içimi dökmek, sizden teselli almak için yazıyorum sanırım.
1 yıldır devam eden kusursuz bir ilişkim vardı. ben 20, erkek arkadaşım 27 yaşında. kafamız, zevklerimiz her şeyimiz birbirine o kadar güzel uyuyordu ki. ikimiz de birbirimize güveniyor, kıskanmıyorduk. anlayacağınız bir ilişki nasıl olmalıyda öyleydi işte.
ufukta bir evlilik planımız elbet vardı ama ben üniversite 2. sınıftayım kendisinin işi var çalışıyor. 2 gün önce konuşma geçerken en fazla 3 sene sonra evlenmek istediğinden bahsetti. ben de okulum bittikten sonra kyk kredimi kapatıp kendimi toparlayıp öyle evlilik düşüneceğimi söyledim. bunun üzerine o gece cevap vermedi. ertesi gün yeniden yazdığında soğuktu, ben sordum neden böylesin diye. dünkü konuşmalara kafasının takıldığını söyledi. bayağı tartıştık, ilk defa bir sorunumuz olmuştu. ben kararımda net olduğumu okul biter bitmez aileme hemen evlenmek istiyorum diyemem dedim. kendisi de ailesini ancak 3 yıl sonraya ikna edebildiğini ve 3 yıldan fazla bekleyemeyeceğini söyledi. ben net davrandım ve böyleyse ayrılalım dedi ayrıldık. işte burada yanlış yaptım ve bugün yazdım. o kadar sertti ki. benim tanıdığım adam değildi sanki. mesajlarının hepsi "bitti, sana olan inancım bitti, bu ilişkiye olan inancım bitti, olmaz artık, koptu bende her şey, yazma bana, engellemek istemiyorum" dahası var ama gerçekten yazmaya mecalim yok. seviyordum gerçekten çok zor zamanımda yanıma gelmişti ve hep yanımda olacağına çok inanmıştım. bir anda tartışıp gitmesi, ellerimi tutup seni çok seviyorum derken sesi titreyen adamın böyle sert olması beni yıktı resmen. çok uzun oldu biliyorum, benden büyük birçok kişi var burada onu da biliyorum. ne yapmalıyım, nasıl geçecek