım.
Gel zaman git zaman yüksek lisans için yurtdışına gitmedi. Bense onun çok fedakar ve masum olduğuna olan inancımı kaybetmeye başlamıştım. Parası yok sanıyordum, hiçbir zaman bir şey ödemediği için, ama onun gibi üstün bir insana soramazdım bu durumu, bu yüzden sessiz sedasız ödüyordum her şeyi. ama meğersem benden çokmuş bursları. ve durumu baya iyiymiş. bunu söyleyince çok öfkelendim ve onun çok eleştirdiği öfke krizlerimden birini geçirdim. Sonra ilişki açık olsun istemişti, çünkü tek bir insanla ilgilenmek kısıtlayıcıymış vs. Ben bundan da bıkmaya başladım. O süreçte bir arkadaşımla yakınlaşması son damla oldu... Ayrılmaya karar verdim.
Ayrıldıktan sonra bir anda kıymete binmeye başladım. ilk kez hatalarını kabul ermeye başladı. ilk kez yanımdan yürüdü. ilk kez bir şeyin parasını ödedi vs. o arkadaşımla yakınlaşmasının manevi bir durum olduğunu, tıpkı hiç para ödememesi gibi kutsal tabiatından kaynaklandığını falan... bir şekilde bana yutturdu. öyle böyle derken... ben sürekli ayrılmaya çalışan taraf oldum. o ise sürekli kendini acındırmaya başladı. 2 yıl da böyle geçti.
şimdi son sene, sürekli o yazıyor, bense başımdan kovmaya çalışıyorum. Artık beni unutsun istiyorum. Beni ne zaman unutur? görmezden gelirsem epostalarını falan, spama düşüyor ama hırslanıp kapıma gelir diye korkumdan bir iki cevap yazıyorum, sövüyorum genelde, eninde sonunda bıkar mı? Sanki hiç bıkmayacakmış gibi... yeni birini bulsa bile o da terk edecek. sonra yine bana da yazacak. korkuyorum artık. tedirginim. çok deli bence... uzun olmasın diye anlatmadığım bir sürü şey var. deneyimi olan, narsisten temelli kurtulan var mı?
Herkese narsist demeyin diye kızdığınızı biliyorum ama benimki teşhisli. Son terk ettiğimde terapiye gidiyordu ve ben gitmeyeyim diye zaten narsistik ve sosyopatik eğilimlerim üzerinde çalışıyoruz, düzeleceğim vs. diyordu. Neyse, olay şu.
Biz beş yıl, inişli çıkışlı beraberdik. İlk tanıştığımızda kendimi ilk kez görülmüş hissettim, sanki ilk kez biri de benim halimden anlıyordu falan filan. öncesinde sevgilim, arkadaşlarım vardı ama herkes kendi hayatının tasasında tabii ki ve sanırım ihmal edilmişlik eskiden içime sinmiş bir şey ve ben bunu aşamamışım. 21 yaşındaydım ve onun bana verdiği bakım emeği çok hoşuma gitti.
Daha sonra beni yaşadığım şehirde ziyarete gelmeye başladı. Ve benim davranışlarımda bazı sorunlar olduğunu, bunları eleştirerek düzelteceğini söyledi. O türkiyenin en iyi devlet okuluna giden, çok başarılı biriydi ve benim bilmediğim pek çok kavramla arası çok iyiydi. Ona saygı duyuyordum hatta bana gelince de çalışmaya devam etsin diye yemeği, temizliği ben yapıyordum. Elini paraya vurmaktan hoşlanmadığı için yemek, kahve, market alışverişini ben ödüyordum. zaten param vardı, o yokken biriktiriyordum. O ise başından itibaren ona çok bağlanmamam gerektiğini, yüksek lisans için yurtdışına gideceğini söylemişti. dolayısıyla her buluşmamız son gbiydi, acı veriyordu, her şeyi yapmak istiyordum. Tabii eleştirileri çok ağırdı, benim neden çok arkadaşım olmadığı, ailemle aramın yeterince iyi olmaması, neden şöyle olmam neden böyle olmam vs., neden hayatta başarısız olmam gibi konularda çok konuşuldu. O konuşmalardan sonra halsiz düşüp erken uyurdum ve geç kalkardım. Hep ağlardım.
Gel zaman git zaman yüksek lisans için yurtdışına gitmedi. Bense onun çok fedakar ve masum olduğuna olan inancımı kaybetmeye başlamıştım. Parası yok sanıyordum, hiçbir zaman bir şey ödemediği için, ama onun gibi üstün bir insana soramazdım bu durumu, bu yüzden sessiz sedasız ödüyordum her şeyi. ama meğersem benden çokmuş bursları. ve durumu baya iyiymiş. bunu söyleyince çok öfkelendim ve onun çok eleştirdiği öfke krizlerimden birini geçirdim. Sonra ilişki açık olsun istemişti, çünkü tek bir insanla ilgilenmek kısıtlayıcıymış vs. Ben bundan da bıkmaya başladım. O süreçte bir arkadaşımla yakınlaşması son damla oldu... Ayrılmaya karar verdim.
Ayrıldıktan sonra bir anda kıymete binmeye başladım. ilk kez hatalarını kabul ermeye başladı. ilk kez yanımdan yürüdü. ilk kez bir şeyin parasını ödedi vs. o arkadaşımla yakınlaşmasının manevi bir durum olduğunu, tıpkı hiç para ödememesi gibi kutsal tabiatından kaynaklandığını falan... bir şekilde bana yutturdu. öyle böyle derken... ben sürekli ayrılmaya çalışan taraf oldum. o ise sürekli kendini acındırmaya başladı. 2 yıl da böyle geçti.
şimdi son sene, sürekli o yazıyor, bense başımdan kovmaya çalışıyorum. Artık beni unutsun istiyorum. Beni ne zaman unutur? görmezden gelirsem epostalarını falan, spama düşüyor ama hırslanıp kapıma gelir diye korkumdan bir iki cevap yazıyorum, sövüyorum genelde, eninde sonunda bıkar mı? Sanki hiç bıkmayacakmış gibi... yeni birini bulsa bile o da terk edecek. sonra yine bana da yazacak. korkuyorum artık. tedirginim. çok deli bence... uzun olmasın diye anlatmadığım bir sürü şey var. deneyimi olan, narsisten temelli kurtulan var mı?
şikayet edeceğim böyle giderse. kaybedecek hiçbir şeyi yokmuş gibi davranıyor ama hayırlısı 
