Merhaba kızlar.
Önceki konularıma da bakabilirsiniz. Yine de özet geçiyorum.
Ani bir evlenme kararım vardı. %100 emin olduğum. Annemle babam ayrı. Baba tarafım maddi açıdan annemle benden kat kat üstün. Tek çocuk, tek torunum. Nişanlımı beğenmediler. O ortaokul mezunu, ben üniversite. O doğulu ben batılı, onun ailesi kapalı benim açık vs vs sebeplerden. Nişanlım bu düşünceleri biliyor. Baba tarafım sözümde/nişanımda yoktu. (Belirteyim, nişanlımla görüşlerimiz aynı. Farklı noktalarda da kimse diğerini değiştirmeye çalışmıyor.)
10 aydır da görüşmüyorduk baba tarafımla.
Özet bitti geleyim konuya. Uzun biraz ama kusura bakmayın lütfen.
Annem sağolsun her şeyi hallettik. Bitti yani düğünü bekliyoruz gibi bir şey. Kalanlar halı-perde-kına gecesi-balayı-ev tutma. 3 aydan az süremiz kaldı. Bu arada babamı, halalarımı, babaannemi çok özledim yalan yok. Annemle nişanlıma da söyleyemedim. İçime attım hep ama nişanlım fark etmiş işte.
Babamla görüşmek istedi. Görüştüler. Daha sonra ben yanlarına geldim, babam bana sarıldı ağladı. Dedemin cenazesinde öyle ağlamamıştı. Dışarıda olmamıza aldırmadı ağladı. Kötü oldum. Sarılamadım bile, ağladım sadece. Düşüncelerinden dolayı pişman olduğunu gösterdi. Üzerine düşeni yapmak istediğini söyledi. Nişanlımı da tanımaya çalışıyor.
Şimdi geliyorum annem cephesine. Sanırım onu yarı yolda bıraktığımı düşünüyor. Saldırganlaştı. Evine bir şey almasınlar, düğünde bir şey takmasınlar,50 60 milyarlık araba alsınlar bide rixosta balayı alsınlar, nikaha da gelmesinler ben de annemi falan çağırmayayım diyor. Her fırsatta en değerlimin o olduğunu belirtiyorum ama istemiyorum onları modu mevcut. Ben anneme onları özlediğimi hiç söyleyemedim. Annem sen en büyüksün, eksiklerini hissetmiyorum dedim hep. Maddi olarak zordayız, bir şeyleri yapacak olmaları da var. Anlatamıyorum ama işte hem maddi hem manevi buna ihtiyacım var.
Nişanlım cephesine de gelince. Dün bana "bugün ilk defa seni bu kadar mutlu gördüm, bu kadar özleyebileceğini tahmin etmemiştim" dedi. Benim için mutlu, farkındayım. Ama kırgın da, öyle hissediyorum. "Bana bunları söyleyen insanları nasıl bağrına basarsın?" düşüncesi var gibime geliyor kafasında. Söylemedi ama gülerken bile bir kırgın sanki.
Kına gecesini de yapmamaya karar vermiştik. Büyük ölçüde maddi sebepler ama annemle nişanlıma yok istemiyorum gerek yok diyebildim sadece. Nişanlım istiyor, ben karşı çıkıyordum. Şimdi halam bana mailler atıyor. Yok organizasyon firmaları, yok kına mekanları... Halam kına gecemi yapmak istiyor kısaca. Beğendiklerimi gösteriyordum. Nişanlım da bozuldu biraz. "Zaten yap istiyordum ama bana yok deyip bu yaptığına pek anlam veremedim. Kına galiba söyleyemeyip de istediğin gibi olacak" dedi. Anlamışsınızdır modunu.
Annemle nişanlıma ihanet ediyorum farkındayım.
Ama benim kına gecesini istemem, babamı istemem, halalarımı özlemem, babaannemi özlemem suç mu? Yapamadım tek başıma, olmuyor bazı şeyler.
Nasıl davranacağımı bilmiyorum. En zor günümde annemle sevgilim yanımdaydı biliyorum. Ama ikisini de paramparça ediyorum sanki.
Ne yapacağım ben?
