Nasıl hissettiğimi bilmiyorum!.

Merhaba,
2 yıl önce tazminat alıp işten ayrıldım, bebeğim oldu. İlk bebeğim olduğu için kendim bakmak istedim. Ailemden ayrı bir şehirde kayın aileye 2 sokak mesafede oturuyoruz, sürtüşmelerimiz olduğu için yardım istemiyorum. Yaklaşık 2 haftadır rahatsızım,midem yanıyor hareket ettikçe. Çocuğum salı günü ameliyat olacak(sünnet için,ama sünnet değil) 3 ila 10 gün arasında hastanede yatacağız bebeğimle. Günlerim uyan,çocukla oyna,ihtiyaçlarını gider,yemek yap,temizlik yap,çamaşır bulaşık yıka,çocukla ilgilen,eşin işten gelsin yemek,çay,kahve ver rutininde dönüyor, yalnızca haftasonları ailecek rahat vakit geçirebiliyoruz, günde 4,bilemedin 5 saat kesik kesik uyuyorum. Yemek yerken ne yediğimi asla anlamıyorum, hızlı hızlı yiyorum ki çocuğumu doyurayım ilgileneyim, bir günde kendim için yaptığım tek şey soğuk bir kahve yapıp onu 4-5 saatte içmek. Bunaldım, yanlızca rutinden değil, eşimin anne ve kızkardeşinin fitneliklerinden de. Kendimi uzak tutuyorum, eşimle konuşmaya çalıştığım da beni anlamıyor, sadece dinliyor, hiç birşeye yorum yapmıyor,çalışmak istiyorum, özgüvenimi yeniden kazanmak ve kendime zaman yaratıp farklı bir uğraş bulmak için. Ama bebeğim henüz 14 aylık, bırakabileceğim kimse yok, bakıcılarada güvenmiyorum. O yüzden işede giremiyorum. Annem,ablam ve iki kız arkadaşım dışında halimi hatrımı soran yok, onlarda şehir dışında. Yaşadığım şehirde hiç arkadaşım yok, altımda araba var, son ses müzik açıp biraz arabayla dolaşmak bana iyi geliyor, ama bebeğim ile birlikte yapabiliyorum bunu dahi. Ne hissettiğimi ve nasıl olduğumu hiç bilmiyorum. Anlaşılmak istiyorum, kötü bir insan değilim, biliyorum, insan bilir nasıl biri olduğunu, ben neden yalnızım, eşim ve ailesi gerçekten nasıl olduğumu, bunca şeyi nasıl başarabildiğimi neden merak etmiyor, ben nereye gidiyorum, hiç bilmiyorum, içimi dökmek istedim, bunalıma doğru sürüklendiğimin farkındayım, ama ne yapmam gerektiğini bilmiyorum,belki sen bi sirkelen kendine gel manalarıyla tecrübelerinizi yazarsınız, yada hiç ciddiye almayıp sallayıp geçersiniz bilmiyorum.
Selam canım bende senin gibiyim bebeklerimin biri 18 aylik biri 5 aylık inan iki ayda bir kuaföre kaş aldırmaya gidiyorum kocam evdeyken yarım saatliğine çocuklar uyurken çöpe çıkabiliyorum onlarda koştur koştur tabi ve bende seningibiyim sıfır destek bebeğimin 40 banyosunu bile büyük bebegimi uyutup sezeryan halimle tek yaptım benimde kaynanam 4 5 sokak otemde oturuyo ama yardımın aksine köstek oldu 10 günlük lohusayken triplenip yanımdan gitti birde eşime kotuledi iki bebeğe bakmaktan dikislerim patladi enfeksiyon kaptım kimse aramadı şükür şuan iyiyim sosyal hayatım sıfır ama sağlığım yerinde çok şükür ilk baslara göre karnımı tuta tuta çocuklara bakmıyorum gecicek canım şükür sadece biraz sabır ben öyle yapıyorum tamam arada ağlıyoruz kiziyoruz ama sabrın sonu selamet insallah
 
Neyi başardığınız konusunda takıldım bence. İnsanların büyük çoğunluğu bh şekilde çocuk büyütüyor zaten. Evet haliniz hatrınız sorulsa, arada sizi dinlendirseler iyi olur ama karşılıklı böyle şeyler
 
Bir çocuğu dünyaya getirirken bunları göze almalı zaten insan ne bekliyordunuz ki ? Çocuk baktığınız için neden sizi taktir etsinler? Zaten çalışmıyormuşsunuz neden çocuğunuza baksınlar ?
Kv ile aranıza mesafe koymak yerine çocuk için en azından iyi davransanız çocuğu ara bırakıp kafa dağıtabilirsiniz. Asıl sorun eşinize hiç sorumluluk vermemiş olmanız bence. Gayet babasıda bakabilir çocuğa yada ev işlerine yardım edebilir. Bahsettiğiniz işler zaten çoğumuzun rutini. Bence fazla beklentiye girmişsiniz kimse sizi çocuk doğurdunuz diye poh pohlamak zorunda değil.
 
Tipik bir yeni nesil anne konusu.
Bakamiyacagin cocugu dogur, hep bi beklenti hep bir istek etraftan. Hemen yipranip depresyona gir. Cocuga baksinlar , isini yapsinlar, Bu arada kayin aile tarafi zeten asla sevilmez.
Bu tipler evlenmemeli, gezsin aksama kadar, sorumluluk almasin, cidden.
 
Back
X