- Konu Sahibi GunesinKizi35
- #1
Öncelikle herkese merhaba bayanlar ve özellikle sevgili anneler
Ben bir öğretmenim. Malum okullar yeni açıldı. Okulların da açılması değil aslında yeni yetişen nesili yetiştiren biz anneler (şuan burda olmasa da babalar) sizlere bir sorum bir sorunum var benim.
Bir çok konu okudum burada yıllardır. Çocuğum şöyle, çocuğum şöyle, çocuğumun okulu, çocuğumun kursu, çocuğumun öğretmeni, çocuğumun .............. diye devam eden. Kendi çocukluğumuzu düşünüyorum da bizler bu kadar el üstünde büyümedik. Elbette ki anne babalarımız severdi bizleri ama bizlerden sonra gelen kuşak yani bizim çocuklarımızı bizler şımartıyoruz.
Katıldığım bir seminer de ünlü bir konuşmacı demişti ki eğitim sırasında "O üşümeden giydirilen, acıkmadan yedirilen, o düşünmeden onun adına düşünülen bir nesil yetişiyor". Gerçekten de öyle olduğunu görüyorum. Çocuklarımızı düşünmek adı altında sıkmaya başlıyoruz sanki. Onunla ilgili bir durumda ondan fazla çaba sarf ediyoruz. O çabayı çocuklar sarf etmeli bizler değil. Yarın öbür gün kaybımızı yaşadıklarında hayatla baş etmeyi öğrenmeliler. Yani kısacası onları düşünelim ama bunun bir sınırı olsun istiyorum .
Yani diyorum ki onlar acıkmadan yedirmeyin bırakın acıksınlar açım desinler farına varsınlar. Üşüdüklerini bilsinler. Düşünmeyi öğrensinler.
Sizlerin yorumlarını bekliyorum. Teşekkürler
Ben bir öğretmenim. Malum okullar yeni açıldı. Okulların da açılması değil aslında yeni yetişen nesili yetiştiren biz anneler (şuan burda olmasa da babalar) sizlere bir sorum bir sorunum var benim.
Bir çok konu okudum burada yıllardır. Çocuğum şöyle, çocuğum şöyle, çocuğumun okulu, çocuğumun kursu, çocuğumun öğretmeni, çocuğumun .............. diye devam eden. Kendi çocukluğumuzu düşünüyorum da bizler bu kadar el üstünde büyümedik. Elbette ki anne babalarımız severdi bizleri ama bizlerden sonra gelen kuşak yani bizim çocuklarımızı bizler şımartıyoruz.
Katıldığım bir seminer de ünlü bir konuşmacı demişti ki eğitim sırasında "O üşümeden giydirilen, acıkmadan yedirilen, o düşünmeden onun adına düşünülen bir nesil yetişiyor". Gerçekten de öyle olduğunu görüyorum. Çocuklarımızı düşünmek adı altında sıkmaya başlıyoruz sanki. Onunla ilgili bir durumda ondan fazla çaba sarf ediyoruz. O çabayı çocuklar sarf etmeli bizler değil. Yarın öbür gün kaybımızı yaşadıklarında hayatla baş etmeyi öğrenmeliler. Yani kısacası onları düşünelim ama bunun bir sınırı olsun istiyorum .
Yani diyorum ki onlar acıkmadan yedirmeyin bırakın acıksınlar açım desinler farına varsınlar. Üşüdüklerini bilsinler. Düşünmeyi öğrensinler.
Sizlerin yorumlarını bekliyorum. Teşekkürler
