Herkese selamlar mutlu pazarlar
28 haftalık gebeyim (
tüp bebek tedavisi sonrası 2.5 seneden sonra gelen bir mucize ) öncelikle tüm hamileler (bende dahil ) kolaylıkla alalım bebeklerimizi kucağımıza , bebek sahibi olmaya çalışan herkesin de dilerim en kısa sürede duaları kabul olur
Konuya giriyorum ;
çok şükür güzel bir evliliğim var , bir gün eşimle anlaşmazlığa düşüp ayrılsak bile (allah korusun) yine babası , eşim olduğu için mutluluk duyacağım bir adamla evliyim
bu yüzden de bir bebeğimiz olsun çok istedik doğru .. Ama bir problem var ki ; ne yapmam, çocukla nasıl ilgilenmem gerektiği konusunda hiç bir fikrim yok..
Misal kuzenimin çocuğunu seviyorum ama 10 dakikadan sonra sıkılıyorum , oyalayacak birşey bulamıyorum . Sürekli kucak isteyen bütün ilginin kendisinde toplanması gereken bu küçük şeylere karşı donanımlı değilim evet bunu hep biliyordum ama şimdi daha çok farkediyorum . Bazıları bebek görüyor çıldırıyor , seviyor öpüyor , oynuyor. Bende niye böyle değil ? Ben en fazla ‘ a çok tatlı’ diyip yanağını seviyorum . Devamı gelmiyor içimden. Çalışıyorum , çalıştığım yere çocuklar geliyor bağrış çağrış abartmıyorum dengem bozuluyor resmen ... ne yapacağımı bilmiyorum , ya doğduktan sonra kendi çocuğumdan sıkılırsam ? Ya iyi bir anne olamazsam ? Her gece bu düşüncelerle savaşıyorum , sonra onun bir tekmesini hissediyorum ‘Allahım ben napıyorum , ne düşünüyorum nolur beni onunla sınama’ diyorum . Onu şimdiden çok seviyorum
Bunu başaracağıma inanıyorum ama ertesi gün yine aynı düşünceler, bağıran çağıran ağlayan bir çocuk görüyorum bütün dünyam adeta ters dönüyor ...
ben çocuğumu sallamayacağım diyorum ‘ya ya olsun da bir gör’ diyorlar .. onu yapmayacağım diyorum ‘ah ah bizde öyle diyorduk diyorlar’ resmen bütün enerjim çekiliyor , mutluluktan çok korku sarıyor içimi ..
Çocuk ağlayınca napılır? Çocuk nasıl uyutulur ? Altı nasıl değişir ? Nasıl tutulur ? Çocuk ne zaman başlar yürümeye ? Bu çocuklar niye sürekli hasta olur ?
Vs vs ... bu liste uzar da gider ...
Bide yurtdışında yaşıyorum , Türk çocukları ile yabancı çocuklar arasında gerçekten o kadar fark var ki bunu hemen görüyorum . Türk anneler , oturup bir kahve içemiyor çocuklar bağrış çağrış çığlık kıyamet , yabancı çocuklar aynı yaşta oturuyor koca adam gibi çok çok nadir öyle çığlık çığlığa karşılaştığım . Nedir bu aradaki fark ? Neden onların çocukları duruyor bizimkiler durmuyor ?
Lütfen söyleyin a dostlar, sizin hata yaptığınız ama bunu sonradan farkettiğiniz şeyler neler ? Neler için ‘yapma’ dersiniz bana ??
Çok uzattım nolur kusura bakmayın fakat hormonlardan dolayı mı nedir sükunetimi kaybetmiş durumdayım . Ağlayan biri değilimdir ama dokunsalar ağlayacak durumdayım .