missburc
4 sayfa boyunca arkadaşlar söylemişler, kimseyi üzmeyeceğim kırmayacağım diye uğraşma. Söz konusu senin bebeğin, kim ne derse desin, yarın bir gün Allah korusun bi ayarsızın salyası yüzünden hastalanacak olursa, sıkıntısını sadece ana-babası çeker, yavrucak hırpalanır. Diğerlerinin şeyinde olmaz.
Baktın her yolu denedin yine de öpeceğiz-ısıracağız diye uğraşıyorlar, tokat gibi indiriver cümlelerini.
Kusura bakmayın da, söz konusu savunmasız bebişler olunca (bir de kendi bebeğin ise) içimde şirret bi kadın olduğunu hissediyorum. Daha benim 3 buçuk ay filan var doğuma. Geçtiğimiz günlerde annemlerle oturuyoruz, bir sürü şey almış torun hevesine, teyzemler filan da vardı. Şöyle severiz, böyle severiz konuşuyorlar: "Şimdiden söyleyeyim, yakın çevre harici öyle sirk maymunu gibi herkese göstermem çocuğu, çekerim odasının kapısını. Kucaktan kucağa da gezdirmem, hele öyle öpmeye yeltenen olursa uyardığım halde, o ağzını yırtarım" dedim, annemler kala kaldı.
Benzerlerini eşime de söyledim az önce senin konunu görüp, okuttum da bazı yorumları: "Şimdiden kendini hazırla, sizin tarafın kulağına sok, biliyorsun beni, kendi annem olsa tanımam, akıllı olsunlar" dedim.
Yeni doğan bebek bırak ısırılmayı, öpülmez bile; cibinliğinden aralayıp bakarsın, çok yakın akrabalar da ancak koklayarak sever. Bu kadar bitti. Benim kuzenlerin de, arkadaşların da bebeleri oldu, bir tanesini bile değil öpmek, kucağıma bile almadım aylarca ve anneleri teklif etmedikçe görmek için odalarının kapısını tırmalamadım. Bunun envaiçeşit hastalığı var bilmem nesi var. Köpek gibi sağlıklı da olsam kucağıma almadım ya incitirim diye korkup, ama millet maşallah oyun hamuru gibi evirip çeviriyor bebeleri...
Neyse çok uzattım; sonuç olarak takma, kim ne derse desin, ister buldumcuk desinler ister bi senin mi çocuğun var desinler... Kendileri söyleyip kendileri dinlesinler.
Hatta yaşasam bunları, ters anıma gelirse itina ile tek tek kalplerini kırarım, hiç çekinmem.